“ขอรับๆๆ”
ที่หอคอยชั้นแรกผ่านไปได้ด้วยดี พวกกองธงเหล่านั้นคุมตัวทุกคนไปยังป้อมปราการตามที่พวกเขาต้องการ
กู้ชูหน่วนเป็นห่วงอี้เฉินเฟยที่ต้องไปนำผู้ปรนนิบัติจากทั้งสองหอคอยที่เหลือด้วยตัวคนเดียว นางจึงให้ผู้ปรนนิบัติคนอื่นประคองเยี่ยเฟิงไปที่ป้อมปราการ ส่วนตัวเองก็ตามหลังอี้เฉินเฟยไป
ที่หอคอยแห่งที่สองผ่านพ้นไปด้วยดี
เมื่อลงไปถึงชั้นหนึ่งของหอคอยหลังที่สาม พวกเขาไม่ได้เจอกับปัญหาอะไรมากมายและคิดว่าน่าจะพาทุกคนไปที่ป้อมปราการได้
แต่ทันใดนั้นเอง ใครบางคนก็ตะโกนเรียกพวกเขา
“หยุดอยู่ตรงนั้น พวกเจ้าจะพาคนมากมายเช่นนี้ไปไหนกัน”
“ถอยไปเถิดปรมาจารย์หลิน ท่านผู้นำกองธงมีคำสั่งให้นำคนปรนนิบัติทุกคนไปส่งที่ยอดเขาหลัก”
“คนปรนนิบัติทุกคนเลยน่ะรึ เหตุใดข้าจึงไม่ได้รับคำสั่ง”
“นี่มัน...”
คนถือธงมองอี้เฉินเฟยอย่างลำบากใจ
พวกเขาเองก็ไม่ได้รับคำสั่งและไม่อยากจะปล่อยคนเหล่านี้ออกไปเช่นกัน แต่ปรมาจารย์เจียงมีท่าทีแข็งกร้าว ถ้าพวกเขาไม่ปฏิบัติตาม ทุกคนจะต้องซวยแน่นอน จากที่เห็นท่าทีของปรมาจารย์เจียง ก็ดูไม่เหมือนว่านี่จะเป็นคำสั่งปลอม ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องปฏิบัติตาม
“ที่แท้ก็ปรมาจารย์เจียงนี่เอง ข้าคิดว่าใครซะอีก เจ้าออกจะยืดมือยาวไปหน่อยนะปรมาจารย์เจียง แม้แต่ผู้ปรนนิบัติจากหอคอยลมเมฆก็ยังคิดจะมายุ่ง”
อี้เฉินเฟยที่ปลอมตัวกับกู้ชูหน่วนหันไปมอง
พวกเขาเห็นว่าปรมาจารย์หลินที่ว่านี้อายุเพียงแค่สามสิบกว่าๆ ทว่าหน้าตาดูชั่วร้ายเป็นอย่างยิ่ง แค่มองแวบแรกก็รู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องดี
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเจ็บแสบ ราวกับกำลังเหน็บแนมพวกเขาที่ดูแลหละหลวมเกินไป ถึงขนาดโยกย้ายคนจากหอคอยที่อยู่ภายใต้การปกครองของเขาโดยไม่ถามความยินยอมจากเขาก่อน
อี้เฉินเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านผู้นำกองธงให้รีบพาพวกผู้ปรนนิบัติไป ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก ต้องโยกย้ายคนไปก่อนแล้วค่อยมาแจ้งท่านทีหลัง”
ปรมาจารย์หลินหัวเราะอย่างเหยียดหยาม น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสงสัย
“หอคอยลมเมฆอยู่ภายใต้การดูแลของข้า หากผู้นำกองธงต้องการคน เหตุใดจึงไม่เรียกหาข้า แต่ไปเรียกหาเจ้า”
อี้เฉินเฟยชักสีหน้า “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าโกหกงั้นสิ”
“จะโกหกหรือไม่ แสดงใบคำสั่งมาเดี๋ยวก็รู้”
ได้ยินเช่นนั้นอี้เฉินเฟยจึงสาวเท้าเข้าไปหาและจ้องตรงไปที่ปรมาจารย์หลิน มองเขาอย่างโอหัง “ท่านผู้นำกองธงต้องการคนเพียงแค่ไม่กี่คน ถึงกับต้องให้ใบคำสั่งกับข้าด้วยตัวเองเพื่อมานำตัวคนไปเลยงั้นรึ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...
เมื่อไหร่จะอัพต่อค่ะ...