กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 914

ในขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังรักษา นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเขา

ต้องเข้มแข็งเพียงใด ถึงสามารถอดทนความเจ็บปวดจากการทุบกระดูกได้โดยไม่เปล่งเสียงใด ๆ แม้แต่คำเดียว？

นางพยายามที่จะไม่สนใจความเจ็บปวดของเยี่ยจิ่งหาน และเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ความเจ็บปวดแต่ละครั้ง ค่อย ๆ ทำให้เขาทุกข์ทรมานมากยิ่งขึ้น

แต่เทียบไม่ได้กับการตัดสินใจที่แน่วแน่ของเขา และทำให้ความเจ็บปวดแต่ละครั้งผ่านพ้นไปได้

"กร๊อบ......"

เมื่อกระดูกแตกอีกชิ้น เยี่ยจิ่งหานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปและหมดสติ

เขาเจ็บปวดมากจนหมดสติไปหลายครั้ง และมีหลายครั้งที่ฟื้นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

ตั้งแต่เด็กจนโต เยี่ยเฟิงถูกหักกระดูกหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังสามารถอดทนได้ แล้วทำไมเขาจะอดทนไม่ได้

เมื่อตัวเองได้ประสบกับความเจ็บปวดจากการถูกทุบกระดูก จึงสามารถจินตนาการได้ว่าเยี่ยเฟิงทุกข์ทรมานเพียงใด

"อดทนไว้นะ ใกล้จะเสร็จแล้ว"

เมื่อรู้สึกว่าการหายใจของเขาเร็วขึ้น กู้ชู้หน่วนก็หยิบยาที่เตรียมไว้มาทากระดูกที่หักของเขา

"อืม......"

เยี่ยจิ่งหานไม่รู้ว่านั่นเป็นยาอะไร แต่เขารู้สึกว่าความเจ็บปวดนั้นมากกว่าความเจ็บปวดที่กระดูกหักหลายพันเท่า และแทบอยากจะเอาหัวชนฝาผนังให้ตายในทันที

"ถ้าเจ้าอยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับภรรยาของเจ้า เจ้าก็ต้องอดทนไว้ แม้ว่ายานี้จะทำให้เจ็บปวดมาก แต่ก็สามารถเชื่อมกระดูกที่หักของเจ้าให้กลับคืนมาได้ในระยะเวลาอันสั้น"

อาหน่วน......อาหน่วน......

เขาต้องอดทนต่อไป เขาต้องการชุบชีวิตอาหน่วน......

เมื่อดวงตาที่พร่ามัวลืมขึ้น เขาก็เห็นว่ามู่หน่วนกำลังจดจ่ออยู่กับการรักษาเขา และแววตาคู่นั้นก็สะท้อนให้เห็นกระดูกหัวเข่าที่เปื้อนเลือดของเขา

เขาเห็นความตั้งใจ ความสงสาร และความเข้มแข็ง ในแววตาคู่นั้น

เหมือนกับภรรยาของเขามาก......

เยี่ยจิ่งหานอยากจะเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของนาง และอยากบอกนางว่าเขาไม่กลัวความเจ็บปวด แต่กลัวว่าขาทั้งสองข้างของเขาจะไม่หายเป็นปกติ และกลัวว่าจะไม่สามารถชุบชีวิตอาหน่วนได้

แขนขาของเขาถูกมัดไว้และร่างกายอ่อนแรง จึงไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะบอกนาง

"เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง"

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ นางล้างมือทั้งสองของตัวเอง และห่มผ้าห่มให้เขา

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างอ่อนแรง "มี......มีโอกาสกี่ส่วนที่จะสำเร็จ......"

"เก้าในสิบ"

เยี่ยจิ่งหานถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เก้าในสิบ......

เช่นนั้นก็เป็นไปได้มากที่ขาของเขาจะหายเป็นปกติ

แต่ไม่คิดเลยว่าประโยคถัดมาของกู้ชูหน่วน เกือบจะทำให้เขาเป็นลมอีกครั้ง

"เก้าในสิบที่ไม่แน่ใจ"

"......"

เก้าในสิบที่ไม่แน่ใจ？

เช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงแค่หนึ่งในสิบเท่านั้น？

"จะรีบร้อนอะไร ยังมีความเป็นไปได้หนึ่งในสิบไม่ใช่หรือ？ดีกว่าเป็นคนขาพิการไปตลอดชีวิต"

"......"

"เจ้าเองก็เหนื่อยแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะ หลับแล้วจะได้ไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนัก"

กู้ชูหน่วนยกแขนเสื้อขึ้น ไม่รู้ว่านางทำอะไร เยี่ยจิ่งหานรู้สึกหนักเปลือกตาและหลับไป

ไม่นานเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ปีนข้ามกำแพงและแอบเข้ามา

กู้ชูหน่วนหยิบมันขึ้นมา

"ทำไมถึงได้นานขนาดนี้？สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง？"

"ฟ่อ ๆ......ตระกูลไป๋หลี่เป็นตระกูลใหญ่ สถานการณ์ซับซ้อน และในวังก็เป็นสถานที่ที่ได้รับการเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด สถานการณ์จึงยิ่งซับซ้อนมากขึ้นไปอีก"

"พูดภาษามนุษย์"

"นายท่าน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เป็นงู"

"พูดภาษางู"

"ฟ่อ ๆ ๆ......"

"โป๊ก......"

กู้ชูหน่วนเขกกะโหลกมัน และทำท่าทางว่าจะย่างมัน