กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 576

กู้ชูหน่วนรอเป็นเวลานานอยู่ในมุมที่หลบซ่อนตัวแต่ก็ไม่ได้รับข่าวใดๆเลย

ในขณะที่นางรอแทบไม่ไหวและต้องการจะลองค้นหา จู่ๆก็มีแสงสีทองจางๆส่องมาจากด้านหน้าทางซ้าย

แสงกะพริบสว่างตามขึ้นมา กุญแจรูปดาวและเข็มทิศบนตัวของนางก็ได้รู้สึกไป

กู้ชูหน่วนสัมผัสวงแหวนอวกาศในมือและมองไปยังทิศทางที่จอมมารจากไปอย่างกังวล

เป็นเวลานานนางจึงได้กัดฟันและตามประกายแสงนั้นไป

ช่างเถอะ เช่นไรซือม่อเฟยก็เป็นจอมมารเผ่าปีศาจ ถึงแม้ว่าจะถูกสังเกตเห็นก็ไม่น่าจะมีอันตรายถึงชีวิต

ผู้อาวุโสสวีกล่าวว่ารองหัวหน้าเผ่าซือคงชอบจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ เช่นนั้นจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่จะไม่ตกอยู่ในอันตรายใดในช่วงระยะเวลาอันสั้นนี้

ไข่มุกมังกรเป็นสิ่งสำคัญ ผู้คนเผ่าหยกจำนวนนับพันนับหมื่นยังรอนางอยู่

ท่านพี่เฉินเฟยก็ยังรอให้นางไปช่วยชีวิตอยู่ด้วย

กู้ชูหน่วนวนไปทางซ้ายและวนไปอีก จากนั้นก็วนกลับมายังทางเข้าเส้นทางลับ

นางรู้สึกประหลาดใจ

แสงสว่างมาจากเส้นทางลับ เป็นไปได้หรือว่ามีความลับเกี่ยวกับไข่มุกมังกรอยู่ในเส้นทางลับ?

กู้ชูหน่วนเปิดประตูเส้นทางลับและกระโดดลงไป

ที่นี่มืดสนิทไม่ต่างจากขณะที่นางเข้าในตอนแรกเลยสักนิด

หลังจากเข้าไปในเส้นทางลับแล้วประกายแสงก็หายไป เข็มทิศและกุญแจรูปดาวก็ไม่ได้รู้สึกไปด้วยแล้ว

หากไม่ใช่เพราะเข็มทิศยังมีอุณหภูมิอยู่ นางเกือบคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น

“ผู้นำนิกาย ท่านกลับมาแล้ว จอมมารกับพระมเหสีฉู่หล่ะ?”

“อาม่อไปหาพระมเหสีฉู่แล้วสักครู่ก็คงรจะกลับมา ผู้อาวุโสสวีเมื่อครู่มีผู้ใดเข้ามาหรือไม่?”

ผู้อาวุโสสวีตกตะลึง “นอกจากผู้นำนิกายก็ไม่มีผู้ใดเข้ามา หรือว่าเส้นทางลับรั่วไหลหรือ?”

“เปล่า ข้าก็แค่ลองถามดู เส้นทางลับนั้นเมื่อครู่มีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ หรือว่าเกิดประกายแสงออกมาหรือเปล่า?”

"ไม่มี ที่นี่ทุกอย่างเป็นปกติ"

ทุกอย่างเป็นปกติ?

ช่างน่าแปลก งั้นเข็มทิศจะสัมผัสถึงร่องรอยของไข่มุกมังกรได้อย่างไร?

“ผู้นำนิกาย จอมมารก็ไปตั้งนานแล้ว หรือไม่ข้าน้อยออกไปดูสักหน่อย”

“เจ้ารออยู่ที่นี่ก็พอ ด้านนอกเฝ้ายามเข้มงวดเกินไปเจ้าออกไปเป็นอันตรายไม่มีผลดี”

กู้ชูหน่วนไม่ยอมตายใจและสั่งให้ผู้อาวุโสสวีรออยู่ที่นี่ห้ามไปที่ใดทั้งนั้น

หากมีข่าวใดให้รีบรายงานนางรวมถึงสถานการณ์ผิดปกติในเส้นทางลับ ส่วนตนเองเดินรอบเส้นทางลับรอบหนึ่งโดยหวังว่าเข็มทิศจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้อีกครั้ง

ที่น่าเสียดายคือนางเดินกลับไปกลับมาสองสามรอบเข็มทิศก็ไม่ได้เกิดการู้สึกใดๆขึ้นอีก

“ดูเหมือนว่าข้าต้องการไข่มุกมังกรจนคิดมากเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ”

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างประชดประชันและเตรียมจะเก็บเข็มทิศแต่ว่าเข็มทิศก็สว่างขึ้นอีกพอดี กู้ชูหน่วนเกิดประกายแสงขึ้นมาในใจและรีบวิ่งไปยังทิศทางที่เข็มทิศรู้สึก

วิ่งไปถึงทางแยกทิศทางของเข็มทิศอยู่ทางด้านขวา แต่นอกจากกำแพงหินที่ขวางกั้นแล้วก็ไม่มีสิ่งใดอื่นอีก

กู้ชูหน่วนเคาะๆและปราปฏรอยยิ้มอันสดใสขึ้นที่มุมปาก

นางใช้แรงผลักกำแพงหิน กำแพงหินที่เดิมทีน่าจะแน่นิ่งเมื่อถูกนางผลักเข้าก็พังทลายลงมาเผยให้เห็นถึงห้องลับขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง

ความหนาของกำแพงหินที่อุดไว้นี้ก็เพียงไม่กี่ เซนติเมตรเท่านั้น แม้แต่เด็กเพียงแค่ใช้แรงผลักก็สามารถผลักออกได้

ห้องลับกว้างขวางและมีเตียงน้ำแข็งหนึ่งเตียง บนเตียงน้ำแข็งมีชายผู้หนึ่งนอนอยู่

ชายหนุ่มผู้หนึ่งที่สวมเสื้อผ้าบางๆ

ชายนั้นสวมหน้ากากรูปผีเสื้ออยู่จึงมองหน้าตาไม่เห็น เห็นเพียงแค่ผิวอันเรียบเนียนของเขาซึ่งเรียบเนียนยิ่งกว่าผิวของหญิงสาวเสียอีก

กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปดูใกล้ๆและเลือดกำเดาก็เกือบจะไหลออกมา

ผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าเขาไม่ใช่ใครอื่นเป็นเหวินเส่าอี๋

ยิ่งกว่านั้นเหวินเส่าอี๋สวมเพียงเสื้อผ้าบางๆซึ่งทั้งปิดบังทั้งเปิดเผย ตำแหน่งที่ควรปิดบังเอาไว้ก็ไม่สามารถบังได้เลย

เหวินเส่าอี๋ทั้งโกรธและโมโห

นี่เป็นผู้หญิงอันใดกัน?

มองดูชายผู้หนึ่งอย่างเปิดเผยเช่นนี้ นางไม่เขินอายเลยหรือ? ?

ที่น่าโมโหที่สุดคือนางจ้องมองที่ใดไม่ได้กลับต้องมองที่นั่นอยู่ตลอด?

นางไม่เคยเห็นผู้ชายมาแปดชาติภพหรือ?

แม้ว่าเหวินเส่าอี๋จะเป็นนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้าแต่เขาก็รักษาตัวอย่างบริสุทธิ์มาทั้งชีวิต ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับสตรีผู้ใดเลยและยิ่งไม่เคยให้ผู้ใดเห็นร่างของเขา ในตอนนี้บังเกิดฉากนี้ขึ้นจึงทำให้เขาหลีกเลี่ยงความโกรธไม่ได้

“ข้าสั่งให้เจ้าหันหน้าออกไปอย่าได้มองดูอีก”

“หึ......ข่างน่าขัน ข้าไม่ใช่คนรับใช้ของท่าน ท่านจะสั่งข้าในฐานะอะไร? เหวินเส่าอี๋ข้าว่าจนถึงตอนนี้แล้วท่านก็ยังแยกแยะความแตกต่างระหว่างลำดับกับความเป็นจริงไม่ได้สินะ ไม่งั้นข้ามาสั่งสอนท่านเสียหน่อย"

กู้ชูหน่วนกล่าวพร้อมกับยกมีดขึ้นโดยหันหน้าไปทางท่อนล่างของเขา รอยยิ้มอันโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นที่มุมปากโดยที่ต้องการตัดลงไปอย่างโหดร้าย

อาจเป็นเพราะลมหายใจในร่างกายของนางช่างเย็นนัก เหวินเส่าอี๋ตกใจเสียจนเหงื่อแตก "หยุดนะ กู้ชูหน่วนเจ้ารู้หรือไม่ว่ามีดนี้ลงไปหมายความถึงสิ่งใด?"

“รู้สิ ก็ไม่ใช่แค่เป็นขันทีไปตลอดชีวิต วางใจเถอะเป็นเพียงแค่ขันทีเท่านั้นยังไม่สามารถเอาชีวิตน้อยๆของท่านไปได้ชั่วคราว ท่านว่าท่านเป็นผู้ชายมานานเช่นนั้นแล้วและก็น่าจะเป็นเพียงพอแล้วควรจะลิ้มลองความสนุกของการเป็นขันทีได้แล้ว”

“เจ้าต้องการสิ่งใดก็ว่ามาเถอะ” ฝ่ามือของเหวินเส่าอี๋เหงื่อออก

หญิงผู้นี้กระทำการอันดื้อรั้นและไม่เคยเผยไพ่ตามระเบียบ เขาเกรงว่าหากเส้นสมองเส้นใดขาดหายไปแล้วจะตัดตอนเขาจริงๆ

กู้ชูหน่วนค่อยๆดึงมีดกลับ “กล่าวเร็วหน่อยพวกเราก็ไม่ต้องเสียเวลามากมายเช่นนี้และท่านก็ไม่จำเป็นต้องตกใจจนฉี่แตกด้วย”

เหวินเส่าอี๋โกรธจัด

เขาตกใจจนฉี่แตกเมื่อใดกัน?

นางยังไร้ยางอายได้มากกว่านี้อีกไหม?

"ท่านได้ข่าวของไข่มุกมังกรลูกที่เจ็ดหรือไม่"

“ไม่มี” เหวินเส่าอี๋คิดก็ไม่คิดก็ปฏิเสธเลยโดยตรง

กู้ชูหน่วนก็เกียจคร้านที่จะพูดจาไร้สาระจึงยกมีดสั้นขึ้นอีกครั้งและหันไปทางร่างกายเขา พร้อมกับลงมือกรีดลงไปที่จุดสำคัญอย่างโหดเหี้ยม