กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 53

ในไม่ช้าก็มีคนนำม้านั่งตัวยาวอีกตัวมาวางลงทางขวามือเยื้องไปด้านล่าง จากนั้นนางกำนัลจึงพาเยี่ยเฟิงไปนั่งตรงที่นั่งชั้นล่างสุด

กู้ชูหน่วนเลิกคิ้ว

ขนาดสามัญชนอย่างเยี่ยเฟิงยังมีที่นั่ง

แล้วเหตุใดกู้ชูอวิ๋นจึงไม่มีที่นั่งเหมือนคนอื่น

กู้ชูอวิ๋นแอบกำมือไว้แน่นในแขนเสื้อ ความกังวลฉายวาบบนใบหน้าอันงดงามอ่อนหวานนั้น

นางคิดว่าคนดูแลจะนำเก้าอี้ยาวมาให้อีกตัวหนึ่ง แต่รออยู่นานก็ยังไม่เห็นมาเสียที ดังนั้นจึงทำได้เพียงกระซิบถามนางกำนัลที่อยู่ข้างๆ

“ขอถามหน่อยสิ เก้าอี้ขาดไปตัวหนึ่งหรือเปล่า”

นางกำนัลส่ายหัวอย่างไม่แน่ใจ “ไม่นี่เจ้าคะ ตำแหน่งที่จัดเตรียมไว้มีเพียงเท่านี้”

“ไม่มีที่นั่งสำหรับผู้ผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศงั้นหรือ ข้าเห็นว่าสามอันดับในแต่ละรัฐต่างก็มีที่นั่งทั้งนั้น” ถ้านับตามฐานะ นางไม่ได้ด้อยไปกว่าเยี่ยเฟิงเลยด้วยซ้ำ เหตุใดเยี่ยเฟิงจึงมีที่นั่งแต่นางไม่มี

“เรื่องนี้บ่าวไม่รู้เจ้าค่ะ”

หลายๆ คนเริ่มหันมามองกู้ชูอวิ๋นและกระซิบกระซาบกัน

แม้ว่ากู้ชูอวิ๋นจะเป็นบุตรีของอนุภรรยา แต่นางก็มีพรสวรรค์โดดเด่น ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีคนยกย่องเสมอ ทั้งยังไม่เคยมีใครพูดจาแย่ๆ เกี่ยวกับนางเลย

เพราะกู้ชูหน่วนและกู้ชูหลาน ตอนนี้นางไปที่ไหนก็มีแต่คนเพ่งเล็ง ซึ่งนั่นทำให้นางหัวเสียเป็นอย่างมาก

กู้ชูหน่วนกะพริบตาที่พราวระยับและเอ่ยยิ้มๆ ว่า “พี่รอง ท่านไม่มีที่นั่งงั้นหรือ ทำไมไม่มานั่งกับข้าล่ะ”

นางเอ่ยอย่างไร้เดียงสา ทว่าในแววตาของกู้ชูอวิ๋นกลับสะท้อนให้เห็นประกายแสงอันเย็นเยียบ

ถ้านางเดินไปนั่งด้วยจริงๆ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผู้คนในนครหลวงจะพูดถึงเรื่องนี้ว่าอย่างไร

นางระงับความไม่พอใจเอาไว้และเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ไม่เป็นไร ข้ายืนได้ ขอบใจน้องสามมากสำหรับความหวังดี”

มุมปากของกู้ชูหน่วนแฝงไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขใจ