กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 64

ไร้สาระ

เมื่อนำมาวางรวมกับภาพวาดอีกห้าภาพ ภาพของนางก็นับว่าเกิดมาเพื่อให้เป็นที่ขบขันโดยแท้

ยังแขวะภาพของนางไม่ทันจบ ทุกคนก็เห็นฝูงผีเสื้อสีสันสดใสบินฉวัดเฉวียนมาเกาะบนเกสรดอกโบตั๋น ราวกับว่าพวกมันกำลังเก็บเกี่ยวน้ำหวานจากเกสรดอกโบตั๋นอย่างไม่คิดจะจากไป

ผีเสื้อมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งดอกโบตั๋นกลีบสุดท้ายเต็มไปด้วยผีเสื้อหลากสี ทว่าก็ยังมีผีเสื้ออีกหลายตัวที่บินอยู่รอบๆ ภาพวาด

ทุกคนตะลึงงัน

ดอกโบตั๋นนั่นเป็นภาพที่วาดขึ้นมามิใช่หรือ

เหตุใดจึงดึงดูดผีเสื้อมามากมายขนาดนี้

ถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเองพวกเขาคงคิดว่าดอกโบตั๋นดอกนั้นเป็นของจริง

นี่... นี่มันจะเหลือเชื่อเกินไปแล้ว...

รอยยิ้มที่อ่อนเยาว์ของจักรพรรดิเยี่ยชะงักลง พระองค์ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะพลิกผันเช่นนี้

ปรมาจารย์หมากรุกเป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาอุทานอย่างประหลาดใจ “ผีเสื้อดอมบุปผา เจ้าทำได้อย่างไรหรือแม่สาวน้อย ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีใครวาดภาพบนกระดาษแล้วดึงดูดผีเสื้อเข้ามาได้อย่างนี้”

“เนี่ยน่ะเหรอ... เพราะข้าวาดภาพเก่งไงละ” กู้ชูหน่วนกะพริบตาปริบๆ อย่างเจ้าเล่ห์และมีรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา

ซั่งกวนฉู่ อี้เฉินเฟย รวมถึงเยี่ยเฟิงต่างมองไปที่แท่นฝนหมึกราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง

อาจารย์สวีขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีกราวกับไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

นะ... นึกไม่ถึงเลยว่าภาพวาดของกู้ชูหน่วนจะดึงดูดผีเสื้อได้จริงๆ...

พระเจ้า นางเป็นคนหัวขี้เลื่อยหรือเป็นผู้มีพรสวรรค์กันแน่

กู้ชูหน่วนยิ้มและกล่าวว่า “ฝ่าบาท ไม่รู้ว่าภาพผีเสื้อดอมบุปผาของข้าพอจะชนะที่หนึ่งได้หรือไม่นะเพคะ”

จักรพรรดิเยี่ยทรงอึกอัก

ไม่ต้องพูดถึงภาพวาด ต่อให้เป็นดอกโบตั๋นของจริงวางอยู่ตรงหน้าก็ไม่มีทางดึงดูดผีเสื้อได้มากมายเช่นนี้