กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 495

ห้องพระคลังเล็กไม่ใหญ่ สิ่งของที่อยู่ด้านในมีไม่มาก นางวนหนึ่งรอบ ก็ไม่เห็นดวงตารูปหัวใจ นางขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

พอเห็นนางขมวดคิ้ว องค์หญิงตังตังรู้สึกว่าขายหน้ามาก ภายในใจไร้ความรู้สึกรสชาติอย่างมาก

แต่ทว่าพระพันปีกลับทำเป็นมองไม่เห็น ยิ้มเหมือนเดิมแล้วกล่าวว่า“พระชายาหาน ไม่รู้ว่าเจ้ามีเครื่องประดับที่ชื่นชอบหรือไม่ หากว่ามี ก็หยิบเอาไปได้”

จักรพรรดิเยี่ยก็รู้สึกว่าเสียหน้าไม่น้อยแล้ว เขาเลยเอ่ยปากพูดว่า“หากว่าเจ้าไม่ชอบ เช่นนั้นไปที่ห้องพระคลังของข้า เพื่อเลือกสักชิ้นเถิด”

“ข้าตั้งใจดูอีกหน่อยก็ได้”

กู้ชูหน่วนดูอย่างละเอียด ตรวจสอบทุกกล่องที่วางเครื่องประดับอย่างถี่ถ้วน แม้ว่าเป็นกล่องและชั้นที่ไม่ได้ใส่เครื่องประดับ ก็ได้ตรวจสอบคลำหาอย่างถี่ถ้วนเช่นกัน

ทุกคนไม่เข้าใจ ว่าสรุปแล้วนางต้องการทำอะไร กล่องและชั้นเหล่านั้นไม่ได้มีสิ่งของอะไร

มีเพียงภายในใจของพระพันปีผู้เดียวที่สั่นไหว

เป็นอย่างที่คิด นางแตกต่างจากที่เห็น

กู้ชูหน่วนหาแล้วหาอีกอยู่สามรอบ ก็หาเครื่องประดับที่เกี่ยวกับดวงตารูปหัวใจไม่เจอ นางหดหู่ใจอดผิดหวังไม่ได้เลย

เหมือนว่าห้องพระคลังเล็กถูกเคลื่อนย้ายแล้ว ของสำคัญอย่างนี้ จะทิ้งไว้ได้อย่างไรล่ะ

ทันใดนั้น ขาของนางสัมผัสแตะโดนสิ่งหนึ่ง กู้ชูหน่วนก้มศีรษะลงมองดู แต่ทว่ากลับได้เห็นกล่องไม้และกล่องเล็กๆอยู่ตรงซอกมุม

สภาพของกล่องเหล่านั้นไม่ดีแล้ว มีการแกะสลักไม่ดี ไม่รู้ว่าวางนานเท่าไหร่แล้ว มันผุกร่อนหนักมาก

องค์หญิงตังตังกล่าวอธิบายว่า“ของที่อยู่ในกล่องนั่นเป็นสิ่งที่ไม่มีค่า เป็นของที่ไม่เป็นมงคล ข้าอยากจะทิ้ง แล้วก็ลืมทิ้งไปเลย ก็เลยทิ้งไว้ตรงซอกมุมนั่นตลอดเลย หากเจ้าต้องการล่ะก็ ข้าให้เจ้าหมดเลย”

กู้ชูหน่วนเปิดกล่องหนึ่งออก ด้านในมีปิ่นระย้าที่หัก

เปิดออกอีก ด้านในมีไข่มุกแตกอันหนึ่ง มันไม่มีค่าราคาอะไร

ที่วางอยู่อย่างต่อเนื่องกันล้วนเป็นของที่ได้รับความเสียหาย

จนตอนที่เปิดอันสุดท้าย สิ่งที่ปรากฏอยู่ข้างในคือสร้อยคอดวงตารูปหัวใจ ทุกส่วนของสร้อยคอเป็นสีแดง สีแดงคล้ายกับว่าโลหิตกำลังจะไหลออกมา และขนาดก็เท่ากับที่นางต้องการ

กู้ชูหน่วนปลื้มปิติเป็นอย่างมาก

ดวงตารูปหัวใจ

หรือนี่เป็นอะไหล่อุปกรณ์อย่างหนึ่งบนเข็มทิศ?

พระพันปีมองเห็นสร้อยเส้นนี้ ถึงกับปวดขมับ แทบจะเป็นลมล้มลง

สร้อยเส้นนี้ล้ำค่าขนาดนี้ เหตุใดถึงได้วางอยู่บริเวณซอกมุมล่ะ?ยังกลายเป็นของที่ได้รับความเสียหายมีตำหนิด้วย

ตอนนั้นนางไม่ใช่สั่งกำชับอย่างหนัก ว่าสร้อยเส้นนี้จะต้องเก็บไว้อย่างดีหรือ?

องค์หญิงตังตังเห็นสร้อยเส้นนี้ กล่าวอย่างเหยียดหยามว่า“เจ้าอยากได้สร้อยเส้นนี้ อย่างนั้นก็เอาไปเลย แต่อย่ามาโทษข้าว่าข้าไม่เตือนนะ สร้อยเส้นนี้ไม่ใช่ของดีอะไร เสด็จพ่อของข้าได้มันมาไม่นาน ก็สิ้นพระชนม์ หลังจากที่ข้าใส่มัน ยังพบเจอแต่เรื่องโชคร้าย สร้อยเส้นนี้เป็นของอัปมงคล หากเจ้าสวมใส่แล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่ามาโทษข้า”

กู้ชูหน่วนพยายามปรับเปลี่ยนอารมณ์ เพื่อไม่ให้คนอื่นสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของนาง ทำท่าทีเหมือนไม่มีอะไร

พระพันปีร้อนใจอย่างมาก แต่ทว่ากลับไม่กล้าแสดงออกมา เกรงว่าหากกู้ชูหน่วนสัมผัสได้ แล้วจะต้องการสร้อยเส้นนี้ เลยกล่าวขึ้นว่า“ในพระตำหนักของข้ามีเครื่องประดับมีราคามากมาย มิสู้กับเจ้าไปเลือกดูที่พระตำหนักของข้าหรอก เครื่องประดับในจวนขององค์หญิงไม่ค่อยดีหรอก”

“เสด็จแม่…..”

องค์หญิงตังตังร้องตะโกนอย่างไม่พึงพอใจ

คนอื่นจะดูถูกนางอย่างไรก็ช่างเถิด แม้แต่เสด็จแม่ของนางยังว่านางเลย

กู้ชูหน่วนวางดวงตารูปหัวใจลงในกล่องเครื่องประดับ ทอดถอนหายใจกล่าวว่า“ไอ๋หยา ช่างเถิด ลองมาแล้วครึ่งค่อนวัน เหนื่อยเป็นอย่างมาก หม่อมฉันขี้เกียจจะเดินแล้ว ภายในจวนขององค์หญิงไม่มีของที่หม่อมฉันอยากจะได้จริงๆ หม่อมฉันฝืนใจเอาสร้อยเส้นนี้ก็ได้”

ครืน….

พระพันปีแทบจะยืนไม่ไหว

พระพันปียิ้มแต่ปากไม่ไหวติงกล่าวว่า“ตังตังก็บอกแล้ว สร้อยเส้นนี้เป็นสิ่งไม่เป็นมงคล หากเจ้าใส่แล้วเกิดอะไรขึ้น เจ้าแห่งสงครามจะเป็นร้อนใจกับข้า ตามที่ข้ามองข้าว่าเปลี่ยนเครื่องประดับที่ดีกว่านี้เถิด”