กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 622

หลังจากกู้ชูหน่วนและแม่ทัพใหญ่เซี่ยวได้พูดคุยกันอย่างลับๆ เป็นเวลานาน ทั้งสองก็ขี่ม้าออกไปอย่างรวดเร็ว

คนในจวนแม่ทัพต่างอ้าปากค้างและดวงตาเบิกกว้าง ต่อให้กองกำลังของศัตรูบุกเข้ามายังเมืองหลวง พวกเขาก็ไม่เคยเห็นแม่ทัพใหญ่รีบร้อนใจเช่นนี้มาก่อน และที่สำคัญก็คือ แม่ทัพใหญ่ไม่เคยชอบพอพระชายาหานเลย แต่กลับออกไปพร้อมกับพระชายาหานโดยลำพัง

ในมุมที่แอบซ่อนอยู่ในจวนแม่ทัพ เซี่ยวอวี่เซวียนมองแผ่นหลังที่จากไปของพวกเขา ในแววตาของเขามีความคิดบางอย่างและพัดในมือก็สะบัดเองโดยไม่รู้ตัว ราวกับไม่เข้าใจว่าพวกเขาทั้งสองมีความลับอะไรซึ่งกันและกัน

เป็นเวลานาน เขาก็หัวเราะกับตัวเอง

ต่อให้แม่สาวอัปลักษณ์มีความลับอะไรกับพ่อของเขา เช่นนั้นแม่สาวอัปลักษณ์คงไม่มีทางคิดทำร้ายพ่อของเขาอย่างแน่นอน

รอยเท้าของเซี่ยวอวี่เซวียนนั้นเบาราวกับแมลงปอในน้ำและหายไปในพริบตา

วิธีการก้าวเท้าที่รวดเร็วเช่นนี้ หากคนในจวนแม่ทัพเห็นเข้าจะต้องร้องอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง เพราะคุณชายน้อยของพวกเขานั้นเป็นเพียงคุณชายไม่เอาไหนเสเพลคนหนึ่ง ที่ไม่โดดเด่นทั้งเรื่องวิชาการและการต่อสู้แม้แต่นิดเดียว และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีวิชาตัวเบาที่เก่งกาจยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้

กู้ชูหน่วนพาแม่ทัพใหญ่เซี่ยวมาถึงยังหมู่บ้านรกร้างและทุรกันดารแห่งหนึ่งและหยุดลง

ดวงตาอันเด็ดเดี่ยวเหมือนกับนกอินทรีของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวสังเกตไปยังบริเวณโดยรอบ ราวกับว่าสังเกตว่าที่นี่จะมีการซุ่มโจมตีหรือไม่

แม่ทัพใหญ่เซี่ยวกล่าวว่า "เดิมทีที่นี่เคยเป็นหมู่บ้านอู๋ฮวา ห้าสิบกว่าปีก่อนในหมู่บ้านเคยเกิดโรคระบาดขึ้น ทำให้คนในหมู่บ้านต้องจบชีวิตลงทั้งหมด เพราะเป็นสถานที่ห่างไกลทุรกันดาร ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ จากนั้นจึงค่อยๆ กลายเป็นหมู่บ้านรกร้างไปในที่สุด"

"ดูเหมือนว่าท่านแม่ทัพใหญ่จะคุ้นเคยกับที่นี่อย่างมาก?"

"ไม่นับว่าคุ้นเคยเท่าไรนัก ข้าเคยมาที่นี่หลายครั้งตอนเด็กๆ ที่นี่อยู่ในตำแหน่งที่ราบสูง มีป่ารกทึบ ง่ายต่อการปกป้องและยากในการจู่โจม และมีแมลงมีพิษจำนวนมาก หากทำเป็นป้อมปราการฐานที่มั่นละก็ นับว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย"

เขามองไปยังกู้ชูหน่วน ราวกับมองดูท่าทางของนางในลำดับถัดไป

นิกายเทพอสูรที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้น ต่อให้ฐานที่มั่นของที่นี่จะดีมากมายเพียงใด นิกายเทพอสูรก็ไม่มีทางอยู่ที่นี่ได้

กู้ชูหน่วนยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม ทันทีที่นางผิวปากก็มีคนชุดดำปกปิดใบหน้าปรากฏตัวตรงหน้าของพวกเขา

"ข้าน้อยคารวะท่านผู้นำ"

"พาข้าไปยังป้อมปราการหลัก"

"ขอรับ"

เมื่อคนชุดดำขยับพริบตาเดียวก็หายไป

กู้ชูหน่วนพูดอย่างนอบน้อม "ท่านแม่ทัพใหญ่เชิญเจ้าค่ะ"

เมื่อพูดจบ นางก็เดินนำทางและเดินเคียงข้างแม่ทัพใหญ่ไปยังนิกายเทพอสูรพร้อมกับคนชุดดำ

วิธีการเดินของคนชุดดำนั้นแปลกประหลาดมาก กลับพาพวกเขาเดินอ้อมไปมาอยู่ภายในหมู่บ้านรกร้าง จากนั้นในที่สุดก็เดินเข้าไปยังเขตอาคม

ตอนที่เดินอ้อมอยู่ในหมู่บ้านนั้น แม่ทัพใหญ่เซี่ยวก็ตื่นตัวและรู้ได้

ว่านั่นคือวิธีการเดินของเผ่าหยกไม่มีผิดและทางที่เดินอ้อมนั้นสำเร็จขึ้นจากการฝึกซ้อมจากองค์ประกอบทั้งห้า

และเขตอาคมนี้ คนปกติไม่สามารถทำขึ้นมาได้

หลังจากเข้ามายังเขตอาคม ภายในนั้นราวกับสรวงสวรรค์ ดินแดนแห่งความฝัน

ดินแดนแห่งนี้มีปราสาทขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ที่นี่มีการตรวจสอบที่เข้มงวดมาก ทุกห้าก้าวจะมีคนเฝ้าเวรยามคนหนึ่ง และทุกสิบก้าวจะมีองครักษ์ชุดดำคนหนึ่ง และทุกๆ แห่งจะมีลูกศิษย์ของนิกายเทพอสูรคอยเฝ้าเวรยามอยู่

เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนเข้า ทุกคนต่างพากันคุกเข่าและตะโกน "ยินดีต้อนรับท่านผู้นำกลับมา"

เสียงร้องตะโกนออกมานั้นดังกึกก้องไปทั่วดินแดงสรวงสวรรค์แห่งนี้ แม้แต่ในหุบเขาก็มีเสียงสะท้อนกลับมา

แม่ทัพใหญ่เซี่ยวมองไปยังกู้ชูหน่วนที่ทำสีหน้าเรียบเฉยด้วยความตกใจ

นาง......

หรือนางจะเป็นหัวหน้าเผ่าหยกและผู้นำของนิกายเทพอสูรจริง?

ลูกสาวของพระสนมอวี้ไม่ใช่กู้ชูอวิ๋นหรอกหรือ?

เหตุใดถึงกลายเป็นกู้ชูหน่วนไปได้?

ท่ามกลางความตกใจนั้น แม่ทัพใหญ่เซี่ยวก็เดินตามกู้ชูหน่วนมาถึงยังป้อมปราการหลัก คนของนิกายเทพอสูรตั้งแต่ระดับสูงตั้งแต่ประมุขไปจนถึงปรมาจารย์ และรวมไปถึงลูกศิษย์ต่างแยกเป็นสองฝั่ง และสีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข พวกเขาคุกเข่าลงด้วยความเคารพศรัทธา

"ข้าน้อยคารวะท่านผู้นำ ยินดีต้อนรับท่านผู้นำกลับมา"

"ลุกขึ้นเถอะ"

"ขอบคุณท่านผู้นำ"

"เสี่ยวลู่ เจ้าพาพวกข้าไปพบผู้อาวุโสหก ส่วนคนที่เหลือแยกย้ายกันไปก่อนเถอะ"

เริ่นหู่ตกตะลึง "ท่านผู้นำ ท่านกลับมาเพื่อไปพบผู้อาวุโสหกหรือ ไม่ใช่ว่าจะพาพวกข้าไปทำเรื่องใหญ่อย่างนั้นหรือ?"

ท่านผู้เฒ่าสวีส่งสายตาให้เขาเพื่อส่งสัญญาณให้เขาหุบปากลง

ท่านผู้นำทำอะไรมักมีเหตุผลเสมอ นางทำเช่นนี้ จะต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน

จะพูดมากไปเพื่ออะไร?

ภายในเรือนอันวิจิตรสวยงามแห่งหนึ่ง ผู้อาวุโสหกกินเหล้าอย่างเมามายและนอนกอดไหเหล้าอยู่บนพื้น และรอบๆ ตัวเขานั้นล้วนเป็นไหเหล้าขนาดน้อยใหญ่จำนวนมาก กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งและสามารถได้กลิ่นจากไกลๆ

ยังไม่ทันจะเข้าไปในห้องก็สามารถได้ยินเสียงพึมพำจากข้างใน

"เหล้าชั้นดี เหล้าชั้นดี......ดื่ม......"

"ดื่มอะไรมากมาย เจ้าสัญญากับข้าว่าจะพาข้าไปพบท่านพี่หญิง เจ้าโกหกข้าอีกแล้ว"

"รอ......รอให้ข้าดื่มไหนี้หมดก่อน ข้า......ข้าจะพาเจ้าไป......ไปหาอาหน่วน"

"ไม่ได้ เจ้าต้องพาข้าไปตอนนี้ ข้าได้หลงทางกับท่านพี่อาหน่วนแล้ว แถมยังหลงทางกับท่านพี่ไป๋จิ่นอีกด้วย ตอนนี้พวกนางต้องเป็นห่วงข้าอย่างแน่นอน เจ้าลุกขึ้นมาสิ"

"ขาของข้าไร้เรี่ยวแรง ข้าปวดหัว ลุก......ลุกไม่ขึ้น"

"ข้ารู้จักผีนักสุราอย่างเจ้าได้อย่างไรกันนะ"

"เจ้า......หากเจ้าไม่รู้จักข้า ตอนที่เจ้าอยู่ในเขตหวงห้ามของหุบเขาตันหุย ชีวิตของเจ้าคงไม่รอดหรอก และ......และยังมีที่เผ่าเพลิงฟ้า เจ้าคงตายไปนานแล้ว"

"ท่านพี่หญิงไป๋จิ่นและท่านพี่หญิงหน่วนจะต้องปกป้องคุ้มครองข้า ข้าไม่มีทางตายง่ายๆ แต่อยู่กับเจ้า ข้าเหมือนตายทั้งเป็น เจ้าไม่พาข้าไปหาพวกเขาก็ได้ เช่นนั้นเจ้าพาข้าออกไปจากนิกายเทพอสูรเดี๋ยวนี้ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่"

กู้ชูหน่วนสามารถได้ยินจากระยะไกลว่าเด็กผู้หญิงที่กำลังพูดคุยกับผู้อาวุโสหกนั้นคือฮวาฉี่หลัว หนึ่งในผู้ส่งสารของเผ่าน้ำแข็ง

แม่ทัพใหญ่เซี่ยวก็ฟังออกว่าเป็นเสียงของผู้อาวุโสหกและได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเขา

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พบเจอกับหลายสิบปี แต่รูปร่างหน้าตาของเขายังคงอยู่ในความทรงจำของเขา

ดวงตาของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวเต็มไปด้วยน้ำตา เขารู้สึกเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและสั่นไหวไม่หยุด ทุกย่างก้าวที่เดินก้าวออกไปเหมือนกับเต็มไปด้วยตะกั่ว