กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 657

“กู้ชูหน่วนเจ้ากล้าทำกับข้าเช่นนี้จะมีผู้ที่ไม่ยอมปล่อยเจ้าไปนะ”

กู้ชูหลานไม่กล้าทำให้จอมมารขุ่นเคืองดังนั้นจึงทำได้เพียงจ้องที่กู้ชูหน่วนด้วยสายตาแค้นเคือง

“อ้อ......ผู้ใดที่จะไม่ปล่อยข้าไป? ด้วยพละกำลังในตอนนี้ของข้ายังมีผู้ใดกล้าไม่เคารพข้ากระทั่งข่มขู่ข้า”

“มีแน่นอน ใต้หล้านี้ไม่ได้มีพละกำลังขั้นสูงเพียงแค่ไม่กี่คนนั้น”

"หอวิญญาณทมิฬหรือ? น่าเสียดาย......หลังจากวันนี้ไปหอวิญญาณทมิฬจะถูกกำหนดให้หายไปจากใต้หล้านี้”

“ฮึ่ม หอวิญญาณทมิฬจะนับอะไรได้ ยังมีกองกำลังที่แข็งแกร่งกว่าหอวิญญาณทมิฬเสียอีก”

“เจ้าหมายถึงเผ่าเพลิงฟ้า?”

กู้ชูหลานไม่ได้กล่าวสิ่งใดแต่ดวงตาอันเย่อหยิ่งนั้นได้ยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว

กู้ชูหน่วนยิ้ม

หญิงผู้นี้ไม่ใช่กู้ชูอวิ๋น นางมีจิตใจอันเรียบง่ายและแขนขาซึ่งพัฒนาเต็มที่และได้ผ่านเรื่องราวมาอย่างโชกโชนแต่ก็ยังโง่เขลาเบาปัญญาเช่นดังเดิม เพียงแค่ลองไม่กี่คำก็ทำให้นางพูดออกมาได้

เมื่อมองไปที่รูปร่างเหมือนราวกับกู้ชูหลาน จู่ๆกู้ชูหน่วนก็มีความคิดที่กล้าหาญชาญชัยอย่างหนึ่งในใจ

“ให้ข้าเดาว่าเหจุใดจู่ๆเจ้าถึงได้ปรากฏตัวในหอวิญญาณทมิฬ เป็นคนของหอวิญญาณทมิฬมาหาเจ้าใช่หรือไม่? พวกเขาจัดการผู้หญิงที่เหมือนกับเจ้าราวกับคนเดียวกันในเรือนหลังเก่ามาแทนที่เจ้า”

“คนของหอวิญญาณทมิฬต้องการให้เจ้าทำเรื่องบางอย่างแต่แม่ของเจ้าไม่เห็นด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงสังหารแม่ของเจ้าอย่างเงียบๆ ส่วนเจ้าก็ได้กลายเป็นฆาตกรสังหารแม่เจ้าทางอ้อมใช่หรือไม่?”

“ไร้สาระ ข้าจะสังหารท่านแม่ของตัวเองได้อย่างไร” สีหน้าของกู้ชูหลานเปลี่ยนไปพร้อมกล่าวตะคอก

ยิ่งนางตื่นเต้นมากเท่าใดกู้ชูหน่วนก็ยิ่งมั่นใจการคาดเดาในใจของนางมากขึ้นเท่านั้น

“เจ้าไม่ได้คิดที่จะสังหารท่านแม่ของเจ้าแต่หลังจากที่ท่านแม่ของเจ้าถูกขังอยู่ในเรือนหลังเก่าไร้ซึ่งความสุขและร่างกายแต่ละวันก็ไม่ดีเท่าแต่ละวัน เมื่อถูกคำพูดของเจ้ายั่วยุหรือว่าหอวิญญาณทมิฬอาจจะกระทำบางสิ่งบางอย่างท่านแม่ของเจ้าจึงได้สิ้นไป”

"พูดจาไร้สาระ"

กู้ชูหน่วนเพิกเฉยต่อความโกรธเคืองของนางและวนรอบนางสองสามรอบโดยใช้มือขวาจับคางของนางทำท่าครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า

“เจ้าเป็นเพียงแค่ลูกสาวอนุที่สูญเสียความโปรดปรานซึ่งกล่าวได้ว่าช่างไร้คุณค่า เหตุใดคนของหอวิญญาณทมิฬถึงได้มาหาเจ้าและเหตุใดเจ้าถึงรู้จักเผ่าเพลิงฟ้าได้ ให้ข้าลองคิดเดาดูอีกนะ”

ดวงตาของจอมมารเต็มไปความรักใคร่ เขาชอบกู้ชูหน่วนที่แก่นแก้วเช่นนี้ ทุกการเคลื่อนไหวและทุกการขมวดคิ้วพร้อมรอยยิ้มนั้นช่าวทำให้ผู้คนรู้สึกประทับใจ ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะแสดงความอ่อนโยนในใจออกมา

หากว่าใจของนางเป็นของเขาเช่นนั้นจะดีมากเพียงใด

จู่ๆกู้ชูหน่วนก็กล่าวขึ้นว่า "หอวิญญาณทมิฬมีความเกี่ยวข้องกับเผ่าเพลิงฟ้าใช่หรือไม่ ระหว่างพวกเขานั้นไม่ก็มีความร่วมมือต่อกัน ไม่ก็หอวิญญาณทมิฬแท้จริงเป็นสาขาภายนอกส่วนหนึ่งของเผ่าเพลิงฟ้า"

กู้ชูหลานฟังนางอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าอันซีดเซียวไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมามากนัก

“ดูเหมือนว่าตสถานะของเจ้าไม่เพียงพอหรือว่าก็ยังไม่รู้ถึงความเกี่ยวข้องกันของพวกเขา”

“กู้ชูหน่วนเจ้าคิดว่านอกจากเจ้าแล้วทุกคนในโลกนี้โง่เง่ากันหมดหรืออย่างไร?”

“ผู้อื่นข้าไม่กล้ากล่าวแต่ว่าเจ้าอยู่ในสายตาของข้าช่างเป็นผู้โง่เง่าซื้อบื้อจริงๆ”

"เจ้า......"

“เหตุผลที่พวกเขาตามหาเจ้าก็มิใช่เนื่องจากเกี่ยวข้องกับข้า ร่างกายของเจ้าคล้ายคลึงกับข้ามากเช่นนี้ไม่ใช่ว่าหาเจ้าแสร้งแต่งกายเป็นข้าหรอกนะ?”

ชู่ว์......

ร่างกายของกู้ชูหลานสั่นเทา แม้ว่านางจะพยายามสงบสติอารมณ์อย่างดีที่สุดแต่การเคลื่อนไหวของมือและความประหลาดใจที่แว๊บผ่านในแววตาของนางก็ได้ทรยศนางเสียแล้ว

เดิมทีกู้ชูหน่วนเพียงแค่บังอาจแกล้งสร้างเรื่องทว่าไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะให้กู้ชูหลานแต่งกายเป็นนาง

ในตอนนี้......

นางกลับไม่ตรวจสอบใหม่อีกครั้งไม่ได้ซะแล้ว

เผ่าเพลิงฟ้านอกจากจะหากู้ชูอวิ๋นแล้วก็ยังหากู้ชูหลานด้วย

“แม่ทัพใหญ่เซี่ยวไม่ได้ถูกกู้ชูอวิ๋นสังหารแต่เป็นเจ้าที่สังหารใช่หรือไม่ เป็นเจ้าที่ลงมืออย่างลับๆต่อแม่ทัพใหญ่เซี่ยวและร่วมมือกับคนของเผ่าเพลิงฟ้าเพื่อเอาชีวิตเขาและชิงไข่มุกมังกรลูกที่เจ็ดไปใช่หรือไม่?”