กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 739

ลั่วอิ่งได้เงยหน้าขึ้นในทันใด

ดวงตาคู่เย็นชานั้นมีความรู้สึกวุ่นวายสับสนผสมปนเปอยู่

ในฐานะมือสังหารเขาไม่เคยคิดที่จะทรยศต่อนายท่านของเขาและไม่เคยคิดที่จะสังหารนายท่านของตนเองด้วย......

“หากว่าเจ้าไม่ยินยอมงั้นก็ช่างเถอะ”

กู้ชูหน่วนก้าวเท้าขึ้นจากไป

ลั่วอิ่งกล่าวเสียงแหบพร่าว่า “จักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่เป็นท่านพ่อท่านแม่ของข้าจริงๆหรือ?”

"ใช่"

“แล้วเหตุใด......”

“เหตุใดเจ้าถึงได้กลายเป็นมือสังหารใช่หรือไม่? เนื่องจากรองหัวหน้าเผ่าซือคงหรือที่เจ้าเรียกว่านายท่าน หลักจากที่รักไม่สมปรารถนาจึงอาศัยขณะที่ท่านแม่ผู้ให้กำเนิดของเจ้าคลอดชิงตัวพวกเจ้าพี่น้องไป เยี่ยเฟิงถูกเขาทิ้งไว้ในเผ่าปีศาจ ส่วนเจ้าถูกพาไปยังหอวิญญาณทมิฬให้ฝึกฝนเป็นมือสังหาร เขาได้แยกครอบครัวของเจ้าออกจากกันทั้งเป็นมาเป็นเวลานานยี่สิบปีเต็ม"

ลั่วอิ่งตัวสั่นเทา

คำพูดของกู้ชูหน่วนส่งผลกระทบต่อเขามากมายนัก

เขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองผู้เป็นเพชฌฆาตเลือดท่วมมีดดาบก็มีพ่อแม่ด้วยเช่นกัน

และท่านพ่อท่านแม่ของตนเองยังเป็นจักรพรรดิและจักรพรรดินีผู้เกียรติสูงส่งมากที่สุดแห่งรัฐฉู่

เมื่อนึกถึงความเมตตาของจักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ที่มีต่อเขาและความโศกเศร้าเสียใจของพวกเขาที่คิดถึงบุตรชาย เป็นครั้งแรกที่ลั่วอิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ

“เจ้าจะให้ข้าช่วยเจ้าอย่างไร?”

“บอกทุกอย่างที่เจ้ารู้มาให้หมด รวมถึงพละกำลังอย่างลับๆทั้งหมดของผู้เฒ่าซือคงด้วย”

"ได้"

ฝนยังคงตกหนัก ฝูกวงเร่งรีบมาพร้อมกับรายงานลับในมือฉบับหนึ่งด้วยความรู้สึกอันหนักอึ้ง

กู้ชูหน่วนรับรายงานลับมา

นางไม่ได้โง่เขลา เมื่อเห็นการแสดงออกอันขึงขังของฝูกวงก็รู้ว่ารายงานลับฉบับนี้ไม่ใช่ข่าวดีอันใด

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ได้ผ่านเรื่องราวมามากมายนัก

มากเสียจนเกินกว่ากำลังความสามารถที่นางจะทนรับได้

เขานึกภาพไม่ออกแล้วว่ายังจะมีสิ่งใดเลวร้ายไปมากกว่าสิ่งเหล่านั้น

เปิดรายงานลับแล้ว

มือของกู้ชูหน่วนที่ถือรายงานลับแข็งทื่อ ดวงตาคู่ดำขาวแบ่งแยกชัดเจนจับจ้องไปยังร่างของลั่วอิงอย่างหนักหน่วง

ลั่วอิ่งเกิดความรู้สึกไม่สบายใจเป็นพักๆขึ้นอย่างไร้เหตุผลราวกับว่าเขากำลังจะสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป

เขาส่ายศีรษะ "นายท่านรับปากข้าว่าเพียงแค่ข้าทำลายล้างตระกูลเซี่ยวเขาก็จะปล่อยจักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่......"

“จักรพรรดิฉู่ทรงถูกทรมานจนสิ้นพระชนม์ จักรพรรดินีฉู่......ทรงสังเวยชีพเพื่อความรักแล้ว......”

กู้ชูหน่วนคลายมือรายงานลับได้หล่นลงบนพื้นพร้อมกับาม้วนไม้ไผ่ที่ส่งเสียงอันคมชัดขึ้นมา

ในที่สุดนางก็......ทำผิดต่อคำฝากฟังก่อนสิ้นลมของเยี่ยเฟิง

จักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ผู้มีเมตตามาทั้งชีวิตเพียงหวังว่าจะทรงตามหาพระโอรสผู้ให้กำเนิดกลับคืนและแบ่งปันความสุขของครอบครัวให้แก่กัน ได้จบสิ้นไปเช่นนี้แล้ว......

ลั่วอิ่งล้มลงอย่างอ่อนแรงเสียงดังตุ้บ

สีหน้าของเขาซีดเผือดพร้อมกับบ่นพึมพำกับตนเองว่า "ไม่......เป็นไปไม่ได้......เขาได้รับปากกับข้าแล้ว"

ฝูกวงกล่าวว่า "ลมปากของเจ้าสารเลวเช่นนั้นก็เชื่อถือได้หรือ? เขาสูญเสียความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไปยังมีสิ่งใดไม่สามารถทำได้อีก ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็แค่หลอกใช้เจ้าก็เท่านั้น ไม่ว่าเจ้าจะทำลายล้างตระกูลเซี่ยวทั้งตระกูลหรือไม่เขาก็ไม่มีทางปล่อยจักรพรรดิฉู่ไป”

ลั่วอิ่งมองไปยังกู้ชูหน่วนอย่างสับสน หวังว่าสิ่งที่กู้ชูหน่วนกล่าวจะเป็นเท็จ

เช่นไรสีหน้าของนางก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขามากนัก

ลั่วอิ่งหยิบาม้วนไม้ไผ่บนพื้นขึ้นด้วยความตื่นตระหนกในนั้นมีอักษรตัวใหญ่หลายตัวปรากฏขึ้น

"จักรพรรดิฉู่ทรงถูกทรมานจนสิ้นพระชนม์ จักรพรรดินีฉู่ทรงสังเวยชีพเพื่อความรัก"

ตายแล้ว......

ตายกันหมดแล้ว?

เป็นไปได้อย่างไร......

เขาเพิ่งรู้ว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ของเขาและยังไม่ได้ทำความรู้จักกับพวกเขา......

“ข่าวนี้เป็นข่าวปลอมหรือเปล่า?”

ลั่วอิ่งหอบความหวังสุดท้ายอันริบหรี่ดังเดิม

ฝูกวงกล่าวว่า "ข่าวที่หออันดับหนึ่งในใต้หล้าตรวจสอบมาได้ไม่เคยผิดพลาดมาก่อน"

“เหตุใด......เพราะเหตุใดถึงทำต้องเช่นนี้......”

เรื่องที่จักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐฉู่ทรงตามหาพระโอรสยี่สิบปีก่อนเขานั้นรู้

ก็เพราะเขารู้เรื่องดังนั้นเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจเพิ่มมากขึ้น

ลั่วอิ่งกระอักพรวดเสียงหนึ่งและเลือดคำหนึ่งกระอักออกมาท่วมปาก ดวงตาคู่เย็นเฉียบนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังมากมาย

อุ้มตัวเขากับเยี่ยเฟิงไป ทำให้พวกเขาแยกจากพ่อแม่เป็นเวลายี่สิบปีแล้วยังสังหารพ่อแม่ของเขาและทำให้เยี่ยเฟิงตาย