กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 730

อย่างไรก็ตาม มีคนมาหยุดนางเอาไว้

"ฮึฮึฮึ......."

ไม่รู้ว่าฮวาอิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าของนางตั้งแต่เมื่อไร นางไม่ได้สวมหน้ากากและเผยให้เห็นใบหน้าอันน่าเกลียดน่ากลัว ถึงแม้ว่ากำลังยิ้ม แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวขนลุก โดยเฉพาะภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของนางนั้นดูน่าหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าจอมมารอย่างมาก

กู้ชูหน่วนวางเหวินเส่าอี๋ลง จากนั้นจึงนำดาบสั้นมาวางไว้ที่คอของเหวินเส่าอี๋ "อย่าเข้ามา ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเขาเสียตอนนี้เลย"

ฮวาอิ่งจ้องมองเหวินเส่าอี๋อย่างเย็นชาและไม่สนใจว่าเขาจะเป็นหรือตาย จากนั้นจ้องมองกู้ชูหน่วน ราวกับจับจ้องเหยื่ออย่างไม่ละสายตาและพูดด้วยความตื่นเต้น "เจ้าคือผู้หญิงสารเลวกู้ชูหน่วนนั่นเองหรือ? พวกเจ้าช่างเหมือนกันอย่างมาก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เจ้าสามารถควักดวงตาของเจ้ามาให้ข้าได้หรือไม่?"

มุมปากของกู้ชูหน่วนกระตุก "เช่นนั้นเหตุใดเจ้าไม่ควักดวงตาของเจ้ามาให้ข้าล่ะ"

"ดวงตาของข้าไม่เหมือนกับนางเสียหน่อย"

"เหตุใดถึงไม่เหมือน เจ้าเป็นเงาของนาง เช่นนั้นก็ต้องเหมือนกับนางตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่แล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้น ดวงตาของเจ้าก็ต้องเหมือนกับนางมากกว่าข้า ไม่เช่นนั้นนางจะเลือกให้เจ้าเป็นเงาของนางได้อย่างไรล่ะ"

"เจ้าพูดขึ้นมาเช่นนี้ก็มีเหตุผลเช่นกัน"

ฮวาอิ่งยื่นมือออกมาเลียนิ้วชี้ของตัวเอง ราวกับกำลังครุ่นคิด

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ หรือแกล้งบ้ากันแน่

ใครจะไปควักดวงตาของตัวเองออกมา

แต่ท่าทางของนางดูเหมือนไม่ได้พูดล้อเล่น แต่เหมือนกับกำลังตั้งใจครุ่นคิดปัญหาของนางอยู่

"ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการเป็นเหมือนกับนาง เช่นนั้นแล้วเหตุใดยังไม่รีบควัก หรือว่าเจ้าไม่กล้าที่จะควัก"

"เพียงแค่ดวงตาคู่หนึ่งเท่านั้น ควักก็ได้ แต่หากข้าควักดวงตาออกมาแล้ว เช่นนั้นแล้วข้าจะควักดวงตาของเจ้าและมองเห็นเลือดไหลหยดย้อยได้อย่างไร"

ฮวาอิ่งเดินเข้าไปทีละนิดเพื่อบีบบังคับกู้ชูหน่วนและนางพูดอย่างบ้าคลั่ง "เจ้ามอบดวงตาของเจ้ามาให้ข้าเสียก่อน จากนั้นค่อยนำผิวหนังบนใบหน้าของเจ้าให้ข้า ข้าจะนำมาศึกษาดูเสียหน่อย"

"หยุดเดินเข้ามาได้แล้ว หากเดินเข้ามาอีกข้าจะฆ่าเหวินเส่าอี๋เสีย"

จากนั้นฮวาอิ่งจึงตระหนักได้ว่าเหวินเส่าอี๋ตกอยู่ในเงื้อมมือของนางและกล่าวอย่างเด็ดขาด "ฆ่าเถอะ ฆ่าตอนนี้เลย ข้าจะได้ไม่ต้องออกแรง"

"เขาเป็นถึงนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้าเชียวนะ" กู้ชูหน่วนกล่าวตักเตือน

"หากเขาตายไป เผ่าเพลิงฟ้าก็จะไม่ต้องมีนายน้อยอีกต่อไปไงล่ะ"

ความคิดของกู้ชูหน่วนจึงเปลี่ยนไป "เจ้ามาที่เผ่าหยกเพราะยังมีจุดประสงค์อื่นด้วย นั่นก็คือมาเพื่อฆ่าเหวินเส่าอี๋ใช่หรือไม่? เจ้าร่วมมือกับใครเพื่อต้องการแย่งชิงเผ่าเพลิงฟ้าหรือ? เจ้าเป็นคนของเผ่าหยก ต่อให้เจ้าต้องไปอยู่ที่เผ่าเพลิงฟ้า เช่นนั้นแล้วตำแหน่งก็ไม่ได้สูงส่งอะไร ไม่ว่าเผ่าเพลิงฟ้าจะมอบตำแหน่งหัวหน้าเผ่าให้กับใคร เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางมอบให้แก่เจ้า ทางเดียวที่พอเป็นไปได้ก็คือ มีคนมอบผลประโยชน์ให้กับเจ้า ทำให้เจ้าไม่รู้สึกเสียดายและยอมฆ่าได้แม้แต่นายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้า"

"ข้าขอคาดเดาว่า เจ้าร่วมมือกับรองหัวหน้าเผ่าซือคงใช่หรือไม่? เขามีความทะเยอทะยานและสถานะสูงส่ง เขาได้สร้างห้องลอบสังหารหอวิญญาณทมิฬไว้ที่ข้างนอกและเขามีแผนการคิดทรยศหักหลังเผ่าเพลิงฟ้ามาก่อนแล้ว"

ฮวาอิ่งยิ้มออกมาอย่างเย็นชา "เจ้าเป็นแม่ลูกกับนางจริงๆ ด้วย ช่างฉลาดหลักแหลมทั้งสองคนเลยเชียวนะ ข้าอยากจะผ่าสมองของเจ้าออกมาดูเสียจริงว่าข้างในมีอะไรอยู่บ้าง หญิงสารเลวคนนั้นก็ตายไปแล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าก็ทำตามความต้องการของข้าเถอะ นอกจากดวงตาและผิวหนังของเจ้าแล้ว เจ้าก็เอาสมองของเจ้ามาให้ข้าด้วยเถอะ"

กู้ชูหน่วนก่นด่าออกมา "บ้าไปแล้ว"

"ใช่สิ หลังๆ มานี้พวกเขาเรียกข้าว่าคนบ้า เจ้ารู้ชื่อฉายาของข้าได้อย่างไร"

"......"

ฮวาอิ่งดูกระตือรือร้นและตื่นเต้นมาก

นางยังคงถูมือของนางและหัวเราะชอบใจ "ปล่อยเหวินเส่าอี๋ไว้ก็เป็นหายนะอย่างหนึ่ง เดี๋ยวข้าจะจัดการเขาไปก่อน จากนั้นค่อยมาเล่นกับเจ้า"

รัศมีการสังหารของนางแผ่ซ่าน

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะปกป้องเหวินเส่าอี๋ไว้ในอ้อมแขน

"หากเจ้าฆ่าเหวินเส่าอี๋ เจ้าไม่กลัวว่าเสวี่ยเย่มาจัดการเจ้าอย่างนั้นหรือ?"

"เรื่องนี้ต้องขอบคุณพวกเจ้าอย่างมากที่ช่วยข้าจัดการกับตาแก่ยอดฝีมือสูงสุดระดับหกทั้งสามคน และเหลือเพียงเสวี่ยเย่คนเดียว ดังนั้นจึงไม่ต้องเกรงกลัวอะไร"

ฮวาอิ่งพูดจบ และไม่รู้ว่านางทำอย่างไร จากนั้นเหวินเส่าอี๋ก็หลุดพ้นจากการปกป้องของกู้ชูหน่วน เหมือนกับถูกพลังอันแข็งแกร่งดูดออกไปและถูกดูดไปตรงหน้าของฮวาอิ่ง

ฮวาอิ่งทำผนึกขึ้นที่ฝ่ามือทั้งสองและทำให้เกิดเส้นใยแมงมุมขนาดใหญ่เกิดขึ้น จากนั้นจึงปกคลุมเหวินเส่าอี๋จากทั้งสี่ทิศทาง

เส้นใยแมงมุมกระชับและแน่นขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับต้องการทำให้เหวินเส่าอี๋ตายคาเส้นใยเสียให้ได้

กู้ชูหน่วนตกใจ จากนั้นคว้าดอกดาบออกมากวาดไปยังฮวาอิ่ง

ดอกดาบมีรูปร่างแปดเหลี่ยมและก่อตัวขึ้นเป็นค่ายกลสองชนิด

หากลงมือไปเช่นนี้น เกรงว่าเหวินเส่าอี๋คงไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก

นางต้องการจะเข้าไปขัดขวาง แต่ร่างกายกลับทำอะไรไม่ได้และไม่สามารถขัดขวางได้ และทำได้เพียงจ้องมองการลงมือนั้น

ในขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังคิดว่าเหวินเส่าอี๋จะต้องตายแน่ๆ ไกลออกไปก็มีเสียงคำรามด้วยความโกรธดังขึ้น

"ฮวาอิ่ง เจ้าช่างบังอาจเสียจริง เจ้าช่างกล้าคิดฆ่าสังหารนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้าของพวกข้า เจ้าตายเสียเถอะ"

คนยังมาไม่ถึง แต่เสียงนั้นมาถึงก่อน พลังฝ่ามืออันทรงพลังก็มาถึงเช่นกัน

"ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง......"

ฝ่ามือของผู้อาวุโสเสวี่ยเย่มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวและพุ่งไปยังฮวาอิ่งโดยตรงด้วยรัศมีสูงสุดที่กวาดไปทั่ว

ทุกคนต่างรู้ดีว่า เมื่อผู้อาวุโสเสวี่ยเย่โกรธขึ้นมา ในใจของเขาจะเต็มไปด้วยพลังความโกรธอย่างไม่สิ้นสุดและไร้ความปรานี

กระบวนท่านี้ช่างร้ายแรงอย่างมาก จนอากาศโดยรอบกลายเป็นน้ำแข็งและบิดเบี้ยว

ฮวาอิ่งไม่กล้าประมาทและทำได้เพียงวางเหวินเส่าอี๋ลงก่อน จากนั้นจึงรับพลังฝ่ามือของผู้อาวุโสเสวี่ยเย่อย่างสุดกำลัง

"ตึ่ง"

เมื่อพลังที่แข็งแกร่งปะทะกัน ตำหนักที่อยู่ไกลออกไปก็เกิดระเบิดขึ้นเรียงราย และมีเสียงดังกึกก้องขึ้น

กู้ชูหน่วนฝืนคลานไปยังเหวินเส่าอี๋และกอดร่างอันอ่อนไร้เรี่ยวแรงของเหวินเส่าอี๋เอาไว้ จากนั้นใช้ร่างกายของนางเป็นเกราะป้องกันให้เขา เพื่อไม่ให้เศษกระเบื้องที่ระเบิดกระเด็นมาโดนเหวินเส่าอี๋

มีเสียงดังกึกก้องเป็นเสียงการปะทะกันของฝ่ามือ เป็นเสียงสงครามใหญ่และเสียงบ้านเรือนต้นไม้พังทลายลง

กระแสลมแรงทำให้กู้ชูหน่วนไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ และทำได้เพียงปกป้องเหวินเส่าอี๋อยู่เช่นนั้น

การต่อสู้ปะทะกันของยอดฝีมือระดับนี้ เป็นเรื่องที่นางไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้อีกต่อไป

นางทำได้เพียงได้ยินเสียงของผู้อาวุโสเสวี่ยเย่ตะโกนด่าออกมา "ใครบอกให้เจ้าฆ่านายน้อย? หรือว่าเจ้าคิดเช่นนี้ตั้งแต่แรกแล้ว"

"ตาแก่หนังเหนียว เจ้าก็อายุปูนนี้แล้ว เหตุใดถึงยังไม่ตายไปอีก? ในเมื่อเจ้าก็ดูออกแล้ว เช่นนั้นข้าก็ไม่มีเรื่องต้องปิดบังอะไรอีกต่อไปแล้ว ใช่แล้ว ข้ามาที่เผ่าหยกเพื่อจุดประสงค์อื่น นั่นก็คือฆ่าเหวินเส่าอี๋ เพื่อทำลายทายาทในอนาคตของเผ่าเพลิงฟ้า"