กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 216

เมื่อใกล้จะถึงยอดเขาลูกที่สี่ เหล่าผู้ถือธงของป้อมปราการที่สี่ก็โบกธงอยู่ไกล ๆ เพื่อให้พวกเขาหยุดเพื่อตรวจสอบ

กู้ชูหน่วนตะโกนบอกทุกคนว่า "เมื่ออยู่ห่างจากป้อมปราการในระยะห้าเมตร ให้ทุกคนกลั้นหายใจ"

ทุกคนพยักหน้า

กระเช้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ อี้เฉินเฟยกลั้นหายใจไปพลางและปิดปากของเยี่ยเฟิงไปพลาง

ในขณะที่ตะโกนเสียงดัง กู้ชูหน่วนก็ยกมือขึ้นและโรยผงยาให้กระจายไปทางเหล่าผู้ถือธงของป้อมปราการ "ศัตรูกำลังโจมตี มีศัตรูกำลังไล่ตามพวกเรามาจากด้านหลัง"

ไม่รู้ว่าผงยานั่นปรุงอย่างไร ปริมาณยาเยอะมาก เพียงแค่สูดหายใจเข้าไปเล็กน้อย เหล่าผู้ถือธงของป้อมปราการก็ล้มลงทีละคน

กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นและกระโดดออกจากกระเช้า นางเปิดประตูด้วยตนเองและปล่อยให้กระเช้าเดินหน้าต่อไป จากนั้นก็กระโดดกลับมา

ฉ่า......

แม้แต่อี้เฉินเฟยก็ไม่สามารถหายใจเข้าลึก ๆ ได้

นี่......

เหล่าผู้ถือธงทั้งหมดของป้อมปราการที่สี่ล้มลงแล้ว？

หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลย

"แม่สาวน้อย เมื่อครู่เจ้าโรยอะไร？"

"ผงยาสลบ เป็นยาชนิดหนึ่งคล้ายกระดูกอ่อน ข้าเห็นว่าในหอคอยมีผงยาอยู่มากมาย น่าจะเป็นยาที่เอาไว้ใช้จัดการกับผู้ปรนนิบัติ ข้าจึงหยิบมาและเพิ่มผงยาสลบลงไปปริมาณมาก ภายในสามวันนี้ พวกเขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน"

“จอมยุทธ์หญิง ท่านช่างเก่งกาจยิ่งนัก" เหล่าผู้รับใช้มองนางอย่างเลื่อมใส

ในขณะที่พวกเขากำลังผ่อนคลาย จู่ ๆ กระเช้าลอยฟ้าก็มีเสียงดังเอี๊ยด และพวกเขาก็หยุดอยู่กลางอากาศ เดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยกลับก็ไม่ได้

เหล่าผู้รับใช้ต่างตื่นตระหนก และแต่ละคนก็จับขอบกระเช้าไว้แน่น

"เร็วเข้า......รีบไปจากที่นี่ ผู้นำกองธงกล้วยไม้ตามมาแล้ว" เสียงของเยี่ยเฟิงเบามาก แต่กู้ชูหน่วนก็ได้ยินอย่างชัดเจน

"มีวิธีที่จะออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็วหรือไม่？"

"ประตูของป้อมปราการทุกแห่ง มี......มีกลไกเปิดปิดสีแดง กดสีแดงเพื่อเปิด แล้วความเร็วจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า"

อี้เฉินเฟยเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าป้อมปราการที่สามเต็มไปด้วยผู้ถือธงที่ถืออาวุธอยู่อย่างหนาแน่น แต่ละคนเห็นว่าพวกเขาเป็นศัตรูตัวฉกาจ และรอให้พวกเขาเข้าไปติดกับดัก

ในหมู่พวกเขามีนักธนูอยู่หลายคน

"ป้อมปราการที่สามยกให้เป็นหน้าที่ข้า เจ้าพาพวกเขาเดินหน้าต่อไป แล้วอย่ากลับมา"

"ตกลง"

ประตูที่สามนี้ถูกกำหนดให้เป็นสนามรบ