กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1155

ไป๋หรานกล่าวออกมา “พวกเจ้า จับตัวนางไป”

กู้ชูหน่วนพยายามขัดขืน

คนพวกนั้นก็เข้ามาล้อมมากขึ้น คนจำนวนมากกอดนางไว้แน่น ไม่ว่าจะสลัดอย่างไรก็สลัดไม่หลุด

หากใช้พลังขึ้นมา จากต้องทำให้พวกเขาบาดเจ็บเป็นแน่

กู้ชูหน่วนจึงทำได้เพียงปล่อยวาง ปล่อยให้พวกนางมัดนางไว้และพาตัวนางไป

คนของเผ่าน้ำแข็งขี่ม้าออกไป

นางถูกมัดไว้ด้วยเชือก และถูกพวกนางลากไปทั้งแบบนั้น

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี

หากคนพวกนี้รู้ว่านางคือหัวหน้าเผ่าของพวกนาง ก็คิดไม่ออกเลยว่าพวกนางจะตอบสนองออกมาอย่างไร

ผ่านโรงน้ำชาหลังหนึ่ง

กู้ชูหน่วนเห็นจักรพรรดิเยี่ยแสร้งทำเป็นคุณชายผู้ร่ำรวย นั่งดื่มชาอยู่ในโรงน้ำชา

นางเห็นเช่นนั้นก็ตะโกนออกไป “เสี่ยวเยี่ย นี่ข้าเอง รีบมาช่วยข้าเร็ว”

จักรพรรดิเยี่ยมองมาที่กู้ชูหน่วน จากนั้นก็มองไปยังถ้วยน้ำชาของเขา

เขาหันไปพูดกับเสี่ยวหลี่จือว่า “เหตุใดผู้หญิงคนนั้นถึงได้ตามหลอกหลอนข้าไม่ยอมปล่อย ขนาดออกมาแล้วยังเห็นนางไม่เลิก”

เสี่ยวหลี่จือตกใจ “นายท่าน เหมือนว่าจะเป็นนางจริง ๆ”

จักรพรรดิเยี่ย “ไม่ได้คิดไปเองอย่างนั้นหรือ?”

ไป๋หรานเตะนางจากด้านหลัง “ยังคิดจะเรียกให้คนช่วยอีกอย่างนั้นหรือ ไม่มีทาง รีบไปได้แล้ว”

กู้ชูหน่วนกัดฟันแน่น

บัดซบที่สุด

ตั้งแต่เล็กจนโต มีใครบ้างที่กล้าเตะนาง

“เยี่ยมู่ชวน เจ้าตาบอดหรือยังไง ยังไม่รีบไล่ผู้หญิงเหล่านี้ไปอีกอย่างนั้นหรือ”

จักรพรรดิเยี่ย “ดูเหมือนว่านางกำลังเรียกชื่อข้าอยู่”

เสี่ยวหลี่จือรู้สึกหวาดกลัว “ใช่ ใช่ ใช่ขอรับ......นางช่างโอหังเสียเหลือเกินที่กล้าเรียกชื่อท่านออกมาเช่นนี้”

ไป๋หรานกล่าวออกมาว่า “ผู้หญิงคนนี้เสียสติไปแล้วหรือไง นางคิดว่าหนุ่มน้อยที่อยู่ตรงนั้นคือจักรพรรดิเยี่ยหรือยังไง จักรพรรดิเยี่ยผู้สง่างามจะมาปรากฏตัวอยู่ในที่เช่นนี้ได้อย่างไร”

จักรพรรดิเยี่ย “นางก็เป็นแค่ผู้หญิงอัปลักษณ์ ผู้หญิงอัปลักษณ์ที่อวดดี แต่นางต้องการความช่วยเหลือจากผู้อื่นตั้งแต่เมื่อไหร่”

เสี่ยวหลี่จือ “พูดไปพูดมามันก็จริง แต่คิดไม่ถึงว่าบนโลกใบนี้จะมีผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายคลึงกันถึงเพียงนี้ นายท่าน พวกเราออกไปจากที่นี่กันเถอะ อย่าไปสนใจเรื่องของคนอื่นเลย”

กู้ชูหน่วนโกรธเป็นอย่างมาก

จักรพรรดิน้อยพวกนี้ทำไปโดยเจตนา

จะต้องเป็นเจตนาอย่างแน่นอน

“ต่อให้มีหน้าตายที่คล้ายคลึงกันมากเพียงใด แต่ก็ไม่มีทางที่เหมือนแม้กระทั่งเสียงหรอกจริงไหม”

ไป๋หรานพูดออกมาด้วยความเย่อหยิ่ง “ทำใจยอมรับเสียเถอะ ไม่มีใครช่วยเจ้าได้ทั้งนั้น”

“ข้าว่าสมองของพวกเขาคงเลอะเลือนไปกันหมดแล้ว อย่างพวกเจ้าคิดว่าจะทำอะไรข้าได้อย่างนั้นหรือ”

“ยังจะอวดดี เจ้าไม่เห็นหรือไงว่าตอนนี้ใครกันแน่ที่กำลังถูกมัดอยู่”

“ต่อให้ไป๋จิ่นไม่อยู่ ฮวาฉี่หลัวก็ยังอยู่ไม่ใช่หรือไง? เหตุใดนางถึงได้สอนลูกศิษย์ที่ไร้สมองและอ่อนแออย่างพวกเจ้าออกมาได้”

“อ่อนแอเสียยิ่งกว่าผักปลา”

นางสามารถสังหารคนพวกนี้ได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว

“โอหัง กล้าดียังไงถึงมาว่าทูตศักดิ์สิทธิ์ฮวา”

กู้ชูหน่วนเงียบปาก รอหาโอกาสและเวลาที่เหมาะสมในการหลบหนี

“ทูตศักดิ์สิทธิ์ไป๋ เผ่าหยกรู้ว่าพวกเราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ พวกเขาได้ส่งจดหมายมาเชิญพวกเราไปยังเผ่าหยกในฐานะแขก”

ไป๋หรานมีความสุขเป็นอย่างมาก หยิบจดหมายเชิญมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เป็นจดหมายจากเผ่าหยกจริง ๆ พวกเขาเชิญชวนพวกเราด้วยความสัมพันธ์อันดีงาม พวกเราไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ ไป พวกเราไปเผ่าหยกกันเถิด ข้าจะพาพวกเจ้าไปเปิดหูเปิดตากับโลกภายนอกเสียบ้าง”

“แต่ไหนแต่ไร เผ่าหยกไม่เคยให้คนภายนอกเข้าไปด้านใน คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเราจะมีโอกาสได้เข้าไป พวกเขาเป็นถึงเผ่าโบราณที่มีอายุมากกว่าพันปี ข้าช่างรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก”

กู้ชูหน่วนพูดอย่างเกียจคร้าน “หากข้าเป็นพวกเจ้า ข้าจะไม่ไปที่นั่น”

“เพราะเหตุใด?”

“พวกเจ้าก็เป็นคนพูดเอง แต่ไหนแต่ไรเผ่าหยกไม่เคยปล่อยให้คนนอกเข้าไปด้านใน เหตุใดพวกเขาจึงเชิญพวกเจ้าเข้าไป”

“เจ้าจะไปเข้าใจอะไร ผู้อาวุโสจำนวนหนึ่งร้อยแปดท่านของเผ่าน้ำแข็งยอมพลีชีพของตนเองเพื่อขจัดคำสาปโลหิตให้แก่เผ่าหยก พวกเขากระโดดลงไปในเตากลั่นยา หัวหน้าเผ่าของพวกเราก็คือหัวหน้าเผ่าหยก เผ่าหยกเชิญพวกเราไปในฐานะแขก มีอะไรน่าแปลกอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่ อีกอย่างได้ยินมาว่าหัวหน้าเผ่าของพวกเรากลับมาแล้ว ไม่แน่ว่าอาจเป็นเพราะหัวหน้าเผ่ารู้ว่าพวกเราอยู่ไม่ไกล ดังนั้นจึงสั่งให้ลูกน้องมาเชิญพวกเราไป”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะออกมา “หัวหน้าเผ่าของพวกเจ้าก็ถูกพวกเจ้ามัดอยู่ไม่ใช่หรือไง”

“เจ้าพึมพำอะไรของเจ้า”

“ข้าบอกว่า ปกติแล้วจดหมายเชิญของเผ่าหยกจะมีดอกแมกโนเลียแนบมาด้วยหนึ่งดอก เมื่อหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์ ดอกแมกโนเลียจะเปล่งประกายเจ็ดสี จดหมายที่พวกเจ้าได้มาไม่มีดอกแมกโนเลียแม้แต่ดอกเดียว ดังนั้นคงไม่ต้องพูดถึงแสงหลากสี”

“ไม่ผิดแน่ เผ่าหยกนั้นอยู่อย่างสันโดษมาเป็นระยะเวลามากกว่าพันปี ทางเข้าค่อนข้างจะลึกลับ แม่นางทั้งหลายอดทนอีกสักหน่อย อีกไม่นานก็จะถึงแล้ว”

“ข้ารู้มาตลอดว่าดินแดนของเผ่าหยกนั้นจะต้องอยู่ในหุบเขาลึกลับ คิดไม่ถึงว่าจะลึกลับและห่างไกลถึงเพียงนี้ ขอโทษด้วยที่ลำบากให้ที่ต้องไปรับพวกเรามา”

ชายผู้นั้นยิ้มออกมา หันหลังและนำทางต่อไป

“ถึงแล้ว”

ไป๋หราน “ถึงแล้ว? เหตุใดข้าจึงมองไม่เห็นทางเข้าสู่ดินแดนของเผ่าหยก”

“ที่นี่คือทางเข้าสู่ขุมนรก”

พวกของไป๋หรานตะลึงงัน

“ทางเข้าสู่ขุมนรก? หมายความว่าอย่างไร?”

“มันก็หมายความว่า อีกไม่นานพวกเจ้าก็จะได้เข้าไปเยี่ยมยมบาลในขุมนรก”

ในตอนนั้นไป๋หรานถึงได้สติกลับคืนมา จากนั้นก็รีบชักดาบ

“เจ้า......เจ้าเป็นใคร เหตุใดต้องล่อลวงพวกข้ามาที่แห่งนี้ด้วย เจ้าไม่ใช่ศิษย์ของเผ่าหยกอย่างนั้นหรือ?”

“เจ้าพวกโง่ ข้าพูดอะไรเจ้าก็เชื่อหมดเลยอย่างนั้นหรือ ฮึ......แน่นอนว่าข้าไม่ใช่ศิษย์ของเผ่าหยก ข้าคือศิษย์ของเผ่าเพลิงฟ้า”

“อะไรนะ เผ่าเพลิงฟ้าถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่หรือ?”

“ถูกทำลายแล้วต้องตายหมดเลยอย่างนั้นหรือ? ข้าจะบอกความจริงกับพวกเจ้าเพื่อเอาบุญ รองหัวหน้าเผ่าของพวกเราได้ฝึกฝนวิชาชั่วร้าย จำเป็นต้องใช้เลือดของสาวพรหมจารี ไม่อย่างนั้นข้าคงสังหารพวกเจ้าไปตั้งนานแล้ว”

กู้ชูหน่วนชำเลืองมองไปที่อวี้ชี จากนั้นถามออกมาว่า “รองหัวหน้าเผ่า เจ้าหมายถึงซือคงช่างเหิง?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า......นอกจากเขาแล้วยังมีใครเหมาะสมที่จะเป็นรองหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้าของพวกเราอีก”

“เขาอยู่ที่ไหน?”

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะสนใจในตัวรองหัวหน้าเผ่าของพวกเราไม่น้อย”

กู้ชูหน่วนยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น

ช่างเป็นการได้สิ่งที่ยากจะตามหามาอย่างไม่ตั้งใจจริง ๆ

นางยังกังวลอยู่ว่าจะตามหาซือคงช่างเหิงอย่างไร

พระเจ้าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

โจรเฒ่าผู้นี้ทำเรื่องเลวร้ายมาทุกรูปแบบ

นางจะต้องสังหารเขาโดยไม่มีเงื่อนไข