กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 57

อึก...

ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างตกตะลึง

กู้ชูหน่วนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเยี่ยเฟิงซึ่งกำลังนั่งหลังตรงตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที นอกจากนี้ลมหายใจของเขายังดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย

แววตาของตัวแทนหลายๆ คนจากทั้งสามรัฐเต็มไปด้วยความละโมบ

แม้แต่ปรมาจารย์หมากรุกและเซียนกวียังเลิกคิ้วเล็กน้อย

เหล่าเสนาบดีในราชสำนักของรัฐเยี่ยช่วยกันเกลี้ยกล่อมว่า “ฝ่าบาทจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ ระฆังวิญญาณสะบั้นเป็นสมบัติประจำรัฐเยี่ยที่สืบทอดส่งต่อกันมาจนถึงรัชสมัยของฝ่าบาท สมบัติล้ำค่าเช่นนี้จะให้ผู้อื่นไปง่ายๆ ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอฝ่าบาททรงยกเลิกคำสั่งด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็เข้าใจอะไรๆ ขึ้นมา

ตัวแทนจากทั้งสามรัฐน่าจะรู้มาก่อนแล้วว่าจักรพรรดิเยี่ยจะมอบระฆังวิญญาณสะบั้นเป็นของรางวัล ดังนั้นจึงส่งผู้มีฝีมือขั้นสูงมาเป็นตัวแทนเช่นนี้

กู้ชูหน่วนเกี่ยวมือและถามว่า “เสี่ยวเซวียนเซวียน ระฆังวิญญาณสะบั้นนั่นคืออะไรเหรอ”

“เจ้านี่ไม่รู้อะไรเลยหรืออย่างไร ว่ากันว่าระฆังวิญญาณสะบั้นทำให้คนตายฟื้นคืนชีพได้ ทำให้คนมีพลังในการต่อสู้มากขึ้น นอกจากนี้ยังช่วยให้ได้ครอบครองทั้งใต้หล้าอีกด้วย ได้ยินมาว่าในตอนที่สถาปนารัฐเยี่ย องค์จักรพรรดิก็ทรงพึ่งระฆังวิญญาณสะบั้นนี่แหละ จึงสถาปนารัฐเยี่ยขึ้นมาได้ ดังนั้นระฆังวิญญาณสะบั้นจึงกลายมาเป็นสมบัติของรัฐเยี่ยและถูกส่งต่อให้กับโอรสแห่งสวรรค์มาโดยตลอด”

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ

ถ้าระฆังวิญญาณสะบั้นนั่นฟื้นคืนชีพคนตายได้จริงๆ เหตุใดตลอดหลายปีมานี้โอรสแห่งสวรรค์ของรัฐเยี่ยจึงยังกลับสู่สวรรค์อยู่ตลอดเล่า

ยิ่งเรื่องครอบครองโลกทั้งใบยิ่งไม่ต้องพูดถึง

คิดๆ ดูแล้วจักรพรรดิเยี่ยก็น่าจะทรงทราบความจริงนี้เหมือนกัน บวกกับมีใครบางคนคอยเป่าหู ดังนั้นจึงตัดสินใจนำของสิ่งนี้มาเป็นรางวัลมอบให้ผู้อื่น

เป็นอย่างที่คิด จักรพรรดิเยี่ยสีมีสีพระพักตร์ไม่พอใจและตรัสอย่างทรงกริ้วว่า “กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ ในเมื่อข้าเอ่ยปากไปแล้วก็จะเป็นเช่นนั้น ผู้ใดคว้าอันดับหนึ่งมาได้ ผู้นั้นจะได้รับระฆังวิญญาณสะบั้นนี้ไป เรื่องนี้ไม่ว่าใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้”

“ฝ่าบาท... นี่คือสมบัติที่สืบสืบทอดมาจากบรรพบุรุษนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ตอนนี้ข้าคือจักรพรรดิแห่งรัฐเยี่ย”

ราชครูพยายามเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง ทว่าเสนาบดีที่อยู่ข้างกายรั้งเอาไว้และกระซิบว่า “ตอนนี้ทูตของทั้งสามรัฐอยู่ที่นี่กันหมด หากฝ่าบาททรงถอนคำสั่งก็จะเท่ากับว่าพระองค์ไม่มีทางรักษาพระพักตร์ไว้ได้ ทั้งสามรัฐจะยิ่งมีเหตุผลในการโจมตีรัฐเยี่ยของเรา ตอนนี้ได้แต่หวังว่าท่านเจ๋ออ๋องจะได้รับชัยชนะ”

“แต่... ตัวแทนจากทั้งสามรัฐล้วนเป็นบัณฑิตผู้ทรงความรู้ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ ท่านเจ๋ออ๋องจะชนะได้จริงๆ หรือ”