กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 316

เยี่ยจิ่งหานก็ไม่คิดว่าภรรยาของเขาจะเป็นเช่นนี้......กล้าหาญ......

ยิ่งกว่ากล้าหาญคืออะไร นางจามอีกหลายครั้งและพึมพำ "ใครทาชาดจัดเช่นนี้ ช่างกลิ่นฉุนเสียจริง ในเมื่อกราบไหว้ฟ้าดินแล้ว เช่นนั้นก็เข้าห้องหอเถอะ"

หลังจากที่นางพูดจบ ดูเหมือนนางจะรู้สึกว่าไม่เป็นทางการ จึงตะโกนอีกครั้งว่า "ส่งตัวเข้าห้องหอ"

เงียบสงบ

ทุกอย่างยังคงเงียบสงบ แต่ละคนอ้าปากค้าง และมองกู้ชูหน่วนที่สวมผ้าคลุมหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

รอยยิ้มของกู้ชูหน่วนดูเหยียดหยามและเหน็บแนม

ในวันอภิเษกสมรส นางจามจนผ้าคลุมหน้าสีแดงหลุดร่วงลงมา นี่เท่ากับเป็นการตบหน้าเทพแห่งสงครามอย่างโจ่งแจ้ง

นางชำเลืองมองดูว่าเทพแห่งสงครามโกรธและฆ่านางหรือไม่

ไม่ใช่แค่นาง แต่ผู้คนมากมายที่รอชมความรื่นเริงอยู่ที่นี่ ต่างก็รู้สึกว่ากู้ชูหน่วนต้องแย่แน่ ๆ

แต่......

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือเยี่ยจิ่งหานโกรธ

แต่เขาไม่ได้โกรธกู้ชูหน่วน

เขาโกรธหญิงที่มาร่วมงานแล้วทาชาดจัดจนมีกลิ่นฉุน

"ทหาร เอาตัวหญิงที่ทาชาดจัดผู้นี้โยนออกไป พระชายาของข้าไม่ชอบกลิ่นฉุน"

เอ่อ......

นี่มันอะไรกัน？

กู้ชูหน่วนเป็นเช่นนี้ แต่เทพแห่งสงครามก็ยังคงปกป้องนาง？

นี่ยังคงเป็นเทพแห่งสงครามที่โหดเหี้ยมอำมหิต และฆ่าคนอย่างไร้ความปรานีงั้นหรือ？

เมื่อความคิดไม่ตรงกัน หลายคนก็ถูกไล่ออกไป

สิ่งนี้ล้มล้างความคิดเห็นของทุกคนโดยสิ้นเชิง

ชิวเอ๋อร์ตกใจมาก จึงหยิบผ้าคลุมหน้าของนาง แล้วจะเอาไปคลุมให้กู้ชูหน่วน นางยังไม่ทันได้คลุมก็ค้างอยู่กลางอากาศ

กู้ชูหน่วนหาวอีกครั้ง ไม่รู้ว่านางทำอะไรให้ผู้คนตกใจกลัว

"เหนื่อยแทบแย่ มงกุฎหงส์นี้หนักมากจนคอข้าแทบหนัก"

"ใครก็ได้ ถอดมงกุฎหงส์ของพระชายาออกก่อน"

คนรับใช้ยังไม่ทันได้ลงมือ กู้ชูหน่วนก็ถอดมันลงมาด้วยตัวเอง เพียงแต่นางไม่ได้ส่งมอบให้คนรับใช้และถือมันไว้ในอ้อมแขน นางกลัวว่าผู้อื่นจะมาขโมยมงกุฎของนางไป

นางยิ้มและกล่าวว่า "เราทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเรียบร้อยแล้ว ถือว่าเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว เช่นนั้นพิธีหยุมหยิมก็ช่างมันเถอะ"

เยี่ยจิ่งหานยิ้มอย่างสบาย ๆ "ได้สิ"

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองผู้คนที่ตกตะลึง เดิมทีต้องการจะเข้าห้องหอ แต่ยุ่งวุ่นวายมาทั้งวันและปากก็แห้ง นางจึงนั่งลงและหยิบกาน้ำชาขึ้นมารินแล้วดื่ม

กู้ชูหน่วนขยิบตาให้องค์หญิงตังตัง

องค์หญิงตังตังลังเล และรู้สึกกลัวเยี่ยจิ่งหาน

กู้ชูหน่วนขยิบตาหลายครั้งติดต่อกัน และเมื่อนึกถึงความกำเริบเสิบสานของกู้ชูหน่วน และทำให้นางเสียหน้า แม้แต่พระพักตร์ของเสด็จแม่ก็ถูกนางทำลายด้วยเช่นกัน

นางไม่เต็มใจ

ยิ่งไม่เต็มใจมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้นเท่านั้น

ท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน นางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและยิ้ม "เสด็จอาสะใภ้ ก่อนหน้านี้เป็นตังตังที่ไม่รู้ความและมุ่งเป้าไปที่ท่าน ตังตังสำนึกผิดแล้ว ต่อไปเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ได้โปรดอย่าถือสาตังตังเลยเพคะ"

กู้ชูหน่วนเกือบจะสำลักน้ำ

องค์หญิงตังตังเป็นคนอย่างไร เป็นไปได้อย่างไรที่จะผูกมิตรกับนาง เกรงว่าจะมีแผนร้ายอะไรบางอย่าง

เยี่ยจิ่งหานก็ไม่เชื่อว่าจู่ ๆ องค์หญิงตังตังจะเปลี่ยนนิสัย เขากล่าวอย่างเย็นชา "งานแต่งงานเสร็จสิ้นแล้ว เจ้ากลับเข้าไปในวังเถอะ"

"เสด็จอา ไม่ง่ายเลยที่ตังตังจะได้ออกจากในวังสักครั้ง และตังตังก็ตั้งใจมาอวยพรให้พวกท่าน ตังตังเสียใจยิ่งนักที่ท่านไล่ให้ตังตังกลับไปเช่นนี้ ตังตังรู้สึกน้อยใจ"

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ "ท่านอ๋อง ข้าคิดว่าองค์หญิงตังตังทรงจริงใจ บางทีนางอาจจะอยากเป็นมิตรกับข้าจริง ๆ เช่นนั้นให้นางอยู่ที่นี่เถอะ"

นางก็อยากจะรู้ว่าองค์หญิงตังตังจะมาไม้ไหนกันแน่