กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 772

ไม่ไกลจากห้องกลั่นยาของเผ่าหยก เยี่ยจิ่งหานและคนอื่นๆได้พบกับจอมมารซึ่งๆหน้า

จอมมารสวมชุดสีแดงพร้อมรอยยิ้มสดใสพร้อมคำพูดและการกระทำที่อิสระเสรี รูปร่างของเขาสูงโปร่งหน้าตาสระสวยงดงาม งดงามมากจนแยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง

โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าข้างหนึ่งและสีม่วงข้างหนึ่งคู่นั้นซึ่งดึงวิญญาณไปโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าจอมมารจะอารมณ์ดีนัก เห็นเยี่ยจิงหานแล้วยากนักที่จะไม่โมโหโทโสต่อเขาแต่กลับทักทายเขาด้วยใบหน้าที่ปรากฏรอยยิ้ม

“ชีวิตคนเราไม่พบเจอกันได้อีกที่ใด ท่านหานอ๋องพวกเราพบกันอีกแล้วนะ คราวนี้ท่านอย่าได้อิจฉาข้านะ”

เยี่ยจิ่งหาน "......"

ผู้อาวุโสหก "......"

ชิงเฟิงเจี้ยวเสวี่ย"......"

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าจอมมารต้องการจะสื่อถึงสิ่งใด

อิจฉา?

อิจฉาสิ่งใดต่อเขา?

เผ่าหยกเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่หลวงเช่นนี้แล้วเขาจะมีความสุขอันใด?

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาจะเข้าร่วมกับผู้แข็งแกร่งระดับเจ็ดของเผ่าเพลิงฟ้าเพื่อมาโจมตีเผ่าหยก?

ไม่ นี่มันเป็นไปไม่ได้

ไม่ต้องกล่าวถึงว่าจอมมารมีความสัมพันธ์สนิทสนมกับกู้ชูหน่วนและเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าร่วมกับเผ่าเพลิงฟ้า

กล่าวถึงนิสัยของเขาแล้วเขาต้องการสังหารผู้ใดก็สังหารผู้นั้น แม้ว่าจะไม่สามารถเอาชนะได้เขาก็ไม่คิดที่จะร่วมมือกับผู้ใดเลย

เยี่ยจิ่งหานมองไปโดยรอบ

ที่นี่นอกจากจอมมารแล้วไม่มีลูกน้องของเขาเลย

เมื่อนึกถึงนิสัยงี่เง่าทั่วไปของจอมมาร เยี่ยจิ่งหานจึงคร้านที่จะเสียเวลากับเขามากนักและตรงไปยังห้องกลั่นยาเลย

จอมมารเดินไปเบื้องหน้าเคียงข้างกับเขาพร้อมปรากฏรอยยิ้มตรงมุมปาก

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ยวันนี้กลิ่นเลือดของเผ่าหยกดูเหมือนจะค่อนข้างรุนแรง คนของท่านบุกตีเข้ามาจากนั้นกลับถูกเผ่าหยกบุกตีแทนใช่หรือไม่?”

จอมมารส่ายศีรษะแล้วโต้เถียงด้วยเสียงจุ๊ๆๆๆ “ไม่น่าจะใช่นะ หากว่าใช่ท่านก็คงจะถูกโยนออกไปแล้ว จะยังสามารถเข้าไปในเขตศูนย์กลางของเผ่าหยกกับผู้อาวุโสหกได้อย่างไร”

“ข้ารู้แล้ว เมื่อไม่นานมานี้เผ่าหยกโจมตีเผ่าเพลิงฟ้าไม่เพียงแต่ได้รับชัยชนะยังได้กำจัดเผ่าเพลิงฟ้าด้วย ต้องมีตัวเล็กตัวน้อยในเผ่าเพลิงฟ้าที่ไม่พอใจแล้วก็มาสร้างปัญหาที่เผ่าหยก จากนั้นก็ถูกเผ่าหยกจัดการจนได้รับบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก ดังนั้นกลิ่นเลือดจึงตลบอบอวลไปทั่วทั้งเผ่าหยกใช่หรือไม่?”

เยี่ยจิ่งหาน "......"

ผู้อาวุโสหก "......"

ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ย "......"

จอมมารถูมือของเขาอย่างสำนึกผิด "ช่วงเวลาที่ผ่านมาข้ายุ่งอยู่กับการปลูกดอกพุดซ้อนจึงไม่มีเวลาไปใส่ใจกับสถานการณ์ภายนอก มิเช่นนั้นข้าก็จะส่งกองกำลังออกไปช่วยเผ่าหยกด้วยแล้ว"

“ข้าไม่ชอบหน้าเผ่าเพลิงฟ้ามาตั้งนานแล้วถูกทำลายแล้วก็ดี ใช่แล้ว เหวินเส่าอี๋ผู้นั้นหล่ะ ได้ยินมาว่าท่านต่อสู้กับเขาอย่างหนัก พวกท่านสองคนใครแพ้ใครชนะ? เขาตายแล้วหรือเปล่า?"

“ข้าเห็นว่าเขาปฏิบัติต่อพี่หญิงไม่ธรรมดาตายไปก็ดีแล้ว ข้าก็จะได้มีคู่ต่อสู้ด้านความรักน้อยลงคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าผู้ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้กลับตายไปเช่นนี้ก็ช่างน่าเสียดายจริงๆ ต่อไปต้องการจะหาคนประลองยุทธ์ก็ไร้ผู้ใดประลองเสียแล้ว”

“ใช่แล้ว วันนี้คนของเผ่าหยกหายไปไหนกันหมด เหตุใดตลอดทางมาเห็นเพียงแค่ไม่กี่คน? เป็นไปได้หรือไม่ว่า......พวกเขารู้ว่าวันนี้ข้าจะสู่ขอพี่หญิงดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงเตรียมสร้างความประหลาดใจให้กับข้า?”

จอมมารแอบหัวเราะเยาะและรอยยิ้มยิ่งยิ้มก็ยิ่งกว้างมากขึ้น

ผู้อาวุโสหกกระตุกมุมปาก ในที่สุดก็อดไม่ได้แล้วกล่าวว่า “จอมมาร เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าบรรยากาศในวันนี้ผิดปกติ?”

หากไม่ใช่ว่ารู้ว่าเขามีความสัมพันธ์อันดีกับอาหน่วน ผู้อาวุโสหกก็คงจะคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อจับผิด

“บรรยากาศผิดปกติ? ข้ารู้สึกว่าบรรยากาศช่างดีนักนี่นา ไร้ซึ่งก้อนเมฆ ไม่หนาวไม่ร้อน ทิวทัศน์ก็งดงามเพียงแค่ขาดโฉมงามก็เท่านั้น”

เยี่ยจิ่งหานเอ่ยออกมาประโยคหนึ่งว่า “ใช้สมองหมูของเจ้าลองคิดดูให้ดี”

อะไรเสี่ยวเยี่ยเยี่ย?

เสี่ยวเยี่ยเยี่ยก็ใช่ว่าเขาสามารถเรียกได้หรือ?

ในโลกนี้กล้าเรียกเสี่ยวเยี่ยเยี่ยนั้นมีเพียงกู้ชูหน่วนเท่านั้น

"สมองหมู?”

จอมมารตกตะลึง

ใช้เวลานานกว่าจะตอบสนองได้ว่าเยี่ยจิ่งหานกำลังด่าเขา

เขาไม่โกรธแต่กลับยิ้ม “ข้าว่าท่านอิจฉาหล่ะสิ ท่านยังไม่รู้สินะว่าพี่หญิงได้บอกแล้วว่าเพียงแค่ข้าสามารถปลูกดอกพุดซ้อนได้ภูเขาหนึ่งนางก็จะรับปากแต่งงานกับข้า ข้าจึงปลูกพันธุ์พืชทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดและทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมากมายและในที่สุดก็สามารถปลูกดอกพุดซ้อนได้เต็มทั้งภูเขาแล้ว"

“พี่หญิงเห็นดอกพุดซ้อนแล้วจะต้องมีความสุขมากมายเป็นแน่”

เมื่อผ่านเขตหวงห้ามของเผ่าหยก ประตูของเขตหวงห้ามได้ถูกคนใช้ฝ่ามือทะลายจนเป็นรูฝ่ามือหนึ่ง

ประตูของเขตหวงห้ามทำขึ้นด้วยเหล็กชั้นดีนับหมื่นปีซึ่งดาบปืนฟันไม่เข้า แต่รอยฝ่ามือนี้ประทับลงไปได้ลึกนัก

รอยยิ้มของจอมมารชะงักลง แตะๆประตูเขตหวงห้ามจากนั้นก็ถามเยี่ยจิ่งหานอย่างประหลาดใจ