กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 692

“พอดีมีเวลาว่าง ไม่มีอะไรทำ ข้าเลยทำเพิ่มอีกหน่อย ถึงอย่างไรท่านก็ชอบกินมิใช่หรือ”

เขากลัวว่าต่อไปจะไม่มีโอกาสทำขนมเปี๊ยะดอกไม้ให้นางอีก

ขนมเปี๊ยะดอกไม้เหล่านี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำให้นางได้

น่าเสียดาย...ที่ขนมเปี๊ยะดอกไม้เก็บไว้ได้ไม่นาน ไม่อย่างนั้นเขาก็อยากจะทำให้มากกว่านี้ ให้นางเหลือไว้กินอีกนานๆ

“ท่านพี่เฉินเฟยนี่โง่จริงๆ ถ้าข้าอยากกินข้าก็แค่ไปหาท่าน ตอนนี้ในวงแหวนอวกาศของข้ามีของกองเต็มไปหมด แทบจะใส่อะไรลงไปไม่ได้แล้ว”

“รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ นี่ วงแหวนอวกาศนี้ข้ามอบให้ท่าน ใหญ่กว่าแหวนวงเดิมเกือบเท่าตัว”

อี้เฉินเฟยหยิบวงแหวนอวกาศสีแดงออกมาจากแขนเสื้ออย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงสวมให้นางด้วยตัวเอง

กู้ชูหน่วนชะงักไปนิดหนึ่ง

วงแหวนอวกาศเป็นของหายาก เหตุใดเขาจึงมีมากมายขนาดนี้

นอกจากนี้พื้นที่เก็บของยังใหญ่กว่าเดิมอีกด้วย...

“ดูเหมือนท่านจะมีสมบัติติดตัวมากมาย ยังมีสมบัติอะไรอีก เอาออกมาให้หมดเลยนะ” กู้ชูหน่วนหัวเราะหึหึพลางทำท่าค้นหารอบๆ ตัวเขา

อี้เฉินเฟยไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “คนโง่ ข้ามีสมบัติล้ำค่าอะไรแล้วซ่อนให้พ้นตาท่านได้บ้าง”

วงแหวนอวกาศวงนี้เป็นของที่เขาได้มาจากผู้อาวุโสสูงสุด เป็นวงแหวนอวกาศที่ใหญ่ที่สุดในเผ่าหยกและอาจเรียกได้ว่าใหญ่ที่สุดในใต้หล้าเลยด้วยซ้ำ

เขาต้องทุ่มเทวรยุทธมากมายเพื่อให้ได้วงแหวนอวกาศวงนี้มา

แต่อี้เฉินเฟยบอกเรื่องนี้กับกู้ชูหน่วนไม่ได้

กู้ชูหน่วนรู้ได้ทันทีว่านี่คือสมบัติล้ำค่า และอี้เฉินเฟยก็มอบให้นางด้วยตัวเองโดยที่นางไม่ต้องเอ่ยปากขอ

แค่เห็นว่าสภาพร่างกายของอี้เฉินเฟยดีขึ้นมาและรู้ว่าตัวเองไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของเยี่ยจิ่งหาน เพียงเท่านี้นางก็พอใจแล้ว ดังนั้นนางจึงเริ่มก่อกวนอี้เฉินเฟย

มือของนางลูบคลำอี้เฉินเฟยอย่างอยู่ไม่สุข ค้นหาไปทั่วตัวของเขาอย่างไม่เกรงใจ ปากก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า

“ข้าไม่เชื่อท่านหรอก ในเมื่อไม่มี ท่านจะกลัวข้าค้นตัวทำไม ท่านอย่าซ่อนเลยน่า ท่านพี่เฉิน...”

อึก!

ทันใดนั้นอี้เฉินเฟยที่กำลังดีๆ อยู่ก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

กู้ชูหน่วนสะดุ้ง สองมือแข็งค้างอยู่กลางอากาศ

นาง...

ไม่ได้ออกแรงเลยนะ

เหตุใดจึงกระอักเลือด

“ท่านพี่เฉินเฟย ท่านเป็นอะไร อย่าทำให้ข้ากลัวสิ...”

อี้เฉินเฟยรู้สึกหนาวไปทั้งตัวและกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง เลือดนั้นย้อมอาภรณ์ของกู้ชูหน่วนและอาภรณ์สีขาวราวกับหิมะของเขาจนเป็นสีแดง

ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงก่ำ ร่างกายสั่นสะท้านราวกับกำลังอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

กู้ชูหน่วนรู้สึกได้ว่าเขาเริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียว อุณหภูมิในร่างกายเพิ่มขึ้นเหมือนมีไฟปะทุ

ฟู่ว...

กู้ชูหน่วนสูดลมหายใจเข้า

คำสาปโลหิต...

สำแดงฤทธิ์...

วันนี้ไม่ใช่วันที่สิบห้า คำสาปโลหิตจะสำแดงฤทธิ์ได้อย่างไร

ขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้นเอง จอมมารก็รีบวิ่งเข้ามาหา

“แย่แล้วพี่หญิง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว คำสาปโลหิตของทุกคนในเผ่าหยกสำแดงฤทธิ์ มีทั้งคนตาย คนเจ็บ ที่บ้าคลั่งก็บ้าคลั่ง...”

ตูม!