กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 602

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กะพริบตาอย่างไร้เดียงสา

มันสาบาน

มันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ

เป็นเพราะผนังน้ำแข็งนั้นลื่นเกินไป และมันก็ตกลงมาเจ็บมากเช่นกัน

กู้ชูหน่วนมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และไม่สนใจมัน จากนั้นก็ตรวจดูชีพจรให้เยี่ยจิ่งหานอย่างละเอียด

อวัยวะภายในของเขาเคลื่อนไปหมดแล้ว กระดูกหลายชิ้นที่หลังของเขาหัก มีเลือดค่อย ๆ ซึมออกมา แม้แต่เส้นเอ็นและหลอดเลือดก็ยังได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง และในร่างกายของเขายังคงมีลมปราณที่เป็นพิษพลุ่งพล่านอยู่ ราวกับว่ากำลังจะระเบิดออกมา

"เยี่ยจิ่งหาน ตื่น ๆ ท่านจะหลับไม่ได้นะ ข้าจะรักษาท่านเดี๋ยวนี้"

กู้ชูหน่วนรีบหยิบกล่องยาออกจากวงแหวนอวกาศ นางคุ้ยหาไปแล้วหนึ่งรอบ แต่ก็ไม่เจอยาที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้อย่างรวดเร็ว

นางมือสั่นไม่หยุด

ในฐานะหมอ นางรู้ดีว่าเยี่ยจิ่งหานได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก บางทีคืนนี้เขาอาจจะไม่มีชีวิตรอด

นางกัดฟันและพยายามสงบสติอารมณ์ นางช่วยห้ามเลือดไหลและดามกระดูกให้เขา จากนั้นก็ฝังเข็มเพื่อขับพิษ

และนางยังต้องการที่จะถ่ายทอดพลังปราณของตนเองให้เขา เพื่อที่จะรักษาอาการบาดเจ็บภายในของเขาด้วย แต่นางพบว่าอวัยวะภายในของนางปั่นป่วนอยู่ตลอดเวลา และเริ่มรู้สึกเวียนหัว

ระดับเจ็ด......

ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก

นางก็อยากจะแข็งแกร่งเช่นนี้

นางสาบานว่าไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม นางจะต้องก้าวขึ้นสู่ระดับที่เจ็ดให้ได้โดยเร็วที่สุด

"โครมคราม......"

ไม่ไกลจากหุบเขาน้ำแข็ง มีเสียงดังก้อง ตามมาด้วยเสียงคำรามของสัตว์ร้ายจำนวนมาก กู้ชูหน่วนบอกใบ้ให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รีบกลายร่างให้เล็กลงและซ่อนตัวในทันที นางลากเยี่ยจิ่งหานที่หายใจรวยรินไปซ่อน

เมื่อไปถึงด้านข้าง

นางก็เงยหน้าขึ้นไปมอง และเห็นผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยถูกล้อมรอบด้วยสัตว์ร้าย และสัตว์ร้ายเหล่านั้นกำลังรุมทึ้งกันกัดเลือดเนื้อของเขา

ผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยช่างน่าสงสาร เขามีวรยุทธที่แข็งแกร่ง แต่กลับถูกสัตว์ร้ายกัดกินอย่างไร้ทางสู้

ไม่รู้ว่าพลังของเยี่ยจิ่งหานฟื้นขึ้นมาเล็กน้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาปิดตาของนาง และไม่อยากให้นางเห็นภาพที่โหดร้ายเช่นนั้น

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเฉยเมยว่า "ไม่เป็นไร กากเดนเช่นนี้ถูกกัดกินก็สมควรแล้ว"

นางเอามือของเขาออก และเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้ง ผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยไม่เหลือแม้แต่กระดูก

ผู้ที่โหดเหี้ยมและไร้ความปรานีแห่งยุคก็ตายไปเช่นนี้

กู้ชูหน่วนถามว่า "ท่านเป็นอย่างไรบ้าง？ยังทนไหวหรือไม่？"

"ไม่เป็นไร......ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ตายหรอก"

ชีวิตของเขา นอกจากเขาแล้ว ไม่มีใครสามารถเอาชีวิตของเขาไปได้

"ฟ่อ ๆ......"

เกรงว่าเสียงงูนี้ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แอบหนีออกไป มันค่อย ๆ ปีนขึ้นไป ไม่คิดเลยว่า......

ไม่คิดเลยว่าหลังจากที่ฆ่าสัตว์ร้ายหลายตัวจนตกลงมาแล้ว ยังจะโยนซากศพของพวกมันมาตรงหน้ากู้ชูหน่วน และให้กู้ชูหน่วนย่างให้มันกิน

กู้ชูหน่วนสับสนวุ่นวาย

นางนับถึงห้า

ไม่เห็นหรือว่านางบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้？

แท้จริงแล้วใครกันแน่ที่เป็นสัตว์ร้าย？

"วันนี้ข้าจะย่างได้เพียงเนื้องูเท่านั้น" น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงฟ่อ ๆ และประท้วงอย่างไม่พอใจ

ในที่สุดมันก็อ้าปากอย่างตะกละตะกลาม และฉีกซากศพของสัตว์ร้ายออก จากนั้นก็นำแกนผลึกออกมาจากร่างของสัตว์ร้าย งูตัวหนึ่งกระดิกหางและกลืนแกนผลึกลงไปในท้อง

นี่เป็นเสียงแห่งความสุขใจ

กู้ชูหน่วนมองอย่างตกตะลึง