กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 305

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางเห็นผู้นำกองธงกล้วยไม้กระทำชำเราเขาต่อหน้านางหรือเปล่า จึงทำให้เขารู้สึกห่างเหินมากขึ้นเมื่ออยู่กับกู้ชูหน่วน

"บาดแผลที่มือของเจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่?"

เยี่ยเฟิงเหลือบมองที่นิ้วก้อยและนิ้วนางที่หักและยิ้มอย่างแผ่วเบา "ข้าชินแล้ว เดี๋ยวก็ดีขึ้น"

เขาพูดอย่างเรียบง่าย แต่กลับทำให้กู้ชูหน่วนเป็นกังวล

อะไรคือชินล่ะ

เรื่องเช่นนี้ก็บอกว่าชินแล้วได้ด้วยหรือ?

เมื่อมองดูรูปร่างที่ผ่าเผยและสง่าของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่มีความสง่างามอย่างมาก แต่เขากลับสวมเสื้อคลุมผ้าลินินเนื้อหยาบและเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ก็ไม่รู้ว่ามีการปะติดไม่รู้เท่าไร ซึ่งดูแล้วไม่งดงามเอาเสียเลย

"อัครมเหสีฉู่มอบเสื้อผ้าให้กับเจ้าหนึ่งชุดไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงไม่ใส่ชุดนั้นล่ะ?"

ชุดนี้ดูเหมือนนำเศษผ้าหลายๆ ชิ้นมาปะติดปะต่อกันให้เป็นชุด

แววตาของเยี่ยเฟิงรู้สึกเจ็บปวดและไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ เขาพูดเพียง "ข้าใส่ชุดนี้ เป็นชุดที่ท่านยายเป็นคนตัดเย็บให้กับข้าก็ใส่สบายดีอยู่แล้ว"

ส่วนเสื้อผ้าที่อัครมเหสีฉู่มอบให้เขานั้น เขาไม่เหมาะสมที่จะสวมใส่และไม่กล้าที่จะนำมาสวมใส่

"อีกประเดี๋ยวก็เป็นงานพิธีแต่งงานของข้าแล้ว เพื่อเป็นการระลึกถึงวันสำคัญนี้ ข้าจะมอบชุดให้เจ้าเป็นของขวัญ" กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างจริงใจ

นางรู้ว่าหากให้เงินตำลึงเขาไป หรือให้เขาไปเปล่าๆ เขาจะต้องไม่รับอย่างแน่นอน

ดวงตาที่เฉยเมยของเยี่ยเฟิงจ้องมองไปที่เยี่ยจิ่งหานที่นั่งอยู่บนรถเข็นในระยะห่างไกลออกไป ลำคอของเขาราวกับมีก้างปลาติดอยู่ ผ่านไปชั่วครู่หนึ่งเขาถึงจะพูดออกมาได้

"เจ้าต้องการแต่งงานกับเขาจริงหรือ? นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต หากเจ้าไม่ต้องการ......"

กู้ชูหน่วนพูดขัดหวะคำพูดของเขา "แต่งงานกับเขาไม่ดีตรงไหนหรือ เขามีพละกำลังมหาศาล มีเงินทองมากมาย มีผ้าไหมชั้นดีจำนวนมาก อยู่ใต้คนๆ เดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น ต้องการอะไรก็ได้ในชีวิตนี้"