กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 63

“พูดเหลวไหลอะไรของเจ้า”

“ข้าพูดเหลวไหลงั้นเหรอ? แล้วภาพวาดภาพเทศกาลวันชีซีนั่นไม่ใช่ภาพของท่านงั้นหรือ”

“ข้าวาดภาพเทศกาลวันชีซี แปลว่าข้าต้องโหยหาสตรีงั้นรึ”

“ถ้าในหัวของท่านไม่มีความคิดสกปรกเช่นนั้น ท่านจะวาดภาพเทศกาลวันชีซีทำไมกัน สิ่งที่ให้ความสนใจระหว่างวันมักตามไปปรากฏในความฝัน นั่นเรียกว่าจิตใต้สำนึก ขนาดคนหัวขี้เลื่อยอย่างข้ายังรู้ คนมีความรู้อย่างเจ๋ออ๋องจะไม่รู้ได้อย่างไร ชะๆๆ ดูเหมือนคนเราจะมองแค่ภายนอกไม่ได้จริงๆ สินะ คนบางคนภายนอกดูเคร่งขรึมจริงจัง แต่จริงๆ แล้ว... แหมๆๆ”

ทุกคนตระหนักได้ทันที จากนั้นจึงมองเจ๋ออ๋องด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิม

เจ๋ออ๋องดูเป็นคนสุภาพและมีการศึกษา คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีใจคิดเรื่องสกปรกเช่นนี้ ไม่รู้เลยว่าชีวิตส่วนตัวของเขาจะวุ่นวายน่ารังเกียจขนาดไหน

เจ๋ออ๋องคิดว่า

ถ้าต้องอยู่กับกู้ชูหน่วนเขาคงต้องโกรธจนตายไปหลายรอบ ต่อให้มีร้อยชีวิตก็คงไม่พอ

แค่ภาพวาดภาพเทศกาลวันชีซีธรรมดาๆ นางยังหาเหตุผลมาหาเรื่องได้นับไม่ถ้วน และเขาก็บังเอิญหาคำพูดมาหักล้างไม่ได้

ชื่อเสียงของเขาถูกทำลายเพียงเพราะคำพูดแค่ไม่กี่คำของนาง

เจ๋ออ๋องกำลังจะระบายโทสะ แต่หม่ากงกงชิงพูดขึ้นมาก่อน

“เยี่ยเฟิงวาดภาพร้อยวิหคคำนับพญาหงส์”

ผู้ชมพากันอ้าปากค้างด้วยความตะลึงเมื่อม้วนภาพถูกคลี่ออก หลายคนถึงกับตะลึงจนลุกขึ้นยืน

ดวงตาของกู้ชูหน่วนเปล่งประกายด้วยความอัศจรรย์ใจ

นั่นมันภาพอะไรกัน

บนกระดาษมีภาพวิหคร้อยตัวกำลังมุ่งเข้าหาพญาหงส์ วิหคทุกตัวกางปีกราวกับจะบินระบำไปให้สูง

ฝีหมึกของเขามีเฉดสีที่ลงตัว ดูเหมือนจะเรียบง่ายไม่หรูหราและนอบน้อมต่อฟ้าดิน ภาพทั้งภาพเหมือนก้อนเมฆและสายน้ำที่ไหลไปตามกระแส เป็นทัศนียภาพที่งดงามยิ่งนัก

เมื่อมองให้ละเอียดยิ่งขึ้น ดูเหมือนวิหคแต่ละตัวจะบินทะยานไปอย่างไม่หยุดหย่อน และเหมือนจะได้ยินเสียงหงส์และวิหคแว่วมาอย่างแผ่วเบา

นี่มัน... เป็นแค่ภาพว่าจริงๆ เหรอ

ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์หมากรุก เจ๋ออ๋องหรือคนอื่นๆ ภาพวาดของพวกเขาล้วนทำให้ทุกคนฮือฮาได้ทั้งนั้น