กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 737

ไอสังหารของเซี่ยวอวี่เซวียนรุนแรง

เพียงแค่กู้ชูหน่วนหลีกทาง ทวนของเขาก็จะแทงลั่วอิ่งตายอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นใบหน้าที่เหมือนกันกับเยี่ยเฟิง ฝ่าเท้าของกู้ชูหน่วนก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่ว และไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถขยับได้

"เขากับเยี่ยเฟิงเป็นพี่น้องกัน ข้าเป็นหนี้ชีวิตเยี่ยเฟิง เขาเป็นเพียงมือสังหารคนหนึ่ง มือสังหารที่ถูกผู้อื่นบงการ และผู้บงการในการสังหารหมู่ของจวนแม่ทัพก็ไม่ใช่เขา....."

"เจ้าต้องการจะพูดอะไร？"

"ไว้ชีวิตเขา แล้วตามหาตัวผู้บงการ"

ทันใดนั้นเซี่ยวอวี่เซวียนก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง รู้จักกู้ชูหน่วนมาตั้งนาน เขาคิดว่าเขารู้จักกู้ชูหน่วนเป็นอย่างดี

เขาคิดว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา กู้ชูหน่วนจะยืนเคียงข้างเขาและปกป้องเขา

เขาคิดว่าครอบครัวของเขาก็เหมือนครอบครัวของกู้ชูหน่วน

การตายของท่านพ่อเขา หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่นาง แต่เขาเชื่อในตัวนางอย่างไม่มีข้อสงสัย

เขาเชื่อว่ากู้ชูหน่วนไม่มีทางฆ่าท่านพ่อของเขา และเขาเชื่อว่าขอเพียงเป็นคนที่เขาใส่ใจ กู้ชูหน่วนก็จะใส่ใจเช่นกัน

แท้จริงแล้ว......

เขาคิดผิดทุกอย่าง......

ทั้งหมดเป็นเขาที่คิดไปเอง

ในหัวใจของกู้ชูหน่วน เขาไม่มีความสำคัญเลย

หากเขาสำคัญ หลังจากที่กู้ชูหน่วนเห็นครอบครัวของเขาถูกเข่นฆ่า นางก็คงจะไม่ยืนอยู่ข้างมือสังหารที่เลือดเย็นและโหดเหี้ยมผู้นั้น

เขาหัวเราะ แต่หัวเราะทั้งน้ำตา

รอยยิ้มนี้เยาะเย้ย เจ็บปวดใจ และโศกเศร้ามากเกินไป

หัวใจของกู้ชูหน่วนไม่สามารถหยุดตื่นตระหนกได้

"เสี่ยวเซวียนเซวียน......"

"ข้าจะไว้ชีวิตเขา แล้วใครจะไว้ชีวิตสามร้อยยี่สิบสี่ชีวิตในจวนแม่ทัพของข้า ไม่สิ สามร้อยยี่สิบห้าชีวิต ในท้องพี่สาวของข้ายังมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมา กู้ชูหน่วน เจ้าไม่เจ็บปวดใจบ้างหรือ？"

"ติ๋ง......"

น้ำตาของกู้ชูหน่วนไหลรินลงมาตามสายฝน

นางจะไม่เจ็บปวดใจได้อย่างไร

ทุกคนในจวนแม่ทัพล้วนแต่เป็นคนดี โดยเฉพาะเซี่ยวอวี่โหลวและเซี่ยวหว่านเอ๋อร์......

"เจ้าเป็นหนี้ชีวิตเขา แล้วเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย ข้ารู้เพียงว่าเขาพาคนมาฆ่าล้างตระกูลเซี่ยวของของข้า เขาสมควรตาย ส่วนผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังเขา ข้าจะไปสืบด้วยตนเอง หากวันนี้เจ้ายืนยันที่จะช่วยเขา เช่นนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเราก็จบสิ้น"

เขาพูดคำว่าจบสิ้นอย่างไม่แยแส

ดูเหมือนกู้ชูหน่วนจะได้ยินความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาแตกหัก

ในใจของนางมิตรภาพที่มีต่อกัน ลั่วอิ่งและเซี่ยวอวี่เซวียนไม่อาจเทียบกันได้

ตั้งแต่ข้ามกาลเวลามาในโลกนี้ เซี่ยวอวี่เซวียน อี้เฉินเฟย เยี่ยจิ่งหาน รวมทั้งซือม่อเฟย ล้วนแต่เป็นคนที่นางใส่ใจมากที่สุด

นางจะไม่ยืนอยู่เคียงข้างเซี่ยวอวี่เซวียนได้อย่างไร

เพียงแต่......

เขาเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของจักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ และเป็นพี่น้องแท้ ๆ ของ เยี่ยเฟิง

เยี่ยเฟิงตายอย่างน่าเศร้าที่หุบเขาโลหิตหูหลู

จักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่เหลือบุตรชายผู้นี้เพียงคนเดียว

พวกเขารอคอยมานานหลายปี จนในที่สุดก็พบบุตรชายแท้ ๆ ของตัวเอง

หาก......

หากเกิดอะไรขึ้นกับลั่วอิ่ง

เกรงว่าจักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้

นางเคยรับปากกับเยี่ยเฟิงว่านางจะดูแลพ่อแม่ของเขาเป็นอย่างดี......

ลั่วอิ่งฆ่าผู้คนมามากมายนับไม่ถ้วน เขาสมควรตายจริง ๆ

อย่างไรก็ตามหากมองจากมุมอื่น เขาถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นมือสังหารมาตั้งแต่เด็ก และไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง

ผู้ที่วางแผนสังหารหมู่จวนแม่ทัพต่างหากที่สมควรตายจริง ๆ

"เสี่ยวเซวียนเซวียน เจ้าใจเย็น ๆ ก่อน ลั่วอิ่งบาดเจ็บสาหัส เขาหนีไม่พ้นหรอก พวกเราไปหาตัวผู้บงการกันก่อนดีหรือไม่？"

"ใจเย็น ๆ ？ ฮ่า ๆ ๆ ...... หากทั้งครอบครัวของเจ้า พี่น้องของเจ้าถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม เจ้าสามารถใจเย็น ๆ ได้หรือ？ข้าขอเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย หลีกทางเดี๋ยวนี้"

"ลั่วอิ่งจะตายไม่ได้"

"ดังนั้นเพื่อเขาแล้ว เจ้ายอมที่จะแตกหักกับข้างั้นหรือ？" เสียงของเซี่ยวอวี่เซวียนสะอื้นไห้ แต่ใบหน้าของเขายังคงแน่วแน่ และไอสังหารพวกนั้นก็ไม่ได้ลดลง

พ่อแม่ของเขาเป็นจักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่งั้นหรือ？

เมื่อนึกถึงความเมตตากรุณาของจักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐที่มีต่อเขา หัวใจที่เยือกเย็นของลั่วอิ่วก็รู้สึกอบอุ่น

เซี่ยวอวี่เซวียนตะโกนอย่างโกรธเคือง "เขาไม่ใช่เยี่ยเฟิง เยี่ยเฟิงเป็นคนจิตใจดี ไม่ว่าเขาจะได้รับการปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรมอย่างไร เขาก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายผู้อื่น เขาจะยอมรับความเจ็บปวดและความทุกข์ยากนั้นไว้เพียงลำพัง แล้วเขาล่ะ เขาเป็นเพียงมือสังหารที่โหดเหี้ยมอำมหิตคนหนึ่ง เขาฆ่าทั้งคนชรา ผู้หญิง เด็ก หรือแม้แต่สตรีมีครรภ์ที่กำลังตั้งครรภ์ได้หกเดือน เขาก็ลงมือ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันเลย ต่อให้เป็นเช่นนั้นจริง ๆ แล้วอย่างไร？"

กู้ชูหน่วนหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด และลืมตาขึ้นอีกครั้ง นัยน์ตาของนางเปล่งประกายอย่างแน่วแน่

"เสี่ยวเซวียนเซวียน ข้ารู้ว่าเขาทำเรื่องที่ไม่อาจยกโทษให้ได้ แต่ข้าขอโทษ ข้าไม่สามารถทนดูเจ้าฆ่าเขาได้"

"เสี่ยวเซวียนเซวียน......เหอะ......ช่างน่าขัน เจ้าไม่คู่ควรที่จะเรียกข้าเช่นนี้ หญิงอัปลักษณ์ของข้าหายไปนานแล้ว หากนางยังอยู่ นางคงไม่ปล่อยให้ผู้อื่นรังแกข่าเช่นนี้"

"เสี่ยวเซวียนเซวียน"

"หลีกไป…"

"หากอยากฆ่าเขา ก็ต้องข้ามศพข้าไปก่อน"

คำพูดของกู้ชูหน่วนทำร้ายเซี่ยวอวี่เซวียนอย่างสิ้นเชิง

เขาถอยหลังไปสองสามก้าว และมองกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่ไม่คุ้นเคย

เขาคร่าชีวิตผู้คนไปกว่าสามร้อยชีวิต รวมถึงตำแหน่งของเขาในใจของนางด้วย แต่ก็ไม่คุ้มกับผู้ที่บ้าคลั่งเพียงคนเดียว......

อ้า......

เซี่ยวอวี่เซวียนพยายามฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

เขาจ้องมองกู้ชูหน่วน

ดูเหมือนเขากำลังดูว่ากู้ชูหน่วนกำลังล้อเล่นกับเขาหรือไม่

แต่กู้ชูหน่วนยังคงยืนขวางอยู่ข้างหน้าลั่วอิ่ง และแววตาของนางตั้งใจแน่วแน่ว่าจะปกป้องลั่วอิ่ง

เขาเคยเห็นความแน่วแน่เช่นนี้มาก่อน และนั่นเป็นตอนที่กู้ชูหน่วนทำทุกอย่างเพื่อที่จะปกป้องเขา

น่าเสียดาย......

ในตอนนี้คนที่นางต้องการปกป้องไม่ใช่เขาอีกแล้ว

เซี่ยวอวี่เซวียนส่งเสียงร้องตะโกน เขาฉีกชายเสื้อออกแล้วโยนขึ้นไปบนฟ้า ทวนในมือของเขาขยับ

เขาส่งเสียงร้องตะโกนอีกครั้ง ฉีกผ้าออกเป็นสองส่วน แล้วปล่อยให้ปลิวไปตามลม

"นับจากนี้ไป ข้าเซี่ยวอวี่เซวียนกับเจ้ากู้ชูหน่วนขาดกัน ไม่ขอเกี่ยวข้องกันอีก วันหน้าหากเจอกัน เจ้ากับข้าคือศัตรูกัน ไม่ใช่เพื่อนกันอีก"