กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 261

เยี่ยจิ่งหานเอ่ยประโยคถัดไปทิ้งท้ายโดยไม่สนว่าผู้นำกองธงกล้วยไม้จะยินยอมหรือไม่

“ข้าต้องการพาว่าที่พระชายาของข้ากลับไป ผู้นำกองธงกล้วยไม้คงไม่คิดจะขัดขวางใช่หรือไม่”

กู้ชูหน่วนเดินไปยืนข้างกายเยี่ยจิ่งหาน นางกะพริบดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตา กล่าวเสริมว่า “ท่านอ๋องของข้าหมายความว่าจะพาข้ากับเยี่ยเฟิงพร้อมกับอัครมเหสีฉู่กลับไปด้วย ผู้นำกองธงกล้วยไม้คงไม่คิดจะขัดขวางใช่หรือไม่”

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยพูดไม่ออก

ผู้นำกองธงกล้วยไม้ไม่ใช่ผู้ที่ชอบสร้างปัญหา ถ้าไม่ใช่เพราะมีความอาฆาตแค้น เขาจะฆ่าอัครมเหสีฉู่ไปทำไม

ต้องรู้ว่าอัครมเหสีฉู่เป็นพระมเหสีที่เป็นที่โปรดปรานมากที่สุด เพื่อนาง จักรพรรดิฉู่ยอมทำได้ทุกอย่าง

ส่วนเยี่ยเฟิง

เดิมทีเขาเป็นผู้ปรนนิบัติของผู้นำกองธงกล้วยไม้อยู่แล้ว จึงเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลหากเขาจะตามกลับไปที่เผ่าปีศาจ หากนายท่านคิดจะพาเยี่ยเฟิงกลับไปด้วย เขาจะต้องฉีกหน้าผู้นำกองธงกล้วยไม้และเผ่าปีศาจอย่างช่วยไม่ได้

แม้พวกเขาจะไม่กลัวเผ่าปีศาจ แต่ก็ไม่ได้คิดจะก่อปัญหา

แต่ว่าที่พระชายาของพวกเขากลับกล้าไปแหย่รังแตน

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยคิดว่าผู้เป็นนายของพวกเขาจะต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน ทว่ามุมปากของผู้เป็นนายกลับกระตุกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นเป็นรอยยิ้มจางๆ

นะ... นี่มันอะไรกัน

“ผู้นำกองธงกล้วยไม้ เจ้ามีผู้ปรนนิบัติอยู่มากมายนับไม่ถ้วน เขาเป็นเพียงผู้ปรนนิบัติที่ต่ำต้อย เหตุใดผู้นำกองธงกล้วยไม้จึงไม่ตัดอกตัดใจ มอบเขาให้กับอาหน่วนของข้าเสียล่ะ” เยี่ยจิ่งหานเรียนรู้จากน้ำเสียงของนาง ทั้งยังใช้คำว่า ‘ของข้า’ อย่างเต็มปาก

ราชาผู้พิทักษ์คนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังผู้นำกองธงกล้วยไม้กล่าวอย่างมีโทสะว่า “เยี่ยจิ่งหาน เจ้าอย่าได้ทำอะไรสุดโต่งนักเลย”

“ท่านผู้นำกองธง เยี่ยจิ่งหานกำแหงยิ่งนัก ให้ข้าน้อยสังหารเขาเลยหรือไม่ขอรับ”

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะเยาะ “ต่อให้จอมมารของพวกเจ้าอยู่ที่นี่เขาก็ยังไม่กล้าเอ่ยคำว่ากำแหงออกมา แล้วเจ้าล่ะเป็นตัวอะไร”

“ข้าไม่ได้เป็นตัวอะไร”

กู้ชูหน่วนกระทุ้งแขนของเยี่ยจิ่งหานและยิ้มอย่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย “ได้ยินไหม มีบางคนบอกว่าเขาไม่ใช่ตัวอะไรด้วยละ แหมๆๆ แต่ก็ยังรู้จักประเมินตัวเองนะ ดีที่ยังรู้ว่าตัวเองเป็นสิ่งของ”

“นังบ้า ข้าเป็นสิ่งมีชีวิต”