กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1166

จักรพรรดิฉู่สะดุดล้ม คลื่นพลังอันรุนแรงทำให้เขาหายใจไม่ออก

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง......

ฉินหิมะและมั่วฉินปะทะกันอย่างสมน้ำสมเนื้อ

เสียงแห่งการสังหารดังสะท้อนอย่างไม่รู้จบ

ไม่ว่าเสียงแห่งการสังหารนี้จะผ่านไปที่ใด มันทำลายทุกสิ่งอย่างจนสิ้นซาก ต้นไม้พันปีขาดเป็นสองท่อน ก้อนหินแตกสลาย แม้แต่พระราชวังเองก็ถูกทำลาย

เสียงฉินทั้งสองประสานกันได้อย่างลงตัว ไพเราะและนุ่มนวล ดังก้องกังวานไปทั่ว

แต่พลังของพวกมันเพียงพอที่จะทำลายสวรรค์และโลก

นี่คือการต่อสู้อันยิ่งใหญ่

ฉินหิมะไม่อาจเอาชนะมั่วฉินได้

แต่อย่างไรก็ตาม จากความช่วยเหลือสนับสนุนจากกู้ชูหน่วน มั่วฉินได้รับผลกระทบอย่างหนัก ไม่อาจหักล้างพลังทำลายของฉินหิมะได้เช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้น มันกลับถูกกู้ชูหน่วนกดดันอยู่หลายครั้งจนเกือบจะต้องพบเจอกับความพ่ายแพ้

กู้ชูหน่วนลงมืออย่างไร้ความเมตตา

ใส่พลังเต็มที่ทุกการโจมตี

เขาเองก็ใช้กระบวนท่าอันแข็งแกร่ง พวกเขาทั้งสามมีสิทธิ์ที่จะได้รับบาดเจ็บสาหัสเท่ากันทุกคน

และอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต

เขาไม่อยากที่จะลงมือสังหารกู้ชูหน่วน

ด้วยเหตุนี้เขาจึงพ่ายแพ้ และถูกโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยกู้ชูหน่วน

“ควับ......”

เยี่ยเฟิงกระอักเลือดออกมาจากปาก อวัยวะภายในของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

การต่อสู้ระหว่างปรมาจารย์ด้วยกัน สมาธิเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

เนื่องจากการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว คลื่นเสียงแห่งการสังหารของเหวินเส่าอี๋ก็สามารถทวีความรุนแรงได้เป็นอย่างมาก

การโจมตีเหี้ยมโหดและรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เยี่ยเฟิงกับมั่วฉินของเขาก็ยังไม่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ของการต่อสู้ได้

เลือดไหลไปทั่วเสื้อผ้าสีขาวสีหิมะของเขา

มันคือบาดแผลที่เกิดจากฉิน

และเป็นบาดแผลที่เกิดจากเสียงแห่งการสังหารด้วยเช่นกัน

ขนาดก้อนหินขนาดใหญ่ยังถูกทำลายได้ในทันที นับประสาอะไรกับร่างกายของมนุษย์

เยี่ยเฟิงได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง มั่วฉินกระเด็นออกไป และเขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้เป็นเวลานาน

ในตอนนั้น กู้ชูหน่วนพุ่งผ่านอากาศเข้ามาพร้อมกับดาบในมือของนาง

เยี่ยเฟิงจ้องมองดาบแห่งความตายในมือของนางด้วยแววตาอันเศร้าโศก

เขาอยากจะโจมตีสวนกลับ

แต่เขาก็ไร้พลังที่จะทำเช่นนั้น

เขาทำได้เพียงจ้องมองดาบที่กำลังพุ่งเข้ามา

ในตอนนี้หัวใจของเขาแหลกสลายโดยสมบูรณ์

มันเป็นดาบอันเหี้ยมโหด

มันคือดาบที่ทำลายความรู้สึกยิ่งนัก

เขาคิดว่าเขาคงต้องตายด้วยเนื้อมือของนาง

เยี่ยเฟิงหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

“ควับ......”

ความเจ็บปวดที่คิดเอาไว้ไม่ได้หลั่งไหลเข้ามาอย่างที่คิด

มีเพียงเสียงแห่งความหดหู่อันแสนคุ้นเคย

เยี่ยเฟิงลืมตาขึ้น เห็นร่างของจักรพรรดิฉู่ที่มาขวางอยู่ด้านหน้าของเขา

ดาบนั้นทะลุผ่านหัวใจของเขา

รูม่านตาของเยี่ยเฟิงเบิกกว้าง มองไปที่จักรพรรดิฉู่อย่างไม่อาจช่วยอะไรได้

“ฝ่าบาท......”

เหล่าองครักษ์แห่งรัฐฉู่ต่างพากันคุกเข่าและส่งเสียงร้องออกมา

พวกเขาไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าจักรพรรดิของพวกเขาจะถูกดาบแทงทะลุเข้าที่หัวใจ

ไม่ง่ายเลยกว่าที่พวกเขาจะได้จักรพรรดิองค์นี้ขึ้นมาปกครอง

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของจักรพรรดิฉู่ ดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัว จ้องมาที่กู้ชูหน่วนด้วยสายตาอ้อนวอนราวกับขอทาน

“อย่า......อย่าฆ่าเขา......”

กู้ชูหน่วนตะลึงงัน

ราวกับนางเองก็คิดไม่ถึงว่าจักรพรรดิฉู่จะเข้ามาขวางและรับดาบแทนเยี่ยเฟิงเช่นนี้

และดาบที่นางแทงเข้าไป ตอนนี้มันไม่ใช่ดาบของนางอีกต่อไป

นางไม่สามารถดึงมันออกมาได้

นางทำได้เพียงแค่ปล่อยมือ

“เจ้าทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไร”

“เยี่ยเฟิงเขา......เขาน่าสงสาร......เจ้าคือคนที่เขารู้สึกใกล้ชิดที่สุด......ในโลกใบนี้ หากเจ้าหันหลังให้กับเขา เช่นนั้นเขา......เขา......เขาก็จะไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว”

คำพูดแต่ละพยางค์ที่ออกมาจากปากของจักรพรรดิฉู่ มันเหมือนกับเขาใช้พลังทั้งหมดที่มี

เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

“จักรพรรดิฉู่......”

เยี่ยเฟิงกอดร่างของเขาไว้ ไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตนเอง ถ่ายทอดพลังภายในทั้งหมดที่ตนเองมีเข้าไปยังร่างกายของเขา

จักรพรรดิฉู่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “อย่า......อย่าเปลืองแรงเลย ดาบนี้พุ่งเข้าสู่หัวใจของข้า ใครก็ไม่สามารถช่วยข้าได้ทั้งนั้น”

“เจ้าหยุดพูดได้แล้ว ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าตาย เอือก......”

เยี่ยเฟิงได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาเองก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป กระอักเลือดออกมา

กู้ชูหน่วนคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ถ่ายทอดพลังภายในของนางเข้าไปในร่างกายของเขา จากนั้นก็มอบยาเม็ดหนึ่งให้กับจักรพรรดิฉู่

จักรพรรดิฉู่ปฏิเสธ จ้องมองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่น่าสงสาร

เยี่ยเฟิงบาดเจ็บเจียนตาย ตามเหตุผลแล้ว ไม่มีใครในรัฐฉู่ที่สามารถรับมือกับเหวินเส่าอี๋ได้

แต่ในตอนนั้นเอง ผู้หญิงในชุดสีแดงคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาบนอากาศ

ผู้หญิงคนนั้นมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับเยี่ยเฟิง แม้ว่าอายุของนางไม่มาก แต่พลังการต่อสู้ของนางสูงส่งจนน่าประหลาดใจ

เมื่อเข้าต่อสู้กับเหวินเส่าอี๋ ความแตกต่างของพลังก็ไม่ได้ชัดเจนมากนัก

นางเห็นสภาพที่น่าสังเวชของเยี่ยเฟิงพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยความโกรธ “กล้าทำให้นายท่านของข้าได้รับบาดเจ็บ ข้าจะสังหารเจ้า”

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองมาที่ผู้หญิงในชุดสีแดงผู้นั้น

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหวินเส่าอี๋

แต่กองทัพแห่งรัฐฉู่มาถึงที่นี่แล้ว เหวินเส่าอี๋ไม่อาจสังหารเยี่ยเฟิงได้สำเร็จ

นางยิ้มอย่างเศร้าหมอง หันหลังและจากไป

นางยื่นมือออกมาเพื่อเป่าปากหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของนางจำนวนมากก็ปรากฏออกมาคุกเข่าอยู่ด้านหน้าของนาง

“คารวะหัวหน้าเผ่า”

“ไปตรวจสอบ ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินของรัฐฉู่ ก็ต้องตามหาตัวจอมมารให้พบ”

“ขอรับ”

“หากหาตัวจอมมารไม่พบ เช่นนั้นก็จงทำลายรัฐฉู่”

ร่างกายของทุกคนสั่นไหวอย่างรุนแรง

จากนั้นก็รับคำสั่งอย่างเคร่งครัด

วันนี้คือค่ำคืนที่ไม่อาจหลับตาลง

ไม่ว่าจะเป็นเยี่ยเฟิงหรือพวกของกู้ชูหน่วนก็ตาม

ไม่มีใครข่มตาลงได้ทั้งนั้น

เนื่องจากพวกเขาต่างสูญเสียคนที่รักที่สุดไป

เพียงพริบตา เวลาได้พ้นผ่านไปหลายวัน

จักรพรรดิฉู่จากไปอย่างสงบ แต่เยี่ยเฟิงยังคงขังตัวเองไว้ในสุสานจักรพรรดิ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมออกมา

เหล่าขุนนางเล็กใหญ่คุกเข่าอยู่ด้านนอกสุสานจักรพรรดิพร้อมกับร่วมกันตะโกนออกมา

“ประเทศไม่อาจขาดผู้นำได้ ข้าขอให้เจ้าชายขึ้นครองราชย์บัลลังก์จากใจจริง และปกครองรัฐฉู่อย่างเป็นธรรม”

“ขอให้เจ้าชายขึ้นครองราชย์บัลลังก์จากใจจริง และปกครองรัฐฉู่อย่างเป็นธรรม”

เยี่ยเฟิงมองไปที่รูปเหมือนของกู้ชูหน่วน เขาจมอยู่กับความติด และไม่รู้เหมือนกันว่าเขาได้ยินเสียงของผู้คนที่ดังขึ้นมาจากด้านนอกหรือไม่

หงซิ่วรออยู่ที่ประตู ดวงตาฉายแววไปด้วยความโศกเศร้า

นางเติบโตมาพร้อมกับฝูงหมาป่าด้านล่างของหน้าผา ไม่รู้ว่าตนเองเป็นใคร และไม่รู้ว่าความแตกต่างของหมาป่ากับมนุษย์นั้นคืออะไร

จนกระทั่งนางหลงทาง และไปรู้จักกับเยี่ยเฟิงที่ด้านล่างของหน้าผาโดยบังเอิญ

เยี่ยเฟิงสอนให้นางอ่านและเขียน รวมถึงสอนมารยาทให้นาง

นั่นเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุดสำหรับเยี่ยเฟิง

เขาถูกเซียนอู๋เฉินกลั่นแกล้งด้วยวิธีการใดบ้าง เขาคิดถึงและโหยหากู้ชูหน่วนมากเพียงใด คิดถึงจักรพรรดิและจักรพรรดินีฉู่ เขาต้องอดทนไปเรื่อย ๆ จนมีทุกวันนี้ เรื่องราวทั้งหมดนางได้เห็นและรับรู้เป็นอย่างดี