กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 701

"ท่านพี่หน่วน..."

ผู้คนรอบๆ อยากเข้าไปพยุงกู้ชูหน่วนขึ้น แต่กลับถูกกู้ชูหน่วนสะบัดทิ้งอย่างเหี้ยมโหด

นางกุมขมับไว้แน่น บทสนทนาผุดขึ้นในหัวของนางไม่หยุด ทุกประโยคล้วนทำให้นางรู้สึกตายทั้งเป็น

"ท่านพี่เฉินเฟย ขลุ่ยหยกเลานี้ของท่านงามยิ่งนัก มอบให้ข้าได้หรือไม่?"

"ขลุ่ยหยกเลานี้ต้องมอบให้แก่ภริยาของข้าเท่านั้น เจ้าอยากได้จริงๆ หรือ?"

"เพคะ"

"ก็ได้ รอให้เจ้าโตแล้ว ท่านพี่เฉินเฟยจะมอบขลุ่ยหยกนี้ให้กับเจ้า"

"ย่อมได้เพคะ"

"ท่านพี่เฉินเฟย ได้ยินมาว่าท่านถูกผู้อาวุโสสูงตีใช่หรือไม่เพคะ?"

"มิเป็นไรหรอก เพียงแผลเล็กเท่านั้น ไม่เจ็บหรอก"

"เพราะว่าท่านเด็ดบุปผาในเผ่าหยกจนหมด เพื่อทำขนมเปี๊ยะดอกไม้ให้กับข้าใช่หรือไม่?"

"เจ้าเด็กน้อย เพียงแค่เจ้าอยากกิน อย่าว่าแต่เผ่าหยกเลย แม้นจะเป็นบุปผาทั้งโลกันต์ ข้าก็จะเด็ดมาทำขนมเปี๊ยะดอกไม้ที่หลากหลายให้เจ้าจงได้"

"ท่านนั่นแหละที่เป็นเด็กน้อย ถูกผู้อาวุโสสูงตีเพียงนี้แล้ว ยังหัวเราะได้"

"เพียงแค่เจ้าดีใจก็คุ้มค่าแล้ว"

เพราะเหตุใด...

เพราะเหตุใดในหัวของนางถึงได้มีภาพเหล่านี้ปรากฏออกมาได้?

นี่เป็นบทสนทนาเมื่อครั้งยังเยาว์วัยระหว่างเจ้าของร่างเดิมกับอี้เฉินเฟยอย่างนั้นหรือ?

"เจ้ายอมรับตำแหน่งหัวหน้าเผ่าจริงๆ แล้วงั้นหรือ?"

"ข้าคือธิดาศักดิ์สิทธิ์ ดำรงตำแหน่งหัวหน้าเผ่าเป็นชะตาของข้า ตามหาไข่มุกมังกรก็เป็นชะตาของข้าด้วย"

"เป็นหัวหน้าเผ่า...ลำบากมาก...ทั้งยัง...มิสามารถครองรักกับคนในเผ่าด้วย"

"ขออภัยด้วย..."

"ไม่...ไม่มีอะไรต้องขออภัยหรอก หากเจ้าเป็นหัวหน้าเผ่า ข้าก็จักพยายามผึกวรยุทธ์ พัฒนาตนเอง เพื่อเป็นผู้อาวุโสสูงให้จงได้ และช่วยเจ้าบรรเทาความทุกข์ยากลำบากตลอดกาล"

"ท่านมิจำเป็นต้อง..."

"เป็นคนของเผ่าหยกเหมือนกัน เพื่อเผ่าหยกแล้ว เจ้ายอมเสียสละได้ แต่ท่านพี่เฉินเฟยในฐานะพี่ชาย จะไม่ช่วยเจ้าได้อย่างไร ตั้งแต่บัดนี้ ข้าจะเป็นพี่ชายของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว หากเจ้ามีเรื่องลำบากอันใดก็มาหาข้าได้เสมอ"

ปวด...

ปวดเหลือเกิน...

เหตุใดนางจึงปวดหัวและปวดใจมากเพียงนี้กัน

เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าหัวใจของท่านพี่เฉินเฟยกำลังปวดร้าว เหตุใดเขาถึงเจ็บปวดมากเพียงนี้กัน

"อาหน่วน เรื่องบางเรื่องเงาสามารถจัดการได้ เจ้ามิจำเป็นต้องจัดการด้วยตนเองไปเสียทุกเรื่องหรอก เช่นนั้น จะทำให้ร่างกายเจ้าแย่ลงนะ"

"ผู้คนนับหมื่นในเผ่าหยกกำลังรอให้ข้ากำจัดคำสาปโลหิตอยู่ ข้าไม่มีเวลารอต่อไปแล้ว ก่อนหน้านี้ก็มีถูกเงาหนึ่งหักหลัง ครั้งนี้ก็ถูกเงาอีกตนหนึ่งหักหลังอีก มีเงาเยอะเกินไปก็มิใช่เรื่องดีเท่าไรนัก นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ยกเลิกเงาทั้งหมด เผ่าหยกจะไม่มีเงาอีกต่อไป"

"ธารน้ำแข็งนั้นอันตรายนัก ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไปเพียงลำพังเด็ดขาด"

"ไม่เข้าถ้ำเสือ ใยจะได้ลูกเสือ"

"ที่นั่นมีอสุรกายระดับเจ็ดนะ"

"อย่าว่าแต่ระดับเจ็ดเลย แม้นจะเป็นระดับคน ระดับดิน หรือระดับฟ้า ข้าก็จะไป"

"การตามหาไข่มุกมังกรมิใช่ชะตาของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว เหตุใดเจ้าจึงต้องลำบากตนเองถึงเพียงนี้"

"เพราะว่า...ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก...ข้าไม่มีทางเลือกอื่น"

กู้ชูหน่วนเหงื่อเย็นไหลหยด

ทั้งๆ ที่เป็นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม แต่กลับราวกับว่านางเคยผ่านเหตุการณ์เหล่านี้มาอย่างไรอย่างนั้น

นางรับรู้ถึงความยึดมั่นและจนปัญญาของเจ้าของร่างเดิมได้อย่างชัดเจน

นางรับรู้ถึงความเจ็บปวดและความอาลัยอาวรณ์ของอี้เฉินเฟย

ฮวาฉี่หลัวและคนอื่นๆ เขย่าตัวกู้ชูหน่วนอย่างรุนแรง อยากจะเขย่าให้นางตื่น

“ท่านพี่หน่วน ตื่นเถอะ อี้เฉินเฟยตายไปแล้ว ท่านอย่าคิดมากอีกเลย”

“แย่แล้ว แรงผนึกของอาหน่วนยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนลงแล้ว ผนึกของนางใกล้จะถูกทำลายลงแล้ว”

จอมมารเงยหน้าทันที