กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 729

"อย่าลืมสถานะของเจ้า แม้ว่าเจ้าจะมีวรยุทธขั้นสูงสุดระดับหก แต่อยู่ที่เผ่าเพลิงฟ้าเจ้าก็เป็นเพียงแค่ผู้ที่คอยทำตามคำสั่ง นับจากนี้ไปเจ้าประพฤติตัวให้ดี ๆ จะดีที่สุด หากเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยของเผ่า เจ้าก็อย่าคิดว่าจะอยู่อย่างสงบสุข ฮึ...... ตามหานายน้อยและไข่มุกมังกรเม็ดที่เจ็ด รวมทั้งเหล่าผู้อาวุโสของเผ่าหยกต่อไป"

ผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเย่เป็นห่วงเหวินเส่าอี๋ จึงนำคนของเผ่าเพลิงฟ้าไปค้นหาต่อไป

เขาไม่เห็นความโหดเหี้ยมในแววตาของเงา แต่กู้ชูหน่วนยังสัมผัสได้อย่างชัดเจน

นอกจากความโหดเหี้ยมแล้ว ยังมีไอสังหารอีกด้วย

หญิงผู้นี้อยากที่จะฆ่าผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเย่......

ก็จริง......

เผ่าเพลิงฟ้ามียอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกมาทั้งหมดห้าคน และในตอนนี้ตายไปสามคนแล้ว เหลือเพียงอีกสองคนเท่านั้น

หากเงาลอบลงมืออย่างอำมหิต บางทีอาจจะสามารถฆ่าผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเย่ได้

สุนัขกัดกัน นางไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

นางเพียงต้องการจะไปหาเหวินเส่าอี๋โดยเร็วที่สุด

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว กู้ชูหน่วนก็จาก นางใช้ความคุ้นเคยกับสถานที่ เพื่อหลีกการลาดตระเวนของเผ่าเพลิงฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่า จนมาถึงหน้าประตูห้องนอนของนาง

มีสาวกของเผ่าเพลิงฟ้ามากมายเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของนาง

กู้ชูหน่วนคิดหาวิธีว่าจะล่อให้พวกเขาออกไปได้อย่างไร แล้วค่อยย่องเข้าไป

ทันใดนั้น เมื่อนางมองผ่านหน้าต่างเข้าไป นางก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่นางไม่อยากเห็น เงา

เงาอยู่ในห้องนอนของนาง ดูเหมือนเงากำลังพึมพำกับภาพเหมือนในห้องนอนของนาง เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวร่ายรำ

หากเพิ่งได้พบนาง เกรงว่ากู้ชูหน่วนจะคิดว่าหญิงผู้นี้เป็นบ้า

เสียงมุทะลุดังเข้ามาในหูของนาง

"พี่หญิง นี่เป็นภาพเหมือนบุตรสาวของท่านใช่หรือไม่？ช่างอัปลักษณ์ อัปลักษณ์เหมือนท่าน"

"ท่านตายไปแล้ว แต่ทำไมบุตรสาวของท่านถึงยังมีชีวิตอยู่ เพื่อทำให้ข้าอึดอัดใจงั้นหรือ？"

"ในตอนนั้นท่านทำทุกอย่างเพื่อที่จะปกป้องบุตรสาวของท่าน ช่างเป็นสายสัมพันธ์ที่ดีระหว่างแม่ลูก ในฐานะพี่น้องของท่าน ข้าควรจะปกป้องนางให้ดี แต่ข้าเกลียดท่าน"

"ขอเพียงเป็นสิ่งที่ท่านสนใจ สิ่งที่ท่านชอบ ข้าก็จะทำลายมันทุกอย่าง ยกตัวอย่างเช่นเผ่าหยกหรือบุตรสาวของท่าน ฮ่า ๆ ๆ ......"

"ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ปล่อยให้นางตายง่าย ๆ ข้าจะค่อย ๆ ทรมานนาง เหยียบย่ำเผ่าหยก และเอาคืนนางเป็นร้อยเท่าพันเท่า ฮ่า ๆ ๆ......"

กู้ชูหน่วนได้ยินแล้วก็อยากจะถ่มน้ำลาย

หญิงผู้นี้เป็นคนปกติจริง ๆ หรือ？

เกรงว่าจะเป็นคนบ้า

การมีแม่เช่นนี้ ช่างเป็นความอัปยศอดสูของเยี่ยจิ่งหานจริง ๆ

หากใครกล้าทำผิดต่อนาง นางก็จะไปล้างแค้นคนผู้นั้น

"ข้ารู้ว่าในเวลานี้บุตรสาวของท่านอยู่ที่เผ่าหยก นางยังไม่ได้จากไป และข้าก็รู้ว่าซากกระดูกของท่านต้องถูกฝังอยู่ที่เผ่าหยกอย่างแน่นอน ท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะหาพวกท่านให้พบ การละเล่นแมวจับหนูก็ดูน่าตื่นเต้นไม่ใช่หรือ？"

"ในตอนนั้นท่านถามข้าว่าทำไมข้าถึงทำเช่นนั้น แล้วท่านว่าทำไมกัน？"

"เป็นหญิงสาวของเผ่าหยกเหมือนกัน แต่ทำไมท่านเกิดมาก็ได้รับแต่สิ่งดี ๆ และเหล่าผู้อาวุโสก็เอ็นดูท่าน แต่ข้ากลับเป็นได้เพียงเงาของท่าน ทำเรื่องที่สกปรกที่สุด ทนทุกข์ทรมานกับการฝึกฝนที่ยากที่สุด อีกทั้งยังต้องมารับเคราะห์แทน และต้องตายแทนท่านได้ทุกเมื่อ"

"ท่านเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ ข้าทนรับได้ แต่ทำไม......ทำไมคนที่เขาชอบถึงเป็นท่าน ไม่ใช่ข้า ท่านทำเสน่ห์อะไรใส่เขา ถึงทำให้เขาไม่เคยลืมท่านได้เลย"

กู้ชูหน่วนสับสนงุนงง

นางพูดว่าเขา หมายถึงใคร？

จักรพรรดิเยี่ย？

เป็นเพราะผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำให้ต้องแตกคอกับแม่ของนาง？

"เพื่อที่จะทำหน้าที่แทนท่านได้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น ใบหน้าของข้าจึงชุ่มไปด้วยยามาตั้งแต่ยังเด็ก เพื่อที่จะได้มีหน้าตาเหมือนกันกับท่าน ใบหน้านี้งดงามมาก แต่ข้าเกลียดใบหน้านี้ ดังนั้นข้าจึงทำลายมัน และทุกอย่างที่เกี่ยวกับท่าน ข้าก็จะทำลายมันด้วย ท่านอยากเห็นหรือไม่ว่าในตอนนี้หน้าตาของข้าเป็นอย่างไร？"

กู้ชูหน่วนส่ายหัว และไม่อยากสนใจภาพเหมือนของตัวเอง นางเหลือบมองซ้ายขวาเพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ จากนั้นก็เปิดประตูลับของห้องลับอย่างคล่องแคล่ว

"แครง" เสียงดังขึ้น

ประตูห้องลับเปิดและปิด

กู้ชูหน่วนเดินไปตามเส้นทางลับ และในที่สุดก็มาถึงสถานที่ที่พาเหวินเส่าอี๋มาไว้

เหวินเส่าอี๋ยังคงนอนหมดสติและยังไม่ฟื้น

รอบ ๆ ตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด และคราบเลือดก็แห้งสนิท

กู้ชูหน่วนรีบก้าวไปข้างหน้า เพื่อตรวจดูอาการบาดเจ็บของเขา

สีหน้าของเหวินเส่าอี๋ซีดเผือด ลมหายใจแผ่วเบา หลายส่วนของร่างกายเน่าเปื่อยและมีหนองไหล ทำให้เกิดกลิ่นเน่าเหม็น โดยเฉพาะเลือดเนื้อที่ถูกฉีกออกมา น่าสยดสยองเป็นอย่างมาก

กู้ชูหน่วนป้อนยาให้เขา และถ่ายทอดกำลังภายในของตัวเองเข้าไปในร่างกายของเขา

นางเองก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ดังนั้นจึงมีกำลังภายในเหลือไม่มากนัก และถ่ายทอดให้เขาได้อย่างจำกัด

ชีวิตของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย เดิมทีกำลังภายในของนางเปล่าประโยชน์ เพียงแต่สามารถที่จะยื้อชีวิตของเขาไว้ได้ชั่วคราว และจำเป็นต้องหาผู้ที่มีกำลังภายในแข็งแกร่งมาถ่ายทอดลมปราณที่แท้จริงให้กับเขา

ในเวลาเดียวกันก็ต้องหาสภาพแวดล้อมที่ดี เพื่อขูดเนื้อที่เน่าเปื่อยของเขาออกไป

หลังจากนั้นสักพัก กู้ชูหน่วนก็เก็บกำลังภายใน นางแบกเหวินเส่าอี๋ที่บาดเจ็บสาหัสและหมดสติขึ้นมาบนหลังของนาง จากนั้นก็เดินโซเซไปตามเส้นทางลับ และเตรียมที่จะพาเหวินเส่าอี๋ออกไปจากห้องลับโดยเร็วที่สุด

กู้ชูหน่วนรู้สึกประหม่ามาก นางพยายามจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยรักษาบาดแผลและชีวิตของเขา

น้ำหนักทั้งหมดอยู่บนร่างของกู้ชูหน่วน และกู้ชูหน่วนก็ถูกทับจนเกือบจะล้มลง แต่ในที่สุดก็ออกมาจากห้องลับได้

โชคดีที่ไม่มีใครพบพวกเขา

ไม่นานกู้ชูหน่วนก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อครู่มีสาวกของเผ่าเพลิงฟ้าคอยเฝ้าอย่างแน่นหนา แต่ในตอนนี้ไม่มีสาวกแม้แต่คนเดียว ไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นไปไหน

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ใบหน้าของนางถอดสี และต้องการออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด