กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 693

“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรอีก ท่านรักษาพลังไว้ก่อน ข้าจะพาท่านไปหาผู้อาวุโสไป๋เฉ่ากับผู้อาวุโสสูงสุด ต่อให้ต้องทุบที่บำเพ็ญเพียรของผู้อาวุโสสูงสุดข้าก็ต้องพาเขาออกมาให้ได้”

กู้ชูหน่วนแบกอี้เฉินเฟยไว้บนหลังและเดินโซซัดโซเซลงเขา

อี้เฉินเฟยที่อยู่บนหลังยังคงมีเลือดไหลไม่หยุด เลือดหยดลงบนพื้น ย้อมพื้น รวมทั้งยอมดวงตาของพวกเขาจนเป็นสีแดง

จอมมารอยากจะตบตัวเอง

เขาไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนจะเบื่อหน่ายในตัวเขาหรือไม่ ที่เขาใช้เคล็ดวิชาคืนชีพบุปผาผลิบานกับอี้เฉินเฟย

ตอนแรกเขาเองก็ไม่เห็นด้วย

แต่อี้เฉินเฟยมาวิงวอนร้องขอ ทั้งยังบอกว่าพี่หญิงมีคำสาปโลหิตติดตัวอยู่ เพียงแต่ตอนนี้ถูกผนึกไว้ชั่วคราว

เมื่อเวลาล่วงเลยมา พลังผนึกบนตัวนางกำลังจะเปิดออก และอาจจะแตกออกเมื่อใดก็ได้

หากผนึกถูกทำลาย พี่หญิงจะต้องทุกข์ทรมานจากคำสาปโลหิตทุกเดือนและพบกับความตายในที่สุด

เขาจะทนเห็นพี่หญิงต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดได้อย่างไร ดังนั้นจึงตัดสินใจช่วยทันที

หัวใจของจอมมารเหมือนถูกมีดกรีดเมื่อเห็นความโศกเศร้าที่เกิดขึ้นกับกู้ชูหน่วน

ยิ่งเห็นชาวเผ่าที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดที่เชิงเขา จอมมารก็แทบจะขาดอากาศหายใจ

ก่อนหน้านี้เขารู้เพียงแค่ว่าการสำแดงฤทธิ์ของคำสาปโลหิตเป็นอะไรที่เจ็บปวด แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะน่ากลัวขนาดนี้

“ท่านหัวหน้าเผ่า... คราวนี้คำสาปโลหิตรุนแรงกว่าเดิมมาก ชาวเผ่าหลายคนแทบจะสูญเสียการควบคุม ท่านรีบไปดูเถิด... นั่น... เฉินเฟยเป็นอะไรไปรึ”

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่ารีบวิ่งมาหาแต่ไกล พลังของเขามั่นคง เขาระงับคำสาปโลหิตไว้ได้ชั่วคราวและทำได้ดีกว่าคนทั่วไป ทว่าสีหน้าก็ยังดูไม่ดีนัก

กู้ชูหน่วนมองผู้อาวุโสไป๋เฉ่าราวกับมองเห็นฟางช่วยชีวิต

นางรีบบอกว่า “ท่านมาทันพอดี รีบดูอาการท่านพี่เฉินเฟยที ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ต้องรักษาท่านพี่เฉินเฟยให้ได้”

ทันทีที่ไป๋เฉ่าจับชีพจรของอี้เฉินเฟย เขาก็ชะงักงันไปทั้งตัว

นี่มัน...

ไม่มีชีพจร

เส้นลมปราณเอ็นทั้งหมดถูกทำลาย

แม้แต่ไขกระดูกยังกลวงอย่างอธิบายไม่ถูก แบบนี้จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร

แทบจะเหมือนกับการให้เขาเตรียมตัวสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้

กู้ชูหน่วนเอ่ยทั้งน้ำตาว่า “ท่านไม่ได้มีวิชาแพทย์สูงส่งหรอกหรือ เหตุใดแม้แต่ท่านพี่เฉินเฟยก็ยังรักษาไม่ได้ ผู้อาวุโสสูงสุดล่ะ บอกให้ตาเฒ่านั่นรีบมาที่นี่ ถ้ายังไม่ยอมมาอีก ข้าจะใช้ฐานะของหัวหน้าเผ่าไล่เขาออกจากเผ่าหยกทันที”

อี้เฉินเฟยไม่รู้ว่าเอาพลังมาจากไหน เขาจับมือกู้ชูหน่วนและพยายามพูดอย่างสุดกำลังว่า “อย่า... อย่าทำแบบนี้... ผู้อาวุโสสูงสุดช่วยข้าไม่ได้แล้ว พี่เฉินเฟยไม่อยากให้ท่านเสียใจ”

ไป๋เฉ่าเหลือบมองไปที่เชิงเขาอย่างกังวล ที่นั่นไฟกำลังลุกโชนขึ้นสู่ท้องฟ้า แม้อยู่ไกลก็ยังได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานของชาวเผ่าและเสียงของการฆ่าฟัน

เขาเอ่ยอย่างร้อนใจว่า “เฉินเฟยเป็นเด็กมีเหตุผลว่านอนสอนง่าย ข้าเองก็ชอบเขามาก ตอนนี้เขา... ข้าเองก็เสียใจ แต่ยังมีชาวเผ่าอีกนับพันนับหมื่นชีวิตกำลังรอให้ท่านออกคำสั่งอยู่ที่เชิงเขา”

“หัวหน้าเผ่า ท่านรีบลงไปข้างล่างกับข้าเถิด คราวนี้คำสาปโลหิตรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ผู้อาวุโสคนอื่นควบคุมไว้ไม่ได้แล้ว ตอนนี้ผู้อาวุโสบางคนเริ่มฆ่าคนแล้วด้วย หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เผ่าหยกจะต้องกลายเป็นนรกบนดินแน่”

“ไปให้พ้น ปัญหาของเผ่าหยกเกี่ยวอะไรกับข้า ใครอยากเป็นหัวหน้าเผ่าก็เป็นไปเลย ข้าเป็นเพียงผู้ที่ข้ามเวลามา ข้าไม่ใช่ญาติ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกท่าน ทำไมต้องจัดการเรื่องยุ่งๆ ให้พวกท่านด้วย”

กู้ชูหน่วนระเบิดอารมณ์และปล่อยให้คำพูดที่ขัดกับความรู้สึกหลั่งไหลออกมา สร้างความตกใจให้ผู้อาวุโสไป๋เฉ่า แม้แต่จอมมารกับอี้เฉินเฟยก็ยังตกใจ

กู้ชูหน่วนร้องไห้สะอึกสะอื้น “ข้าก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ข้าแค่อยากให้คนที่ข้าห่วงใยมีชีวิตที่ดี... ทำไม... ทำไมพวกท่านจึงต้องบังคับข้าตลอด...”

“ท่านหัวหน้าเผ่า...”

“พี่หญิง...”

“อาหน่วน...ข้า...ข้ายังเป็นพี่เฉินเฟยของท่านอยู่หรือไม่...”

“เป็นสิ จะเป็นไปชั่วชีวิต และจะเป็นไปทุกภพทุกชาติ”

“เช่นนั้นท่านสัญญากับข้าสิ ว่าจะลงไปดูแลชาวเผ่าที่เชิงเขา พี่เฉินเฟยสัญญาว่าจะรอดผ่านคืนนี้ไปให้ได้ รอให้ท่านกลับมาหา”

น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในดวงตาของอี้เฉินเฟย เขาพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ ส่งมอบรอยยิ้มอันอบอุ่นเพื่อเป็นกำลังใจให้กู้ชูหน่วน

เขารู้ว่าที่นางพูดไปเมื่อครู่ทั้งหมดเป็นเพราะความโกรธ และมันขัดกับความรู้สึกของนางโดยสิ้นเชิง

ถ้านางไม่ลงไปจากภูเขา การบาดเจ็บล้มตายของเผ่าหยกจะยิ่งรุนแรง และนางจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองไปชั่วชีวิต