กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1166

จักรพรรดิฉู่สะดุดล้ม คลื่นพลังอันรุนแรงทำให้เขาหายใจไม่ออก

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง......

ฉินหิมะและมั่วฉินปะทะกันอย่างสมน้ำสมเนื้อ

เสียงแห่งการสังหารดังสะท้อนอย่างไม่รู้จบ

ไม่ว่าเสียงแห่งการสังหารนี้จะผ่านไปที่ใด มันทำลายทุกสิ่งอย่างจนสิ้นซาก ต้นไม้พันปีขาดเป็นสองท่อน ก้อนหินแตกสลาย แม้แต่พระราชวังเองก็ถูกทำลาย

เสียงฉินทั้งสองประสานกันได้อย่างลงตัว ไพเราะและนุ่มนวล ดังก้องกังวานไปทั่ว

แต่พลังของพวกมันเพียงพอที่จะทำลายสวรรค์และโลก

นี่คือการต่อสู้อันยิ่งใหญ่

ฉินหิมะไม่อาจเอาชนะมั่วฉินได้

แต่อย่างไรก็ตาม จากความช่วยเหลือสนับสนุนจากกู้ชูหน่วน มั่วฉินได้รับผลกระทบอย่างหนัก ไม่อาจหักล้างพลังทำลายของฉินหิมะได้เช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้น มันกลับถูกกู้ชูหน่วนกดดันอยู่หลายครั้งจนเกือบจะต้องพบเจอกับความพ่ายแพ้

กู้ชูหน่วนลงมืออย่างไร้ความเมตตา

ใส่พลังเต็มที่ทุกการโจมตี

เขาเองก็ใช้กระบวนท่าอันแข็งแกร่ง พวกเขาทั้งสามมีสิทธิ์ที่จะได้รับบาดเจ็บสาหัสเท่ากันทุกคน

และอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต

เขาไม่อยากที่จะลงมือสังหารกู้ชูหน่วน

ด้วยเหตุนี้เขาจึงพ่ายแพ้ และถูกโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยกู้ชูหน่วน

“ควับ......”

เยี่ยเฟิงกระอักเลือดออกมาจากปาก อวัยวะภายในของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

การต่อสู้ระหว่างปรมาจารย์ด้วยกัน สมาธิเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

เนื่องจากการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว คลื่นเสียงแห่งการสังหารของเหวินเส่าอี๋ก็สามารถทวีความรุนแรงได้เป็นอย่างมาก

การโจมตีเหี้ยมโหดและรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เยี่ยเฟิงกับมั่วฉินของเขาก็ยังไม่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ของการต่อสู้ได้

เลือดไหลไปทั่วเสื้อผ้าสีขาวสีหิมะของเขา

มันคือบาดแผลที่เกิดจากฉิน

และเป็นบาดแผลที่เกิดจากเสียงแห่งการสังหารด้วยเช่นกัน

ขนาดก้อนหินขนาดใหญ่ยังถูกทำลายได้ในทันที นับประสาอะไรกับร่างกายของมนุษย์

เยี่ยเฟิงได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง มั่วฉินกระเด็นออกไป และเขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้เป็นเวลานาน

ในตอนนั้น กู้ชูหน่วนพุ่งผ่านอากาศเข้ามาพร้อมกับดาบในมือของนาง

เยี่ยเฟิงจ้องมองดาบแห่งความตายในมือของนางด้วยแววตาอันเศร้าโศก

เขาอยากจะโจมตีสวนกลับ

แต่เขาก็ไร้พลังที่จะทำเช่นนั้น

เขาทำได้เพียงจ้องมองดาบที่กำลังพุ่งเข้ามา

ในตอนนี้หัวใจของเขาแหลกสลายโดยสมบูรณ์

มันเป็นดาบอันเหี้ยมโหด

มันคือดาบที่ทำลายความรู้สึกยิ่งนัก

เขาคิดว่าเขาคงต้องตายด้วยเนื้อมือของนาง

เยี่ยเฟิงหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

“ควับ......”

ความเจ็บปวดที่คิดเอาไว้ไม่ได้หลั่งไหลเข้ามาอย่างที่คิด

มีเพียงเสียงแห่งความหดหู่อันแสนคุ้นเคย

เยี่ยเฟิงลืมตาขึ้น เห็นร่างของจักรพรรดิฉู่ที่มาขวางอยู่ด้านหน้าของเขา

ดาบนั้นทะลุผ่านหัวใจของเขา

รูม่านตาของเยี่ยเฟิงเบิกกว้าง มองไปที่จักรพรรดิฉู่อย่างไม่อาจช่วยอะไรได้

“ฝ่าบาท......”

เหล่าองครักษ์แห่งรัฐฉู่ต่างพากันคุกเข่าและส่งเสียงร้องออกมา

พวกเขาไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าจักรพรรดิของพวกเขาจะถูกดาบแทงทะลุเข้าที่หัวใจ

ไม่ง่ายเลยกว่าที่พวกเขาจะได้จักรพรรดิองค์นี้ขึ้นมาปกครอง

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของจักรพรรดิฉู่ ดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัว จ้องมาที่กู้ชูหน่วนด้วยสายตาอ้อนวอนราวกับขอทาน

“อย่า......อย่าฆ่าเขา......”

กู้ชูหน่วนตะลึงงัน

ราวกับนางเองก็คิดไม่ถึงว่าจักรพรรดิฉู่จะเข้ามาขวางและรับดาบแทนเยี่ยเฟิงเช่นนี้

และดาบที่นางแทงเข้าไป ตอนนี้มันไม่ใช่ดาบของนางอีกต่อไป

นางไม่สามารถดึงมันออกมาได้

นางทำได้เพียงแค่ปล่อยมือ

“เจ้าทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไร”

“เยี่ยเฟิงเขา......เขาน่าสงสาร......เจ้าคือคนที่เขารู้สึกใกล้ชิดที่สุด......ในโลกใบนี้ หากเจ้าหันหลังให้กับเขา เช่นนั้นเขา......เขา......เขาก็จะไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว”

คำพูดแต่ละพยางค์ที่ออกมาจากปากของจักรพรรดิฉู่ มันเหมือนกับเขาใช้พลังทั้งหมดที่มี

เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

“จักรพรรดิฉู่......”

เยี่ยเฟิงกอดร่างของเขาไว้ ไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตนเอง ถ่ายทอดพลังภายในทั้งหมดที่ตนเองมีเข้าไปยังร่างกายของเขา

จักรพรรดิฉู่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “อย่า......อย่าเปลืองแรงเลย ดาบนี้พุ่งเข้าสู่หัวใจของข้า ใครก็ไม่สามารถช่วยข้าได้ทั้งนั้น”

“เจ้าหยุดพูดได้แล้ว ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าตาย เอือก......”

เยี่ยเฟิงได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาเองก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป กระอักเลือดออกมา

กู้ชูหน่วนคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ถ่ายทอดพลังภายในของนางเข้าไปในร่างกายของเขา จากนั้นก็มอบยาเม็ดหนึ่งให้กับจักรพรรดิฉู่

จักรพรรดิฉู่ปฏิเสธ จ้องมองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่น่าสงสาร