กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 874

ตระกูลมู่เล็กมากเกินไป พวกเขามีใจแต่ก็ไร้ความสามารถ

ผู้นำตระกูลมู่กล่าว "เรื่องนี้จวนมู่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว"

"ท่านพ่อ......" มู่ซินไม่ยอม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ผู้นำตระกูลไป๋หลี่หัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจและหันหน้าไปทางตระกูลซั่งกวน

"ผู้นำตระกูลซั่งกวน เรื่องนี้ท่านเป็นควรเช่นไร?"

ทุกคนต่างคิดว่าตระกูลซั่งกวนจะต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวแน่ๆ เพื่อร่วมกันแย่งชิงดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ไปครอบครอง

คิดไม่ถึงว่าผู้นำตระกูลซั่งกวนกลับพูดอย่างเย็นชา

"เรื่องนี้ตระกูลซั่งกวนของเราจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว"

ซั่งกวนชิงแทบลุกเป็นไฟ "ท่านผู้นำ ปีศาจหญิงคนนี้เต็มไปด้วยความชั่วร้าย หากดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ถูกนางกินเข้าไปแล้วหลอมรวม เช่นนั้นก็......"

ผู้นำตระกูลซั่งกวนกวาดสายตาออกไปและแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจในซั่งกวนชิง

ผู้ที่ขอร้องให้ยกเลิกการแต่งงานของมู่หน่วนและหลางเอ๋อร์คือเขา

ผู้ที่จับคู่การแต่งงานของมู่หน่วนและหลางเอ๋อร์อีกครั้งก็คือเขา

และตอนนี้คนที่ต้องการฆ่ามู่หน่วนก็คือเขา

เมื่อพลิกผันกลับไปกลับมาเช่นนี้ ตระกูลซั่งกวนยังต้องการเกียรติและความน่าเชื่อถืออีกหรือไม่?

อีกอย่าง ผู้หญิงคนนี้.....เขามักคิดว่านางไม่ธรรมดา

ในเมื่อตระกูลไป๋หลี่คิดอยากจะเป็นผู้นำและมีชื่อเสียง เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาเป็นผู้นำและมีชื่อเสียงไป

หลังจากที่ซั่งกวนชิงถูกจ้อง เขาก็ยืนเก็บกลั้นความโกรธอยู่อีกฝั่ง

และสุดท้ายผู้นำตระกูลไป๋หลี่ก็จ้องมองไปยังผู้นำตระกูลเหวินและถามอย่างมีชั้นเชิง "ผู้นำตระกูลเหวิน ท่านคิดเห็นเช่นไร"

ท่าทางการแสดงออกของผู้นำตระกูลไป๋หลี่ดูเรียบเฉย

แต่กลับไม่เหมือนกับผู้นำตระกูลซั่งกวนที่แสดงความเคารพ

เหวินเส่าอี๋ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ราวกับต้นหลิวในเดือนมีนาคมที่แสนอบอุ่น "ตระกูลเหวินมาที่นี่เพื่อรางวัลของการชุมนุมแข่งขัน"

คำพูดของเขาละเอียดอ่อนมากและไม่ได้แบ่งแยกออกตัวเป็นสองฝั่งอย่างแท้จริง

ทุกคนต่างก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการแสดงออกถึงอะไรกันแน่

แต่ทุกคนต่างก็ร่วมการโจมตี เชื่อว่าคงไม่มีใครกล้าที่จะช่วยเหลือนาง

ผู้นำตระกูลเหวินอายุยังน้อย คาดว่าคงไม่กล้าเป็นศัตรูกับทุกคนในนี้หรอก

"ท่านอ๋องเสวี่ย ท่านล่ะ?"

เสด็จอาเสวี่ยกล่าว "หากนางมีเวทมนตร์ชั่วร้ายจริง เช่นนั้นแล้วคงไม่มีทางมอบดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ให้นางได้ หากว่านาง......ช่างเถอะ เรื่องนี้พวกข้าไม่ขอยุ่งเกี่ยว"

ไม่รู้ว่าหยางโม่มาอยู่ข้างกายของเสด็จอาเสวี่ยตั้งแต่เมื่อไร เขารีบกล่าวว่า "เสด็จอา มู่หน่วนไม่ใช่ปีศาจหญิง นางได้เคยช่วยชีวิตของข้าไว้ครั้งหนึ่ง"

"นางเคยช่วยชีวิตเจ้าครั้งหนึ่ง แต่นั่นก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่นางมีเวทมนตร์คาถาชั่วร้าย เมื่อสักครู่นางก็ยังแสดงออกมาให้เจ้าเห็นแล้ว นางได้ดูดเลือดทั้งหมดในร่างกายของไป๋หลี่เจิ้นไปหมด ทวีปนี้ไม่ยอมให้คนเช่นนางดำรงอยู่ต่อไปได้"

"แต่ว่า......"

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ในฐานะที่เจ้าเป็นองค์ชายของรัฐปิง เช่นนั้นก็ควรนึกถึงประโยชน์ส่วนรวมเพื่อรัฐปิงเป็นหลัก"

เมื่อมองไปรอบๆ หรือแม้แต่บนโลกนี้ กลับไม่มีใครกล้าช่วยนางเลยสักคน

มีเพียงหลินซือหย่วน......

ชายผู้ต่ำต้อยเรี่ยดินที่มีความสามารถต่ำเหลือเกิน ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ราวกับกำลังคิดไม่ตกว่าจะช่วยนางดีหรือไม่

กู้ชูหน่วนไม่รอให้หลินซือหย่วนเดินเข้ามาใกล้นาง จากนั้นก็เพิ่มระยะห่างระหว่างนางและเขาให้ห่างไกล "เหตุใดหรือ เจ้าก็คิดอยากร่วมกับพวกเขาเพื่อฆ่าข้า น่าเสียดาย ความสามารถของเจ้าต่ำต้อยเหลือเกิน อย่าว่าแต่เจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้ แม้แต่พวกเขาคนใดคนหนึ่ง เจ้าก็ไม่สามารถฆ่าได้"

นางต้องการบอกกับเขาว่า อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้เลย

พละกำลังความสามารถของเขาน้อยนิดเช่นนั้น ต่อให้ช่วยนางก็ถือเป็นการสละชีวิตไปอย่างเปล่าประโยชน์ เช่นนั้นก็ควรเก็บพลังกำลังเอาไว้และตั้งใจฝึกซ้อมต่อไป

ร่างกายของหลินซือหย่วนเยือกเย็น

เขาเพียงแค่ลังเลเล็กน้อยเท่านั้น แต่นางกลับดูออกอย่างนั้นหรือ?

เขาอยากจะช่วยนาง

แต่พละกำลังความสามารถของเขาไม่เพียงพอจริงๆ ไม่เช่นนั้นก็ควรรอดูสถานการณ์ก่อน จากนั้นค่อยตัดสินใจ

กู้ชูหน่วนยิ้มและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

นางรู้ว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวเดียวดาย

หากเซี่ยวอวี่เซวียนยังอยู่ เขาจะต้องยืนข้างนางโดยไม่ลังเลอะไรทั้งสิ้น

"นำดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ออกมาเดี๋ยวนี้"

ท่านผู้เฒ่าหนิงทนดูต่อไปไม่ได้และคิดอยากจะเข้าร่วมสนามการต่อสู้

ไป๋หลี่ป้าขัดขวางเขาไว้และกล่าวอย่างเย็นชา "ท่านผู้นำหนิง มีคนอยู่ในการต่อสู้จำนวนมาก หากทำให้ท่านบาดเจ็บคงจะไม่เป็นการดีเท่าไรนัก ท่านว่าอย่างไร?"

คำพูดนี้เป็นการข่มขู่โดยไม่ต้องสงสัย

ท่านผู้เฒ่าหนิงกวาดสายตาไปยังเจ้าสำนักของแต่ละสำนักและคนอื่นๆ จากนั้นกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

"ไป๋หลี่ป้านะไป๋หลี่ป้า เพื่อดอกบัวศักดิ์สิทธิ์สองดอก เจ้ากลับไร้ยางอายถึงเพียงนี้"

"ข้าทำเพื่อกำจัดภัยอันตรายให้กับรัฐปิง"

"ฮึ ท่านคิดอะไรในใจ ทุกคนต่างรู้ดี"

"ท่านผู้นำตระกูลหนิงคิดเช่นนั้น ข้าก็ไม่รู้จะทำเช่นไร"

"เฮอะ ทำเรื่องเลวร้ายไป ท่านระวังจะถูกฟ้าผ่า" ท่านผู้เฒ่าหนิงสะบัดแขนเสื้อและเดินจากไป ไม่แม้แต่จะหันมองสถานการณ์อันโหดร้ายที่เกิดกับกู้ชูหน่วน

เมื่อหนิงเทียนโย่วเห็นท่านผู้เฒ่าหนิงจากไป จากนั้นจึงรีบไปคว้าแขนของเขา "ท่านปู่ ท่านไม่คิดสนใจจริงๆ หรือ?"

"ทำอะไรได้? แลกด้วยชีวิตของคนในตระกูลหนิงนับร้อยนับพันคนอย่างนั้นหรือ? นางก็คงไม่คิดว่าเราจะยื่นมือเข้าไปข้องเกี่ยวหรอก ไปกันเถอะ กลับตระกูลหนิงกัน"

"ข้าไม่กลับ ท่านไม่ช่วย ข้าจะเป็นคนช่วยเอง"

"เจ้าเด็กชั่ว คำพูดของข้าไม่สำคัญเลยใช่หรือไม่?"

"ก็เพียงแค่ตายไม่ใช่หรือ มีอะไรให้กลัวอย่างนั้นหรือ"

"เจ้าเด็กชั่ว เจ้าเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลหนิง หากเจ้าตาย เช่นนั้นตระกูลหนิงก็ไม่มีผู้สืบทอดตระกูลอีกแล้ว อย่างไรเจ้าก็ต้องกลับ"

สีหน้าของหนิงเทียนโย่วเปลี่ยนไปและคาดเดาได้ว่าท่านผู้เฒ่าหนิงคิดทำอะไร จากนั้นจึงรีบหนีไปเพื่อคิดจะเข้าร่วมการต่อสู้

ท่านผู้เฒ่าหนิงทำให้เขาหมดสติไปทันทีและให้ศิษย์คนอื่นแบกหนิงเทียนโย่วออกไป

เขามองไปยังกู้ชูหน่วนที่แทบยืนต่อไปไม่ไหวด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นถอนหายใจออกมา

"เจ้าหนูหน่วน ข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้ เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆ"

ตระกูลหนิงที่เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ยังไม่มีความสามารถ ตระกูลมู่ยิ่งไร้ความสามารถ และทำได้เพียงปล่อยให้กู้ชูหน่วนถูกแทงด้วยดาบนับไม่ถ้วน แต่กลับไม่ยอมยอมรับความพ่ายแพ้อย่างดื้อรั้น

ผู้นำตระกูลมู่และผู้นำรองและผู้นำสามต่างก็ทนดูไม่ได้

มู่ซินร้อนรนกระวนกระวายใจและตระโกนออกไปไม่หยุด "อาหน่วน เจ้ารีบยอมแพ้เสียเถอะ เราคืนดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ให้กับพวกเขาไป อาหน่วน......"