กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 558

“มันคือกิเลนแห่งความเวิ้งว้าง” เหวินเส่าอี๋อ้าปากค้าง นึกอยากจะถอยกลับแต่ว่าสายเกินไปเสียแล้ว

เยี่ยจิ่งหานและจอมมารกันกู้ชูหน่วนไว้ด้านหลังอย่างรู้กัน จอมมารจ้องมองกิเลนแห่งความเวิ้งว้างอย่างตื่นตัว ในขณะที่เยี่ยจิ่งหานมองไปรอบๆ เพื่อหาทางออก

กู้ชูหน่วนกระซิบถามเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

“กิเลนแห่งความเวิ้งว้างคือสิ่งใดรึ”

เหตุใดนางจึงรู้สึกว่ามันมีกลิ่นอายเหมือนมังกรอสูรระดับเจ็ดที่อยู่บนหุบเขาโลหิตหูหลู

ไม่ใช่ว่าสัตว์ประหลาดนี่ก็อยู่ระดับเจ็ดเหมือนกันหรอกนะ

ลิ้นของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สั่นสะท้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เป็นใบหน้าของมันแสดงความหวาดกลัวออกมา “กิเลนเขาเดียวแห่งความเวิ้งว้างเจริญเติบโตอยู่ในสถานที่เวิ้งว้าง และที่ที่เราอยู่ตอนนี้คือสถานที่เวิ้งว้างแห่งหนึ่ง ไม่ว่าวรยุทธของทุกคนจะสูงส่งเพียงใด ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ วรยุทธของทุกคนจะกลายเป็นเพียงความว่างเปล่า ไม่ต่างอะไรจากดอกสำลีที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง”

“ความหมายของเจ้าก็คือ หากต่อสู้กันที่นี่พวกเราจะเสียเปรียบ เพราะเราจะสูญเสียวรยุทธทั้งหมด แต่วรยุทธของมันจะยังอยู่เหมือนเดิม?”

“กะ... ก็ประมาณนั้น”

“พอจะดูออกหรือไม่ว่ามันอยู่ระดับไหน”

“ระ...ระ...ระดับเจ็ด...”

รูม่านตาของกู้ชูหน่วนหดเล็กลง ในที่สุดก็รู้แล้วว่าทำไมผู้ชายสามคนที่ไม่กลัวฟ้าดินจึงได้ดูกดดันมากขนาดนี้

นางพยายามเพ่งสายตาเพราะอยากเห็นกิเลนแห่งความเวิ้งว้างที่อยู่ตรงหน้าชัดๆ

ทว่าที่นี่มืดเกินไป นางมองเห็นเพียงเงาขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้ารางๆ

เงากลมๆ นั้นคล้ายวัวยักษ์ที่อ้วนพี บนหัวมีเขายาวอยู่หนึ่งเขา ฟันแหลมคม คมยิ่งกว่าฟันของหมาป่าหลายเท่าตัว

เมื่อมองดูเงานั้นอีกครั้งจึงเห็นว่ามันสูงกว่าสิบเมตร พวกเขาที่อยู่ตรงหน้ากิเลนแห่งความเวิ้งว้างดูอ่อนปวกเปียกราวกับมดปลวก

กิเลนแห่งความเวิ้งว้างเคลื่อนที่อย่างไร้จุดหมาย หากไม่ใช่เพราะเห็นว่ามันหลับตาอยู่ พวกเขาก็เกือบจะคิดไปว่ากิเลนเขาเดียวเห็นพวกเขาแล้ว

เยี่ยจิ่งหานกระซิบว่า “ถ้าอยากรอดจงเคลื่อนไหวเงียบๆ หาทางออกก่อน”

ผู้ที่อยู่ตรงนั้นล้วนเป็นคนฉลาด เหตุใดพวกเขาจะไม่รู้ว่าทันทีที่กิเลนเขาเดียวตื่นขึ้นและต้องเผชิญหน้ากับมัน พวกเขามีแนวโน้มจะแย่มากกว่าดี ตอนนี้ทำได้เพียงต้องออกไปก่อนเท่านั้น

กู้ชูหน่วนคลำหาทางออกในความมืด ไม่รู้ว่าลำแสงอะไรส่องผ่านมา ดวงตาที่แหลมคมของนางจึงพบว่าที่คอของกิเลนแห่งความเวิ้งว้างมีกุญแจรูปดาวห้อยอยู่

ไม่เอาน่า...

กุญแจรูปดาวห้อยอยู่ที่กิเลนเขาเดียวจริงๆ

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี

“พวกท่านสองคนพอจะมีวิธีช่วยข้าเอากุญแจรูปดาวมาจากคอของกิเลนหรือไม่”

จอมมารเหลือบมองและกล่าวว่า “มันก็แค่กุญแจเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องปลิดชีพตัวเองทิ้ง”

ดูเหมือนเหวินเส่าอี๋จะเข้าใจอะไรบางอย่าง ดวงตาที่อบอุ่นของเขาเบนกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับกำลังคิดว่าจะชิงกุญแจรูปดาวมาจากกิเลนเขาเดียวได้อย่างไร

เยี่ยจิ่งหานถามว่า “เจ้าต้องการกุญแจรูปดาวขนาดนั้นเลยหรือ”

“ใช่”

“จำเป็น?”

“จำเป็น”

นางมาที่นี่ก็เพื่อกุญแจรูปดาว ถ้าคว้ากุญแจรูปดาวมาไม่ได้นางจะมาที่นี่ทำไม

“หาทางออกก่อน หลังจากเจอทางออกข้าจะช่วยชิงมาให้”

กู้ชูหน่วนเหลือบมองเยี่ยจิ่งหานอย่างซาบซึ้งใจ

หลังจากควานหาอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดพวกเขาก็พบจุดที่เว้าลงไป

จุดเว้านี้เหมือนกับหุบเขาทรงกระบี่ที่ประตูด้านนอกทุกประการ กู้ชูหน่วนชักดาบสั้นออกมา ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้เยี่ยจิ่งหานกับจอมมาร ให้จอมมารจับตาเหวินเส่าอี๋ ให้เยี่ยจิ่งหานไปชิงกุญแจรูปดาว ส่วนนางจะเปิดประตูหิน

ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว ขณะที่พวกเขากำลังจะลงมือ สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันก็คือประตูหินเปิดออกเสียงดังครั่นครืน คนจากเผ่าน้ำแข็ง หออันดับหนึ่งในใต้หล้า เผ่าเพลิงฟ้า รวมถึงคนของตันหุยกู่ก็กรูกันเข้ามา

แสงสว่างส่องเข้ามาพร้อมกับเสียงของการต่อสู้

กิเลนแห่งความเวิ้งว้างถูกปลุกให้ตื่นทันที

โฮกฮาก...

เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมกับกิเลนแห่งความเวิ้งว้างที่พุ่งเข้ามา