กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 494

“องค์หญิงตังตัง ไม่ทราบว่าตอนนี้ข้าจะไปจวนองค์หญิงเพื่อเลือกเครื่องประดับได้หรือยัง”

พระพักตร์ขององค์หญิงตังตังแดงก่ำ แต่นางอดกลั้นไม่พูดอะไรเลยแม้แต่ทำเดียว ทำได้เพียงต้องกัดฟันยอมนาง

“ก็แค่เครื่องประดับชิ้นเดียว คิดว่าองค์หญิงอย่างข้ารับความพ่ายแพ้ไม่ได้รึ เจ้าไปเลือกเครื่องประดับในจวนของข้าตามสบาย อันไหนที่เจ้าชอบก็หยิบไปได้เลย ข้าไม่มีวันเสียดายทีหลัง”

พระพันปีสงสัยว่ากู้ชูหน่วนจะมีเจตนาไม่ดีแอบแฝง จวนหานอ๋องไม่ได้ต้องการเครื่องประดับใดๆ นางแค่ต้องการเครื่องประดับของตังตัง และเกรงว่าน่าจะเป็นการหลอกลวง

ขณะที่พระองค์กำลังคิดหาวิธีปฏิเสธ องค์หญิงตังตังก็ยอมรับปากเสียแล้ว และยังรับปากง่ายๆ เสียด้วย

พระธิดาโง่คนนี้ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองกำลังถูกขุดให้ตกลงไปในหลุม

นางยืนกรานในคำพูดจนพระองค์อยากจะหยุดไว้ ทว่าก็เกรงว่านั่นจะทำให้พวกพระองค์ดูเป็นคนตระหนี่

พระพันปีจึงได้แต่ส่งสายตาบอกให้ข้ารับใช้เก็บเครื่องประดับที่มีค่าออกไปให้หมด

พระองค์เดาไม่ถูกว่าเครื่องประดับที่กู้ชูหน่วนต้องการคืออะไร ดังนั้นจึงมีแค่เพียงวิธีนี้

กู้ชูหน่วนเหลือบมองขันทีข้างกายพระพันปีที่จากไปอย่างเร่งรีบ จากนั้นจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น “ข้ารู้ว่าองค์หญิงมีพระทัยกว้างที่สุด เช่นนั้นเราไปกันตอนนี้เลยดีกว่า”

“ไปตอนนี้น่ะหรือ” จะรีบร้อนเกินไปหรือเปล่า

“ก็เป็นเรื่องปกตินี่ ไม่อย่างนั้นถ้าองค์หญิงเอาเครื่องประดับมีค่าทั้งหมดไปซ่อน ข้าก็เสียเปรียบแย่นะสิ”

“เจ้าคิดว่าองค์หญิงอย่างข้าเป็นใคร อย่าว่าแต่เครื่องประดับหนึ่งชิ้นเลย ต่อให้เป็นสิบชิ้นร้อยชิ้นข้าก็ยกให้ได้”

พระองค์รู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่ได้ต้องการเพียงแค่เครื่องประดับอย่างเดียวแน่ๆ

นางรู้ดีว่าก่อนหน้านี้พระองค์พ่ายแพ้และสูญเงินไปจำนวนมาก แพ้จนแทบหมดเนื้อหมดตัว ดังนั้นจึงจงใจใช้เรื่องเครื่องประดับมาทำให้พระองค์อับอายขายหน้า

“องค์หญิงตรัสเช่นนี้ข้าค่อยวางใจ จริงสิ ฝ่าบาท ข้าชนะพนันแล้ว ฝ่าบาทควรจะพระราชทานรางวัลให้ข้าสักหน่อยมิใช่หรือเพคะ”

จักรพรรดิเยี่ยพอพระทัย “เจ้าอยากได้อะไรก็ว่ามาสิ”

ขอเพียงแค่หานอ๋องยินยอม จะให้นางมาเป็นสนมก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้

“ข้าชอบเจ้าม้าสีดำตัวน้อยตัวนี้มาก ฝ่าบาทมอบมันให้ข้าได้หรือไม่เพคะ”

“นี่น่ะหรือ” จักรพรรดิเยี่ยรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก

พระองค์คิดว่านางจะรังเกียจความโหดเหี้ยมอำมหิตของเยี่ยจิ่งหานจนอยากขอร้องให้ยกเลิกการหมั้นกับเขา

“ไม่อย่างนั้นฝ่าบาทคิดว่าข้าอยากได้สิ่งใดเพคะ” กู้ชูหน่วนบุ้ยปาก ตั้งแต่เริ่มการแข่งขันยิงธนู จักรพรรดิตัวน้อยคิดว่านางไม่ใช่คู่ต่อสู้ตัวฉกาจ ไม่แน่อาจจะกำลังคิดวางแผนอยู่ในใจว่าจะจัดการนางอย่างไรก็ได้

“ตกลง ม้าตัวนั้นข้ามอบให้เจ้าเป็นรางวัล”

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท” กู้ชูหน่วนลูบหัวม้าสีดำตัวน้อย มุมปากสีแดงสดของนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“เจ้าเป็นม้าที่เร็วมาก ต่อไปเจ้าจะมีชื่อว่าจุยเฟิงที่แปลว่าไล่ตามลม เอาให้เร็วจนเจ้าโง่ชิงเฟิงตามไม่ทันเลย” (ชิงเฟิงแปลว่าสายลม)

มุมปากของชิงเฟิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเยี่ยจิ่งหานกระตุก

เขาอยู่เฉยๆ ก็ยังไม่วายถูกโจมตี?

เยี่ยจิ่งหานอารมณ์ดี เมฆหมอกมืดครึ้มในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาไม่รู้ว่ามลายหายไปตั้งแต่เมื่อใด “พระชายาน่าจะขาดเครื่องประดับ เจ้าไปเลือกเครื่องประดับที่ดีที่สุดในจวนรวมทั้งเครื่องประดับที่ดีที่สุดทั้งหมดในเมืองหลวงมา ข้าจะมอบให้พระชายา”

ชิงเฟิงอยากจะบอกว่า

พระชายามีเครื่องประดับอยู่แล้วมากมาย

เอะอะอะไรนายท่านก็มักจะสั่งให้คนนำเครื่องประดับไปมอบให้นาง นอกจากนี้ยังมอบให้ตั้งมากมายในคราวเดียว พระชายาเองก็ไม่เคยใส่เลย ทุกวันนางจะแค่มวยผมง่ายๆ หน้าก็ไม่แต่ง ไม่ประดับอะไรสักอย่าง