กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 769

ชิงเฟิงเองก็กลัวว่าหากกู้ชูหน่วนตกอยู่ในอันตราย และตนก็รายงานล่าช้า นายท่านจะต้องเสียใจไปชั่วชีวิตแน่

ผู้อาวุโสหกเวียนม้า จึงวิ่งไปอาเจียนอยู่ข้างๆ

เดิมทีเขาอยากเข้าไปพบเยี่ยจิ่งหานพร้อมกับชิงเฟิงด้วย

ทว่ารู้สึกวิงเวียนมาก จึงได้คลื่นไส้อยู่ตลอดเวลา

ทำได้เพียงกังวลอยู่ในใจ และรอให้พวกเขาออกมาโดยเร็ว

มินานนัก ชิงเฟิงก็ออกมา ทว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่ออกมาเท่านั้น เยี่ยจิ่งหานมิได้ออกมาด้วย

สีหน้าของชิงเฟิงไม่สู้ดีนัก วาจาน้ำเสียงก็ไม่ดีด้วย

“นายท่านของข้ามีกิจธุระ จึงมิสามารถไปเผ่าหยกได้ และไม่มีเวลาว่างที่จะพบท่านขอรับ”

ผู้อาวุโสหกมึนงงในบัดดล

“เจ้าว่าอย่างไรนะ? นายท่านของเจ้าไม่ไปที่เผ่าหยก และไม่สนว่าอาหน่วนจะอยู่หรือจะตาย เขาชอบอาหน่วนมากมิใช่หรือ? เจ้าได้บอกเขาหรือไม่ว่าอาหน่วนตกอยู่ในอันตราย?”

“บอกแล้วขอรับ”

“ข้าไม่เชื่อ เจ้าพาข้าเข้าไป ข้าจะไปบอกกับเขาด้วยตัวเอง”

“นายท่านยุ่งมากขอรับ ไม่ว่างพบท่าน”ชิงเฟิงกล่าวซ้ำอีกครั้ง

เขาก็นึกว่าหากนายท่านได้ทราบว่าพระชายาตกอยู่ในอันตราย ก็คงจะวิ่งมุ่นไปเผ่าหยกโดยไม่สนใจสิ่งต่างๆ แล้ว

ทว่านายท่านเพียงแค่ชะงักไปเล็กน้อย ไม่มีท่าทีใดๆ มากกว่านี้ และไม่มีทีท่าว่าจะไปเผ่าหยกเลย

เขากล้าสงสัยได้เลย ไม่ก็พระชายาทำร้ายจิตใจของนายท่านจนไม่เหลือซากแล้ว หรือไม่ก็คนพวกนี้จงแกล้งนายท่านเอาสนุกเท่านั้น

นางเป็นหัวหน้าเผ่าหยก ซึ่งมีอำนาจเหนือโลก สามารถพลิกเมฆบังฝนได้

เผ่าเพลิงฟ้าก็ถูกทำลายไปแล้ว บนโลกนี้ยังมีใครที่สามารถทำร้ายนางได้อีก

ต้องเป็นไอ้สารเลวของเผ่าหยกพวกนี้จงใจหาเรื่องนายท่านอีกเป็นแน่

“จริงๆ เลย จริงๆ เลย อาหน่วนมีความรู้ต่อเขาอย่างลึกซึ้ง แต่เขากลับไม่สนใจไยดี ข้าว่าแล้ว แม่ของเขาเป็นอย่างไร เขาก็เป็นอย่างนั้น”

“บังอาจ ท่านกล้าใส่ร้ายนายท่านงั้นหรือ แม้นท่านจะเป็นผู้อาวุโสของเผ่าหยกก็ตามแต่ นายท่านของข้าเป็นมีสูงศักดิ์ ไม่ใช่คนที่ท่านจะมาใช้คำสกปรกใส่เยี่ยงนี้ได้”

“เอื๊อก สูงศักดิ์อะไรกัน ก็เป็นแค่ลูกชายที่บ่าวรับใช้เลวทรามคลอดออกมาเท่านั้นแหละ”

“ทหาร จับตัวเขาซะ”

ชิงเฟิงโกรธจัด โบกมือและลงมือทันที

เขาทนเผ่าหยกมานานมากแล้ว

หลายปีมานี้ เผ่าหยกคอยแต่สร้างความเดือดร้อนให้กับนายท่าน แต่นายท่านก็มิได้ทำอะไรต่อเผ่าหยก เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต ทว่าเผ่าหยกกลับยิ่งอยู่ยิ่งทำให้ผู้อื่นรู้สึกคลื่นไส้จริงๆ

“โครม…”

ผู้อาวุโสเพียงแค่ฟาดออกไปหนึ่งหมัด ก็ทำให้องครักษ์เหล่านั้นกระเซ็นออกไปในทันที

.

เขาเองก็มีไฟเต็มท้องเช่นกัน

เดิมทีเวลาก็เร่งรีบพอแล้ว แต่ก็ถูกบ่าวรับใช้รังควานไม่หยุดหย่อน หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อาหน่วนก็คงถวายชีพสำเร็จแล้ว

ผู้อาวุโสพลางพุ่งเข้าไปหาพลางตะโกน

“เยี่ยจิ่งหาน เจ้าออกมานะ ไอ้คนขี้ขลาด อาหน่วนตกอยู่ในอันตราย แต่เจ้าเพียงแค่ทำรังอยู่ในจวนอ๋อง เจ้าเป็นสามีประสาอะไร”

“เยี่ยจิ่งหาน เจ้าได้ยินหรือไม่ ไสหัวออกมาประเดี๋ยวนี้แล้วกลับเผ่าหยกกับข้า เยี่ยจิ่งหาน”

“…”

ผู้อาวุโสหกตะโกนเสียงดังฟังชัด อย่าว่าแต่เยี่ยจิ่งหานจะได้ยินเลย

คนทั้งจวนก็ได้ยินหมดแล้ว

ณ ห้องนอนอันหรูหราห้องหนึ่งในจวนอ๋อง

เยี่ยจิ่งหานกำลังกุมหัวใจของตนอยู่ มิกล้าไอออกมา

สีหน้าของเขาซีดเซียว ไร้สีเลือดใดๆ ลมหายใจก็อ่อนแรงกว่าปกติ

เส้นผมอันเงาลื่นดั่งน้ำหมึกนั้น มิรู้กลายเป็นสีขาวบาดตาไปทั้งศีรษะตั้งแต่เมื่อใด

อาจเป็นเพราะบาดเจ็บหนัก แม้แต่ยืนก็ยังลำบาก ทำได้เพียงนั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น

เจี้ยงเสวี่ยคอยพยุงเยี่ยจิ่งหานอยู๋ข้างๆ เมื่อได้ยินผู้อาวุโสหกคอยดุด่านายท่านของเขาด้วยคำพูดสกปรกเพียงนั้น

เจี้ยงเสวี่ยจึงกล่าวว่า “ให้ข้าน้อยเรียกผู้พิทักษ์ชั้นยอดออกมานำตัวตาเฒ่านั้นออกไปนะขอรับ”

“เรื่องที่ให้เจ้าไปสืบหา เป็นอย่างไรบ้าง? นาง…ตกอยู่ในอันตรายจริงหรือไม่?”

“สายลับส่งสารกลับมาบอกว่า พระชายาปลอดภัยดี ไม่มีอันตรายใดๆ ขอรับ บัดนี้นางเป็นหัวหน้าเผ่าหยกแล้ว คนในเผ่าต่างก็เคารพนางมากขึ้น ตอนนี้เผ่าหยกเองก็ไม่มีศัตรูอะไร พระชายามิควรจะตกอยู่ในอันตรายถึงจะถูกขอรับ”

“ไม่ตกอยู่ในอันตราย แล้วเหตุใดผู้อาวุโสถึงเป็นกังวลนัก อาจจะเกิดเรื่องกับนางจริงๆ ก็เป็นได้ เตรียมตัวแล้วตามข้าไปเผ่าหยก”