กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 837

คำพูดของกู้ชูหน่วนเหมือนจะตอบ แต่ก็ราวกับไม่ตอบ

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากนางเช่นกัน

สีหน้าที่ผิดหวังของเขาจ้องมองไปที่กองไฟและฟังเสียงฟืนแตกเป็นประกายไฟ

ทันใดนั้น ร่างกายที่เย็นยะเยือกของเขาถูกกอดรัด และกลิ่นสมุนไพรจางๆ ของผู้หญิงก็ติดอยู่ที่ปลายจมูกของเขา

เซี่ยวอวี่เซวียนคิดอยากจะผลักออก แต่ภาพในตอนกลางวันกู้ชูหน่วนพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเขาอย่างไม่คิดชีวิต และใช้ร่างกายของตัวเองเพื่อปกป้องเขาจากอันตรายก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ในที่สุดเซี่ยวอวี่เซวียนก็ใจอ่อนและปล่อยให้นางกอดไว้

ฟังเสียงบ่นพึมพำของนาง

"หากมีวันนั้นจริง ข้าจะอยู่ด้วยกันกับเพื่อนของข้า เพราะทั้งครอบครัวถูกทำลาย เพื่อนของข้าจะต้องอ่อนแอที่สุด วันที่เจ็บปวดที่สุด เขาจะต้องคาดหวังว่ามีใครสักคนคอยอยู่ข้างกายของเขาตลอดเวลา ส่วนคนเหล่านั้น ไม่ต้องการก็ได้ คนที่ทำร้ายเพื่อนที่รักและสำคัญกับข้ามากที่สุด เขาคงไม่จริงใจกับข้าเท่าไรนักหรอก"

"หากเขาถูกบังคับ จึงฆ่าสังหารพวกคนของเจ้าไปกว่าสามร้อยคนล่ะ......"

"หากเขาไม่ยอม มีวิธีนับพันนับหมื่น จะมีการบังคับหรือไม่บังคับอะไรกัน สามร้อยกว่าชีวิตเชียวนะ จะบอกว่าถูกบังคับก็จบอย่างนั้นหรือ จากนิสัยของข้า ข้าจะพาเขามายังต่อหน้าพรรคพวกของข้าและให้พวกเขาจัดการ ฆ่าคน......ก็ต้องแลกด้วยชีวิต"

"เอิ่ม......"

เซี่ยวอวี่เซวียนที่ดูเข้มแข็งมาตลอดก็ทนต่อไปไม่ได้และร้องไห้ออกมา

เขายิ้มอย่างขมขื่น

"หากนางมีวิธีคิดเช่นเดียวกับเจ้าแม้เพียงน้อยนิดก็คงจะดี" แม้เพียงยืนอยู่ข้างกายเขา......แม้เพียงแค่อยู่กับเขา......

น่าเสียดาย......

คนที่เขาให้ความสำคัญมากที่สุด สุดท้ายกลับทำร้ายเขาลึกที่สุด

กู้ชูหน่วนกอดเขาแน่น

ภายใต้แสงจันทร์ ผู้หญิงและผู้ชายกอดรัดกันแนบแน่น ราวกับกิ่งทองใบหยก

ศีรษะของเซี่ยวอวี่เซวียนแนบอิงไปที่อ้อมอกของกู้ชูหน่วนและส่งเสียงสะอื้น

เขาร้องออกมาอย่างฝืนทนและกัดริมฝีปากไม่ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

เพียงแต่ว่าไหล่ของเขาสั่น สั่นสะท้านอย่างรุนแรง

กู้ชูหน่วนลูบหลังของเขาอย่างต่อเนื่องและพูดปลอบ "อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ ข้าให้เจ้ายืมไหล่ของข้าเพื่อพิง"

เมื่อได้ร้องไห้ออกมา ทำให้เรื่องทุกข์ทรมานทั้งหมดตลอดสามปีที่ผ่านมาร้องไห้จนหมด

สามปีมานี้ เขาผ่านมาท่ามกลางความรักและความเกลียดชัง ทุกวันที่ผ่านไปแทบเหมือนตายทั้งเป็น

เขาคิดอยากฆ่ากู้ชูหน่วนด้วยมือของเขาเอง

และอยากทำให้นางฟื้นและเห็นนางใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

ความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานของน้ำแข็งและไฟที่ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถเข้าใจได้

ไม่รู้ว่าสามปีมานี้ที่เขาใช้ชีวิตผ่านมา พยายามทำทุกอย่างเพื่อหาทางชุบชีวิตของนาง เพราะอยากจะฆ่านางหรือเพราะว่าอยากให้นางฟื้นขึ้นมา

ยิ่งเขาเก็บกลั้นเสียงร้องไห้ไว้เช่นนี้

กู้ชูหน่วนยิ่งรู้สึกสงสารเขา

ถึงแม้ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนอยากจะฆ่านาง ทำให้นางรู้สึกใจแข็งอยู่ครู่หนึ่ง

แต่นางรู้ว่าผู้ชายคนนี้ภายนอกเป็นคนดื้อรั้น แต่ภายในกลับเปราะบาง

สามร้อยกว่าชีวิตล้วนต่างถูกฆ่าตาย

คนที่สำคัญที่สุด ไม่ได้ข้างกายของเขา แต่กลับยืนอยู่อีกฝั่ง นับว่า......ทำให้รู้สึกแย่อย่างมาก

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร เซี่ยวอวี่เซวียนจึงเงยหน้าขึ้นและเช็ดน้ำตา

"ขอโทษที่ทำให้เจ้าเห็นข้าเช่นนี้

"ไม่มีปัญหา เพียงแค่เจ้าต้องการแนบพิง ไหล่ของข้าจะอยู่ตรงนี้เสมอ เพื่อเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น"

ร่างกายของเซี่ยวอวี่เซวียนสั่นสะท้านและจ้องมองไปที่นาง

กู้ชูหน่วนกล่าว "ทำไมหรือ ใบหน้าของข้ามีอะไรอย่างนั้นหรือ? หรือถูกลมพายุพัดหน้าเสียโฉมไปแล้ว"

"ไม่มีอะไร ขอบใจเจ้ามาก เจ้าจำคำพูดของเจ้าให้ดี ไหล่ของเจ้าจะอยู่ตรงนี้เสมอเพื่อข้า"

"แน่นอน"

ทั้งสองหัวเราะให้กัน รอยยิ้มนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น