กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 577

“ไข่มุกมังกรลูกที่เจ็ดอยู่ในทิศเจียงหนาน”

น้ำเสียงของเหวินเส่าอี๋ร้อนรน

หากว่าเขาพูดช้าไปวินาทีหนึ่ง มีดสั้นของกู้ชูหน่วนก็จะต้องทำให้เขากลายเป็นขันทีไปแล้ว

โชคดีที่กู้ชูหน่วนหยุดได้ทันเวลา

แม้จะนอนอยู่บนเตียงน้ำแข็ง เหงื่อก็ยังไหลตามแก้มของเหวินเส่าอี๋ลงมา

“ทิศเจียงหนาน? ที่ใดของทิศเจียงหนาน?” กู้ชูหน่วนถาม

“ไม่รู้ ข้าได้ยินหัวหน้าเผ่าพูดคุยกับผู้อาวุโสไท่ซั่งเสวี่ยเยี่ยโดยบังเอิญ ในตอนนี้เผ่าเพลิงฟ้าของเราก็ไม่รู้ว่าไข่มุกมังกรลูกที่เจ็ดอยู่ที่ใดของเจียงหนาน รู้เพียงว่าเผ่าเพลิงฟ้าได้ส่งคนจำนวนมากไปทางเจียงหนานแล้ว”

“แล้วพวกท่านรู้ได้อย่างไรว่าไข่มุกมังกรลูกที่เจ็ดอยู่ที่เจียงหนาน?”

กู้ชูหน่วนกล่าวพร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสเหวินเส่าอี๋และค้นตัวเลยโดยตรง

“ชายหญิงมิอาจใกล้ชิดกัน เจ้ารีบหยุดนะ”

นางเคลื่อนไหวไม่รุนแรงและยังเบามือ ทุกที่ที่สัมผัสทำให้เขาจั๊กจี้จนทนไม่ไหวโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่เขาสวมเพียงแค่ผ้าบางเบาเท่านั้นตำแหน่งที่ควรปกปิดโดยพื้นฐานแล้วปกปิดไม่อยู่

เหวินเส่าอี๋รู้สึกอายจนอยากจะหาสถานที่มุดเข้าไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลิ่นหอมของหญิงสาวที่ติดอยู่ตรงปลายจมูกของเขา

ค้นหาอยู่สักพักหนึ่งกู้ชูหน่วนค้นหาสิ่งใดไม่พบเลย เพียงแค่เห็นลูกปัดที่ห้อยอยู่ที่คอของเหวินเส่าอี๋ ลูกปัดนั้นเป็นสีขาวดังหิมะและมองไม่ออกว่าเป็นวัสดุใดแต่สัมผัสแล้วคล้ายคลึงกับเข็มทิศอยู่บ้าง

นางถามว่า “นี่คือสิ่งใด?”

“หัวหน้าเผ่ามอบให้กับข้า เป็นเพียงลูกปัดธรรมดาๆก็เท่านั้น”

“จริงหรือ? ในเมื่อเป็นลูกปัดธรรมดาๆงั้นก็มอบให้ข้าได้สิ” กู้ชูหน่วนนำไปเก็บไว้ในวงแหวนอวกาศอย่างไม่เกรงใจ

เดิมทีเหวินเส่าอี๋ก็ได้รับบาดเจ็บจนสมองมึนทึบหมดแล้ว

ลูกปัดนี้เป็นกุญแจสำคัญในการค้นหาไข่มุกมังกร หัวหน้าเผ่ากำชับนักกำชับหนาว่าอย่าได้ทำหาย

แต่นางได้แย่งชิวลูกปัดของเขาไปเช่นนี้

"เจ้ายังรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องของไข่มุกมังกร เล่ามาให้ฟังหน่อย?"

"ไม่รู้"

“ไม่รู้จริงๆหรือ?”

“ถึงแม้เจ้าจะตอนข้าคำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม”

มองดูท่าทางสงบนิ่งของเขาบางทีเขาอาจจะไม่รู้จริงๆว่าไข่มุกมังกรลูกที่เจ็ดอยู่ที่ใด?

กู้ชูหน่วนกรอกตาไปมาแล้วกวาดมองไปยังรูปร่างอันราบเรียบและไร้ไขมันของเขา

“ดูรูปร่างของท่านสิไม่มีไขมันเลยแม้แต่น้อย สัมผัสก็ช่างรู้สึกสบายนักแล้วข้าจะตอนได้อย่างไร หากข้ามัดท่านกลับไปไว้เป็นคนรักของข้าท่านว่าจะน่าตื่นเต้นหรือไม่นะ?”

“กู้ชูหน่วนเจ้าต้องการทำอะไรกันแน่?”

“โอ๊ย โมโหเสียแล้ว? ให้ข้าเดาดูสิว่าตอนนี้ข้าคิดสิ่งใดอยู่? ท่านต้องการสังหารข้าใช่หรือไม่?”

เหวินเส่าอี๋หันหน้าหนีไม่สนใจนางโดยที่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ ดูออกว่าเขาโกรธซะแล้ว

“เจ้ามีความสามารถมากไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงไม่ลงมือ? คงไม่ใช่ว่าลงมือไม่ลงหรอกนะ?”

หญิงไร้ยางอายผู้นี้

นางไม่ได้มองออกแต่แรกแล้วหรือ

หากว่าเขาสามารถเคลื่อนไหวได้ยังจะให้นางจองหองได้เช่นนี้หรือ

น่ารังเกียจ ไร้ยางอาย ช่างน่าขายหน้า

“ท่านมีรูปร่างดีเช่นนี้คิดว่าหน้าตาก็ไม่ดูแย่เป็นแน่ ให้ข้าดูหน้าของท่านเสียก่อน”

กู้ชูหน่วนก้าวไปด้านหน้าทีละก้าวๆและเอื้อมมือไปหยิบหน้ากากผีเสื้อบนใบหน้าของเขา แต่หน้ากากของเขาดูเหมือนจะหลอมรวมกับใบหน้าของเขา ไม่ว่านางจะออกแรงมากเพียงใดก็ไม่สามารถถอดออกได้