กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 621

แม่ทัพใหญ่เซี่ยวยังคงลังเล กู้ชูหน่วนจึงกล่าวต่อไปว่า

"ท่านเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ในสนามรบ เชื่อว่าแม้การเปลี่ยนแปลงของร่างกายท่านเป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่ท่านก็รับรู้สัมผัสได้ใช่หรือไม่? ตรวจสอบชานี้เสียหน่อย หากไม่มีพิษนับเป็นเรื่องดีที่สุด หากมีพิษ เช่นนั้นก็สามารถรักษาได้อย่างรวดเร็วไม่ใช่หรือ?"

"ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านถึงรังเกียจข้าเช่นนี้ แต่ข้าคิดว่าท่านและข้าไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน และไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำร้ายท่าน หากข้าต้องการทำร้ายท่าน เช่นนั้นข้าคงไม่ต้องการให้ท่านตรวจสอบน้ำชา"

"ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่เชื่อข้าก็ได้ แต่ท่านเป็นเสาหลักของรัฐเยี่ย เช่นนั้นก็ควรรักษาสุขภาพร่างกายของตัวเอง"

"มานี่ ไปเชิญหมอเฉิน หมอหม่า ห้ามให้ใครรู้และห้ามเผยแพร่ข่าวนี้ออกไป"

"ขอรับ"

หมอเฉินและหมอหม่าติดตามแม่ทัพใหญ่เซี่ยวมาเป็นเวลาหลายปีและเป็นหมอที่เขาเชื่อมั่นที่สุด เพราะแม่ทัพใหญ่มักได้รับบาดเจ็บในการออกรบ ฉะนั้นหมอทั้งสองท่านนี้จึงอาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพมาโดยตลอด และทำการรักษาเขาตลอดเวลา

ไม่นานหมอทั้งสองก็มาถึงห้องตำราและทำการตรวจสอบชาต่อหน้ากู้ชูหน่วนและแม่ทัพใหญ่เซี่ยว

โดยเวลาผ่านไปประมาณธูปครึ่งดอก หมอทั้งสองก็ตกใจ

"ท่านแม่ทัพ ชานี้ผสมไปด้วยสมุนไพรหลายชนิดที่ทำให้เกิดเป็นยาพิษเรื้อรังได้"

"ใช่ ฤทธิ์ของยาสมุนไพรเหล่านี้คล้ายกัน ข้าได้ตรวจสอบซ้ำหลายครั้งอย่างมากถึงจะตรวจสอบออกมาได้ ท่านแม่ทัพ ช่วงนี้ที่สุขภาพร่างกายของท่านไม่ดี อาจเกิดมาจากชานี้ก็เป็นได้"

"พวกเจ้าแน่ใจหรือ? ตรวจสอบผิดพลาดหรือไม่?"

"เป็นไปไม่ได้ พวกข้าทำการตรวจสอบหลายครั้งมากและมั่นใจว่าเป็นยาพิษประเภทเรื้อรัง เป็นเพราะข้าไร้ความสามารถเอง ที่ไม่สังเกตว่าในชานี้มียาพิษ หาก......หากท่านแม่ทัพยังคงต่อไปอีกเพียงครึ่งเดือน เกรงว่า......เกรงว่ายาพิษนี้จะส่งผลไปยังหัวใจอย่างแน่นอน"

หมอทั้งสองคุกเข่าลงพร้อมกัน "ท่านแม่ทัพ ถึงแม้ว่าท่านจะถูกยาพิษเข้าไปมาก แต่ก็ยังพอมีทางแก้ไข เพียงแต่เกรงว่าศิลปะการต่อสู้ของท่านจะต้องสูญสิ้นไปทั้งหมด อีกทั้ง......อีกทั้งมีความเป็นไปได้ว่าร่างกายช่วงล่างอาจเป็นอัมพาตขยับไม่ได้ หรืออาจส่งผลถึงชีวิตได้"

ใบหน้าของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวซีดลงทันทีด้วยสายตาที่แทบไม่อาจจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของหมอทั้งสองคนหรือเพราะอะไร

เขาโบกมืออย่างอ่อนแรงให้หมอทั้งสองออกไปและพูดเพียง "เรื่องนี้ ไม่ว่าใครก็ห้ามเผยแพร่ออกไปให้คนอื่นรับรู้โดยเด็ดขาด"

"ขอรับ......"

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่ต้องเป็นกังวล พิษนี้ข้าสามารถกำจัดได้ และจะไม่ทำให้ท่านต้องเป็นอัมพาต และยิ่งไม่ทำให้ท่านต้องจบชีวิตลงเจ้าค่ะ"

"แต่พละกำลังความสามารถของข้า ต้องสูญสิ้นไปทั้งหมดใช่หรือไม่?"

กู้ชูหน่ววนไม่ได้พูดอะไร

เขาถูกวางยาพิษมานานมากแล้ว พิษนี้ถึงแม้จะออกฤทธิ์ช้าและเรื้อรัง แต่มันกลับสามารถแพร่กระจายและทวีคูณอย่างดุเดือดในร่างกายได้

แม่ทัพใหญ่เซี่ยวฝืนยิ้มอย่างขมขื่นและพูดอย่างเคร่งขรึม "ข้าถูกวางยาพิษมานานเท่าไรแล้ว?"

"ประมาณ......หนึ่งปีกว่าได้กระมัง"

"หนึ่งปีกว่า......เป็นไปได้อย่างไร.......เป็นนางไปได้อย่างไร......"

แววตาของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวเฉื่อยชา พละกำลังในร่างกายดูเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงลง เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ราวกับกำลังนึกถึงคนที่วางยาพิษเขา

กู้ชูหน่วนพอจะคาดเดาถึงคนที่วางยาพิษเขาได้แล้ว

"ในเมื่อท่านแม่ทัพใหญ่ผ่านสงครามการรบมาหลายปี เช่นนั้นก็คงต้องรู้อย่างแน่นอนว่าดวงตาของคนไม่สามารถโกหกได้ กู้ชูอวิ๋นเป็นคนเช่นไร คาดว่าท่านแม่ทัพใหญ่น่าจะรู้ดีกว่าข้า เพียงแต่ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดท่านถึงยังไว้เนื้อเชื่อใจนางเช่นนั้น"

แม่ทัพใหญ่เซี่ยวเงียบขรึมไม่พูดไม่จา ราวกับยังไม่อาจทำใจกับเรื่องนี้ได้

"ข้าขอคาดเดาว่า การที่ท่านแม่ทัพใหญ่ให้ความสำคัญต่อกู้ชูอวิ๋นมากเช่นนี้ เป็นเพราะว่าในตัวของกู้ชูอวิ๋นยังมีอีกสถานะหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานะที่สำคัญ เพราะท่านแม่ทัพใหญ่เชื่อมั่นอย่างมาก จึงไม่ได้ระมัดระวังในตัวนางใช่หรือไม่"

"นางอายุยังน้อย ไม่ว่าจะสถานะอะไรก็ไม่สมควรที่ท่านแม่ทัพใหญ่จะเชื่อมั่นได้อย่างไร้เงื่อนไข ฉะนั้นปัญหาจะต้องเกิดขึ้นจากพ่อแม่ของนาง"

"ข้าก็เป็นคุณหนูสามกู้แห่งจวนอัครเสนาบดี แต่ท่านแม่ทัพใหญ่กลับไม่ใส่ใจ ไม่สนใจข้า ฉะนั้นคนที่ทำให้ท่านแม่ทัพใหญ่เชื่อมั่นได้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนว่าจะเป็นอัครเสนาบดีกู้ แต่ความน่าจะเป็นเดียวก็คือมารดาของกู้ชูอวิ๋น"

"มารดาผู้ให้กำเนิดกู้ชูอวิ๋นก็มีเพียงอี๋เหนียง นางไม่มีความสามารถมากมายอะไรเช่นนั้น ข้าคาดเดาว่า ท่านแม่ทัพใหญ่จะต้องคิดว่า มารดาผู้ให้กำเนิดกู้ชูอวิ๋นจะต้องเป็นคนอื่น"