กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 646

ฝูกวงมีเวลาหอบหายใจและจุดพลุส่งสัญญาณขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที

ชายชราชุดดำหรี่ตาลง รังสีการฆ่าสังหารไม่ลดลงแต่กลับเพิ่มขึ้น

เพียงเขาโบกมือ ชายชุดดำทุกคนก็เปลี่ยนค่ายกลใหม่ให้กลายเป็นศูนย์และแบ่งเป็นกลุ่มละสามคนหันหลังชนกัน ปลายดาบที่แหลมคมหันไปข้างนอก กลายเป็นค่ายกลโล่เกราะทรงกลมและพุ่งโจมตีไปยังกู้ชูหน่วนและฝูกวง

หากมีเพียงพวกเขาสามคนหนึ่งกลุ่มก็ว่าไปอย่าง แต่คนเหล่านั้นกลับร่วมมือกันอย่างดี ด้านหนึ่งจู่โจม ด้านหนึ่งปกป้องและอีกด้านหนึ่งคอยปกป้องอีกคน โดยผลัดเปลี่ยนกันลงมือ อีกทั้งความเร็วนั้นก็ทำให้พวกเขาแทบไม่มีเวลาหายใจ

"ต่อให้พวกเจ้าส่งสัญญาณออกไป ก็เปล่าประโยชน์ ก่อนที่พวกเขาจะมานั้น พวกเจ้าก็ไปพบยมบาลเสียแล้ว"

กู้ชูหน่วนไม่กล้าประมาท ค่ายกลนี้มีความร้ายแรงอำมหิตกว่าค่ายกลเมื่อสักครู่มาก

โดยเฉพาะตอนที่พวกเขากระบวนท่าของดาบนั้นช่างโหดเหี้ยมอย่างมาก โดยไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าจะพุ่งตรงไปทางไหน หากคิดจะแยกพวกเขาออกจากกัน พวกเขาก็เหมือนกับกำแพงผนังเหล็กที่ไม่ว่าจะทำลายอย่างไรก็ไม่อาจทำลายได้

"ซู่......"

ค่ายกลเปลี่ยนไป ค่ายกลโล่เกราะทรงกลมอาจเปลี่ยนเป็นค่ายกลงูพิษ หรืออาจเปลี่ยนเป็นค่ายกลตะขาบ หรืออาจเปลี่ยนเป็นค่ายกลแมงป่องโผล่ออกมาไม่รู้จบ แต่ละกระบวนท่านั้นสามารถเอาชีวิตของคนได้เลยจริงๆ

ฝูกวงพ่ายแพ้และร่างกายได้รับบาดเจ็บจากดาบหลายบาดแผล จากนั้นเขาค่อยๆ ล้มลงและถึงขั้นที่เป็นอันตรายถึงชีวิต

กู้ชูหน่วนก็ไม่ได้ดีมากไปกว่าเขาเท่าไรนัก

ถึงแม้ว่ายังพอเอาตัวรอดให้ตัวเองได้ แต่หากเป็นเช่นนี้ต่อไปในระยะยาว มันไปส่งผลดีต่อนางเลยสักนิดเดียว

และสิ่งที่น่าเจ็บใจที่สุดคือ ค่ายกลนี้ดูเหมือนจะสร้างมาเพื่อนางโดยเฉพาะ มันรู้จุดอ่อนและจุดแข็งของนางทั้งหมด

นางคอยปกป้องตัวเองและคอยปกป้องฝูกวง ในระยะเวลาสั้นๆ นี้จึงไม่อาจทำลายค่ายกลนี้ได้

หรืออาจจะพูดว่า นางสามารถทำลายได้ แต่ข้อแม้คือชายชราชุดดำต้องไม่อยู่ที่นั่น เพราะไม่ว่านางจะทำลายลงจากจุดไหน ชายชราก็สามารถรับรู้และจู่โจมได้ทันเวลาและอาจทำให้นางถึงจุดจบของชีวิตได้

ฝูกวงรีบกล่าวขึ้น "นายท่าน ชีวิตของข้าน้อยไม่สำคัญ ท่านไม่ต้องอดทนต่อไปเพื่อข้าน้อยอีกแล้ว ท่านรีบฝ่าฟันออกไปจากที่นี่เถอะขอรับ"

"หยุดพูดจาไร้สาระ หากจะไปก็ไปด้วยกัน ก็แค่ค่ายกลกระจอกๆ ไม่ใช่หรือ คิดว่าข้าจะตายลงที่นี่อย่างนั้นหรือ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ออกมาเดี๋ยวนี้......"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นอนหลับไม่ขยับเขยื้อน กู้ชูหน่วนเรียกมันอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ออกมา

ลั่วอิ่งกุมหน้าท้องแน่นและมีเหงื่อไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนกำลังจะตกอยู่ในอันตราย ไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน จากนั้นจึงคว้าดาบขึ้นมาและออกตัวสกัดกั้นกระบวนท่าสังหารนั้น

ชายชราชุดดำโกรธจัด

ฝ่ามืออันทรงพลังปล่อยออกไปตรงหน้าอกของลั่วอิ่งและจากนั้นก็ตบหน้าเขาอีกครั้ง "เกลือเป็นหนอน ภารกิจล้มเหลวแล้วยังกล้าช่วยเหลือนางอีก"

"นาย......นายท่าน......นางเคยช่วยชีวิตข้าไว้ ......ได้หรือไม่"

"ไม่ได้ อย่าลืมว่าเจ้าเป็นนักฆ่ามือสังหาร นักฆ่าที่อำมหิตเลือดเย็น เมื่อก่อนที่ข้าเคยสอนเจ้าไป เจ้าเอาไปเก็บไว้ในท้องสุนัขหมดแล้วหรือ?"

ยังไม่ทันที่ลั่วอิ่งจะพูดอะไร ชายชราชุดดำเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาและไม่รู้ว่านึกถึงอะไร จากนั้นจึงเตะออกไปอย่างแรง

"ตัวเองก็แทบเอาตัวไม่รอด ยังกล้าจะปกป้องนาง รอดูว่าข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร"

"ปัง......"

"ตุ่บๆ......."

เกรงว่าไม่ไกลนักมีเสียงกระอักเลือดดังขึ้น

ชายชราชุดดำหันหน้าไปมอง แต่กลับเห็นว่ากู้ชูหน่วนใช้โอกาสตอนที่เขาเผลอและทำลายค่ายกลนั้นด้วยวิธีการใดไม่ทราบ และมือสังหารนับสิบคนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและกระอักเลือดออกมา

ถึงแม้ว่ากู้ชูหน่วนก็มีสีหน้าซีดเซียว แต่ก็นับว่าอาการดีกว่าลูกน้องของเขามาก

เพียงฝีมือระดับสาม แต่กลับเอาชนะสุดยอดมือสังหารสิบแปดคนของเขาได้......

ผู้หญิงคนนี้ ช่างไม่ธรรมดา

เมื่อเห็นว่าเสียเวลาไปมากแล้ว ชายชราชุดดำเกรงว่าไม่สามารถยื้อต่อไปได้อีกและหากคนของกู้ชูหน่วนมาถึง คาดว่าคงจัดการได้ยาก เขาหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชาและค่อยๆ เดินไปที่กู้ชูหน่วนด้วยเจตนาสังหารอย่างเปิดเผย

ชายชราชุดดำยกมือขวาขึ้นและเดินไปหากู้ชูหน่วนด้วยสีหน้าเยือกเย็น

ฝ่ามือขวาของเขาร่ายเวทมนตร์คาถากลายเป็นวงกลมคลื่นแสง คลื่นแสงเหล่านี้ดูเหมือนจะมีพลังวิเศษและแสงที่ปล่อยออกมาทำให้กู้ชูหน่วนและฝูกวงแทบขยับตัวไม่ได้