กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 213

ใบหน้าของปรมาจารย์หลินหม่นหมองลงอีกเล็กน้อย

แยกแยะแรงจูงใจของอี้เฉินเฟยอย่างละเอียดถี่ถ้วนอยู่ในใจ

เขาสงสัยว่าเขามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง

แต่หากว่าผู้นำกองธงให้เขานำตัวผู้คอยปรนนิบัติคนอื่นๆออกไปจริงๆ เมื่อไปเผชิญหน้ากับที่ผู้นำกองธงนั่นเขาก็จะต้องถูกลงโทษอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ปรมาจารย์หลินตกอยู่ในสภาวะลำบากใจกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หลังจากสับสนอยู่เป็นเวลานานเขาก็ยังคงกล่าวขึ้นว่า “ข้าก็ยังประโยคเดิมนั้นอยู่ ไม่มีคำสั่งของผู้นำกองธงใครก็ไม่สามารถนำตัวผู้คอยปรนนิบัติเหล่านี้ออกไปได้ แต่ว่าข้าสามารถตามเจ้าไปยังยอดเขาหลักของผู้นำและพบกับผู้นำกองธงด้วยตนเอง หากว่าเป็นคำสั่งจากผู้นำกองธงจริงๆข้าก็จะยอมรับความผิดเอง”

กู้ชูหน่วนยกมือซ้ายขึ้นจากนั้นก็โรยผงยาหนึ่งกำมือไป

สีหน้าของปรมาจารย์หลินเปลี่ยนไปยิ่งนักโดยหลับตาลงในทันทีพร้อมกับกลั้นหายใจและเลี่ยงออกจากยาผง

และในขณะที่เขาหลับตาลงกู้ชูหน่วนก็ยกมือขวาขึ้น เข็มเงินหลายสิบเข็มแทงไปยังปรมาจารย์หลินและผู้ถือธงข้างกายเขา

การเคลื่อนไหวของนางรวดเร็วยิ่งนัก ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นราวกับแสงประกายไฟขณะตีหิน ปรมาจารย์หลินไม่ทันคาดคิดก็ถูกกู้ชูหน่วนยิงสลบไปพร้อมกับผู้ถือธงคนอื่นๆ

กู้ชูหน่วนยิ้ม "ช่างง่ายดายมุทะลุเท่าใดยังจะพูดจาไร้สาระมากมายกับเขาทำไมกัน"

อี้เฉินเฟยหัวเราะไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ ไม่พูดจาไร้สาระแล้วจะลอบโจมตีได้ไหม?

"ไปเถอะ รีบทำเวลาออกไปจากที่นี่กันเถอะ"

กู้ชูหน่วนพยักหน้าแล้วเหลือบมองผู้คอยปรนนิบัติจำนวนมากซึ่งอ้าปากค้างแล้วกลอกตา “ยังจะมัวทำอันใดอยู่ยังไม่รีบตามพวกเราจากไป”

“ท่าน......ท่านคือ......”

“คนที่มาช่วยพวกเจ้า พวกเจ้ามีโอกาสเพียงแค่ครั้งเดียวที่จะออกไปจากที่นี่ได้”

กู้ชูหน่วนก็ไม่พูดจาไร้สาระจากนั้นก็ไปยังป้อมปราการก่อน ส่วนอี้เฉินเฟยก็ตามไปอย่างใกล้ชิด ผู้คอยปรนนิบัติทั้งชายหญิงราวกับผู้ที่จมน้ำแล้วสุดท้ายก็จับฟางได้เส้นหนึ่งและก็ตามไปอย่างรวดเร็ว

ผู้คอยปรนนิบัติครึกโครมทั้งหมดไปยังป้อมปราการ จำต้องดึงดูดความสนใจกู้ชูหน่วนให้คนอื่นๆรอคอยอยู่ใต้ป้อมปราการ

เห็นพวกเขาทั้งสองคนพาผู้คอยปรนนิบัติจำนวนมากรีบเร่งมา เหล่าผู้ถือธงบางส่วนที่คอยเฝ้าดูผู้คอยปรนนิบัตินั้นตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ มีบางคนแอบหนีไปรายงานเรื่องราวและบางคนก็ถามอย่างประหม่าว่า “ปรมาจารย์เจียง ครั้งนี้ผู้นำกองธงก็ต้องการผู้คอยปรนนิบัติมากเกินไปหรือไม่”

"ปรมาจารย์เจียงไม่รู้ว่าท่านนำตัวผู้คอยปรนนิบัติมากมายเช่นนี้มาทำสิ่งใด?"

“ผู้นำกองธงมีคำสั่งให้ข้านำตัวพวกเขาไปยังยอดเขาลูกที่ห้า”

“ยอดเขาลูกที่ห้า?”

“ใช่ ผู้นำกองธงเล่นจนเบื่อแล้วจึงตั้งใจที่จะยกพวกเขาให้เป็นรางวัลแก่ผู้นำกองธงอื่น พวกเจ้ารีบเตรียมกรงเลื่อนโดยเร็วเพื่อมิให้ล่าช้าต่องานใหญ่ของผู้นำกองธง”

“แต่ว่านี่คนเยอะเกินไปแล้ว......”

“ทำไม เจ้ากล้าสงสัยต่อคำสั่งของผู้นำกองธงหรือ?”

“ข้าน้อยไม่กล้า”

“เช่นงั้นยังไม่รีบเตรียมกรงเลื่อน อย่าลืมว่า ภารกิจของเจ้าคือคอยเฝ้าดูป้อมปราการมิใช่ตั้งคำถามกับคำสั่งของผู้นำกองธง”

"ขอรับ......"