กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 575

"ให้ข้าไปกับท่าน?"

“ใช่สิ ข้าเป็นพี่หญิงของเจ้า เมื่อก่อนเจ้าเคยบอกว่าเพียงแค่ข้าต้องการ เจ้าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ข้าพึงพอใจ เหตุใด นี่เพิ่งจะผ่านไปเท่าใดเองเจ้าจะกลับคำหรือ? ผู้ชายไม่มีดีจริงๆเลยสักคน"

จอมมารรู้สึกว่ามีบางอย่างถูกต้องและก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ท่านเป็นหัวหน้านิกายเทพอสูรไม่ใช่หรือ? ท่านไม่ใช่ว่ามีความสามารถสูงส่งหรอกหรือ? ท่านไม่ใช่ว่าหยิ่งทะนงนักหรอกหรือ?

“งั้นเจ้าลองดูสิว่าข้าเหมือนกับหัวหน้านิกายเทพอสูรที่เจ้าเคยรู้จักก่อนหน้าผู้นั้นหรือเปล่า?”

กู้ชูหน่วนกระพริบตาดวงโตพร้อมน้ำตาอันน่าสงสารและดูเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆผู้ออดอ้อน

"นี่......ไม่เหมือนจริงๆ"

กู้ชูหน่วนจงใจกดเสียงทุ้ม "ดังนั้นหน่ะบางทีพวกเขาอาจจำผิดก็เป็นได้ เช่นไรข้าก็ไม่มีความทรงจำเลยแม้แต่น้อย พวกเขาอยากคิดว่าข้าเป็นเช่นไรก็คิดว่าข้าเช่นนั้นเถอะ"

จอมมารรู้กระจ่างแจ้งฉับพลัน

เขาก็ว่าแล้วหากว่านางเป็นหัวหน้านิกายเทพอสูรเหตุใดแม้แต่การพูดและกริยาท่าทางถึงไม่เหมือนกัน

“ได้ ข้าจะไปกับเจ้า”

"ห้ามไป"

เยี่ยจิ่งหานโมโหจนสีหน้าเป็นดังสีตับหมู

หญิงผู้นี้อยู่ต่อหน้าเขายังทำหน้าทำตาแล้วก็ออดอ้อนซือม่อเฟยอีกด้วย

“ข้าว่าเสี่ยวหานหาน ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ก็อย่าได้ตื่นเต้นนะ หากว่าไม่สามารถควบคุมได้คอยืดขึ้นสองขาเตะออกชีวิตอันน้อยๆหมดสิ้นแล้วจะทำเช่นไร?” เด็กดี นอนหลับให้ดีๆหนึ่งตื่นเมื่อนอนตื่นขึ้นมาทุกสิ่งทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไป”

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกส่ายไปมาตรงหน้าเขาพร้อมกับสาดผงยาออกไป

เยี่ยจิ่งหานรีบกลั้นหายใจแต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว

หญิงผู้นี้ยังไม่ทันเข้าใกล้เขาก็ได้เริ่มวางยาแล้ว

ก่อนสลบเยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า "ผู้หญิง เจ้ากล้าเข้าไปยังเผ่าเพลิงฟ้ากับเขาอีกระวังข้าจะถลกหนังของเจ้าออกมา"

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นกลัว ฝ่ามือสั่นเทาพร้อมกับร้องไห้แล้วกล่าวว่า "ท่านอ๋องโปรดวางใจหม่อมฉันมิกล้าเป็นแน่"

โมโห......

โมโหขึ้นสมองเลย

เยี่ยจิ่งหานไม่รู้ว่าถูกวางยาจนล้มหรือว่าโมโหจนล้มคว่ำ

กู้ชูหน่วนตบๆมือพร้อมสั่งการอย่างเคร่งขรึมว่า "จำไว้ว่าส่งเขากลับไปที่จวนหานอ๋องอย่างปลอดภัย"

“ขอรับท่านผู้นำนิกาย หรือไม่ข้าน้อยอยู่ช่วยพวกท่าน ข้าน้อยอยู่ที่เผ่าเพลิงฟ้ามาสี่สิบกว่าปีแล้วกับที่นี่ก็พอรู้เรื่องอยู่บ้าง”

"ก็ได้"

"นายท่าน พวกเราก็จะอยู่ด้วย"

“พวกเจ้าพาเยี่ยจิ่งหานถอยไป เยี่ยจิ่งหานเป็นเทพแห่งสงครามของรัฐเยี่ย ไม่ว่ารัฐเยี่ยจะสงบสุขหรือไม่ก็ยังต้องพึ่งพาเขา นี่เป็นคำสั่งและห้ามฝ่าฝืน”

แม้ว่าไป๋จิ่นและสีชิ่นจะรู้สึกเป็นกังวลแต่ก็ทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น

“ท่านหัวหน้าเผ่าไป๋จิ่นรอท่านอยู่ที่ด้านนอก เผ่าน้ำแข็งกำลังรอการกลับไปของท่านหัวหน้าเผ่า”

"รู้แล้ว"

หลังจากจัดการเรื่องราวต่างๆแล้วสีชิ่นและคนอื่นๆก็ถอยออกไป เหลือเพียงกู้ชูหน่วน จอมมารและผู้อาวุโสสวี

ผู้อาวุโสสวีวาดแผนที่ภาพหนึ่งแล้วมอบให้กู้ชูหน่วนกับจอมมารพร้อมกล่าวว่า "รองหัวหน้าเผ่าซือคงชอบพอจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ เรือนจิ้งอวิ๋นนี้รองหัวหน้าเผ่าซือคงมอบให้กับผู้ที่เขารักปกติไม่มีผู้ใดได้รับอนุญาตให้เข้า หากว่าข้าน้อยเดาไม่ผิดจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่น่าจะถูกเคลื่อนย้ายไปที่เรือนจิ้งอวิ๋นแล้ว"

“นายท่านเพียงแค่ไปยังเรือนจิ้งอวิ๋นตามหาจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่พบ จากนั้นกลับมาตามเส้นทางที่ข้าน้อยวาดไว้ หากว่ารวดเร็วก็น่าจะไม่มีอันตรายอันใด”

“นี่เป็นเส้นทางใด?”

"เป็นเส้นทางเล็กๆที่ห่างไกล ปกติจะไม่ค่อยมีคนการรักษาการณ์ก็ค่อนข้างหละหลวม"

“ดี เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เจ้าจำแผนที่ได้ชัดเจนหรือยัง?”

กู้ชูหน่วนรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง

เจ้านี่ตั้งแต่ต้นจนจบไม่กล่าวสิ่งใดเลยสักคำ เขาฟังเข้าใจหรือไม่นะ?

จอมมารก้มหน้าก้มตาหน้าตา

เขาโง่เขลาต่อการจำเส้นทางตั้งแต่เด็ก

นี่เต็มไปด้วยเส้นอันระโยงระยางผู้ใดจะไปรู้ว่าวาดสิ่งใดบ้าง?

"พอรู้แล้ว"

“อะไรที่เรียกว่าพอรู้ เรื่องสำคัญยิ่งนักหากว่าล้มเหลวพวกเราทั้งคู่อาจจะต้องถูกทิ้งเอาไว้ที่เผ่าเพลิงฟ้านะ”

“งั้นเจ้ายังไม่รีบไปอีก ฟ้าใกล้จะสางแล้ว”

“ท่านพี่หญิง แผนที่นั้นท่านสามารถบอกอีกรอบได้ไหม”

กู้ชูหน่วนตระหนักในทันที

นางรู้อยู่แล้วว่าเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี้เกรงจะไม่เข้าใจแผนที่

กู้ชูหน่วนเปิดแผนที่ออก กล่าวด้วยความอดทนอีกรอบหนึ่งแล้วยังบอกถึงอันตรายทั้งหมดที่อาจเกิดขึ้นระหว่างทางกับเขาเป็นอย่างๆด้วย

“ก็ประมาณนี้ สามารถฟังเข้าใจไหม?”

จอมมารยิ่งฟังหัวก็ยิ่งโตงุนงงมากขึ้น

เดิมทีเขาก็สับสนอยู่แล้ว เมื่อกู้ชูหน่วนกล่าวเช่นนี้เขาก็ยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก

เส้นทางระโยงระยางเหล่านั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจ

กู้ชูหน่วนกัดฟันและอดทนกล่าวอีกรอบ “ฟังให้ละเอียดนะ หากว่าฟังไม่เข้าใจอีกต่อไปพวกเราก็ตัดขาดมิตรภาพกันเถอะ”

ประโยคนี้กำลังการสังหารรุนแรงนัก แม้ว่าจอมมารจะฟังไม่เข้าใจก็กล่าวอย่างอดทนว่า "เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว ท่านพี่หญิงบอกได้ดีกว่าตาเฒ่าผู้นั้นมากนัก"

ไม่สนแล้ว ถึงเวลานั้นหาทางไม่เจอก็จับลูกศิษย์ของเผ่าเพลิงฟ้าอีกสองสามคนมาถาม

เขาเดินไปจนสุดทางและจ้องมองทางอีกครั้ง น่าจะสามารถหาทางกลับมาได้

“ท่านพี่หญิงท่านรอข้าอยู่ที่นี่ อย่าได้จากไปนะ?”

“วางใจเถอะ หากว่าข้าไม่อยู่ที่นี่ก็รอเจ้าอยู่ที่ทางเข้าเส้นทางลับ เจ้าระวังตัวด้วย”

“ดี ข้าจะไปนำตัวพระเหสีมาในตอนนี้”

กล่าวจบตรงหน้าไหนเลยจะยังมีร่างของจอมมารอยู่

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ระดับหกก็คือระดับหก

วิชาตัวเบานี้เบาเทียบกับนางแล้วดีกว่านางนัก

ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมดูถูกวิชาตัวเบาของนาง

เมื่อมองไปยังจอมมารที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยกู้ชูหน่วนก็รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้นอยู่บ้าง

เหตุใดนางถึงได้รู้สึกกระสับกระส่ายเช่นนั้นนะ