กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1154

“หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับอาม่อ ข้าสาบานว่าจะเอาเรื่องกับเผ่าหยกและรัฐฉู่ให้ถึงที่สุด เจ้าจะไปบอกกับเยี่ยเฟิงก็ได้ การที่เขาสังหารจอมมาร เท่ากับว่าเขาจะสูญเสียเพื่อนไปหนึ่งคน มันคุ้มค่ากันแล้วหรือไม่”

พูดจบกู้ชูหน่วนก็ลุกขึ้นพร้อมเดินจากไป หลังจากก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว นางก็หยุดฝีเท้าของนาง

“สามวัน มากที่สุดสามวัน หากอาม่อยังไม่กลับมา ข้าจะนำกองทหารทั้งหมดที่ข้ามี บุกไปยังเมืองหลวงของรัฐฉู่”

หลังจากกู้ชูหน่วนจากไป เยี่ยเฟิงก็ค่อย ๆ ปรากฏตัวออกมาจากที่มืด

แม่ทัพเฉินถอนตัวอย่างชาญฉลาด

จักรพรรดิฉู่กล่าวออกมาว่า “ตำแหน่งของนางในหัวใจของเจ้านั้นสำคัญมาก แต่ตำแหน่งของเจ้าในหัวใจของนางกลับ......”

น้ำเสียงของเยี่ยเฟิงทุ้มลึก ปากของเขาแหลมเหมือนกับมีดที่หั่นเต้าหู้

“เพื่อช่วยข้าในตอนนั้น นางบุกเข้ามาในหอคุมขังพญาหงส์โดยไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง”

“ในสำนักศึกษาของตระกูลราชวงศ์ นางยินดีที่จะเป็นปฏิปักษ์กับทุกคนเพื่อปกป้องข้าให้ถึงที่สุด”

“เพื่อข้า นางยอมตัดขาดและหักหลังเยี่ยจิ่งหาน ต่อต้านเยี่ยจิ่งหานทุกวิถีทาง เช่นนี้จะบอกว่านางไม่สนใจข้าได้อย่างไร”

“บางที......สี่ปีก่อนหน้านี้ ตำแหน่งของข้าในหัวใจของนางอาจจะไม่ได้ด้อยไปกว่าเยี่ยจิ่งหานเลยด้วยซ้ำ”

“ทั้งหมดเป็นเพราะข้า ในตอนที่นางไร้ซึ่งหนทาง เวลาที่นางยากลำบากที่สุด ข้ากลับไม่เคยอยู่ข้างกายนาง”

จักรพรรดิฉู่กล่าวออกมาด้วยความลำบากใจ “พี่เยี่ย ช่วงเวลาสี่ปีมันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ทุกสิ่ง นางไม่ใช่นางคนเดิมก่อนหน้านี้อีกต่อไปแล้ว”

“เพื่อนาง จอมมารถึงกับยอมพลิกชะตาฟ้าลิขิต ยอมเสียสละทุกอย่างในชีวิต จนสุดท้ายเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด”

“ก่อนที่จะกลับมายังดินแดนเยี่ยอวี่ เพื่อช่วยนางตามหากระจกหงส์ เขาถึงยอมแลกกับรูปโฉมอันงดงามของเขา”

“ความรู้สึกที่จอมมารมีต่อนางนั้นลึกซึ้งยิ่งนัก คนที่มีอารมณ์อ่อนไหว เห็นอกเห็นใจผู้อื่นได้ง่ายอย่างนาง จะละทิ้งจอมมารได้อย่างไร”

หากนางไม่ทอดทิ้งเขา เขาก็ไม่มีทางทอดทิ้งกู้ชูหน่วน

จักรพรรดิฉู่ไม่รู้จะอธิบายออกมาอย่างไร

ทำได้เพียงยืนรอคำสั่งจากเขาอย่างสงบ

ไม่ว่าจะเยี่ยเฟิงจะตัดสินใจเช่นไร เขาก็ยินดีและพร้อมที่จะสนับสนุน

“แต่สิ่งที่เผ่าปีศาจทำกับข้านั้นช่างโหดร้ายจนเกินเยียวยา ผู้ที่ทำร้ายข้านั้นไม่ใช่จอมมาร แต่เป็นคนสนิทของเขา ผู้นำกองธงกล้วยไม้”

“ไม่มีจอมมารคนไหนสร้างเผ่าปีศาจด้วยมือข้างเดียว เช่นนั้นจะมีคนอย่างผู้นำกองธงกล้วยไม้ออกมาได้อย่างไร”

“หากเขาสั่งสอนลูกน้องของเขาให้ดี เหตุใดคนของเหล่าปีศาจถึงได้ชั่วช้าและโหดร้ายถึงเพียงนั้น การที่ข้ามีวันนี้ เขาก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงจากการรับผิดชอบเหล่านี้ไปได้”

“ตามที่ข้าเคยพูดไว้ ใครหน้าไหนที่ทำให้ข้าต้องอับอาย คนที่เคยรังแกข้า ข้าจะไม่ปล่อยมันไปแม้แต่คนเดียว ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม”

จักรพรรดิฉู่กล่าวออกมา “แต่คุณหนูสามกู้ก็พูดออกมาแล้ว หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจอมมาร นาง......พวกเรายังจะทำลายจอมมารอยู่หรือไม่?”

คิ้วของเยี่ยเฟิงกระตุกขึ้นมา

ผ่านไปพักใหญ่ก็ยังคงไม่พูดอะไรออกมา

ในตอนที่จักรพรรดิฉู่คิดว่าเขาจะไม่ตอบอะไรกลับมา เยี่ยเฟิงก็ได้พูดประโยคหนึ่งผ่านซี่ฟันของเขา

“ปล่อยให้เขามีชีวิตรอดไปก่อน”

“ขอรับ”

“ทุ่มเทกำลังทั้งหมดในการทำลายเผ่าเพลิงฟ้า สังหารเหวินเส่าอี๋ทันทีเมื่อพบ ใครที่สามารถนำหัวของเขามาได้ ข้าจะมอบรางวัลให้แก่คนผู้นั้น”

“รอรับ เช่นนั้นเยี่ยจิ่งหาน?”

“สังหารเขา”

หัวใจของจักรพรรดิฉู่เต้นแรงขึ้น

“สังหารเยี่ยจิ่งหาน.....อาจจะ......อาจจะทำให้คุณหนูสามกู้ต่อต้านเจ้าจริง ๆ ก็ได้”

“ข้าสามารถไว้ชีวิตผู้ใดก็ได้ แต่ไม่อาจไว้ชีวิตผู้นำกองธงกล้วยไม้ ซือคงช่างเหิง รวมถึง......เยี่ยจิ่งหาน......”

เมื่อพูดถึงเยี่ยจิ่งหานสามพยางค์นี้ ไม่รู้ว่าเยี่ยเฟิงนึกถึงความเจ็บปวดอะไรในช่วงเวลาที่ผ่านมา

เส้นเลือดของเขาบวมปูด มีเสียงดังขึ้นจากการกำมือที่แน่นกว่าปกติ

จักรพรรดิฉู่จึงโน้มน้าวใจอย่างกระวนกระวาย “คนที่ทำเรื่องพวกนั้นกับเจ้าล้วนเป็นอาจารย์ของเขา ส่วนเยี่ยจิ่งหาน......”

ควับ......

เสียงยังไม่ทันเงียบหายไป สายตาอันเยือกเย็นที่เหมือนกับสัตว์กระหายเลือดของเยี่ยเฟิงก็จับจ้องมาที่เขา

จักรพรรดิฉู่ตัวสั่นโดยไม่มีเหตุผล

รู้สึกเหมือนว่าตนเองตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

หลังจากที่เยี่ยเฟิงจากไป เขาก็เพิ่งจะรับรู้ถึงเหงื่อเย็นที่ไหลอยู่บนร่างกาย

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลานี้แม่ทัพเฉินได้ปรากฏตัวออกมาข้างกายของเขาแล้ว

“ฝ่าบาท การตัดสินใจของคุณชายเยี่ยเฟิง พวกเราอย่าไปสนใจเลย อย่างไรก็ตาม หากเขายังอยู่ ไม่มีใครสามารถทำอะไรรัฐฉู่ได้ทั้งนั้น ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อเขา”