กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 951

เยี่ยจิ่งหานหลับตาลงและไม่สนใจนางอีก

กู้ชูหน่วนเห็นว่าหมดสนุก จึงได้ยกขากางเกงและสอดมือเข้าไปแตะที่หัวเข่าของเขา

เยี่ยจิ่งหานตกตะลึงจนดีดขึ้นมาทันที "เจ้าทำอะไรน่ะ?"

"เหตุใดต้องตกใจเช่นนั้น ข้าก็แค่ตรวจดูบาดแผลที่ขาของเจ้า เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรเจ้าอย่างนั้นหรือ?"

"......"

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานบูดบึ้งและโกรธมาก

ผู้หญิงที่ไร้ยางอายคนนี้ มีเรื่องอะไรบ้างที่นางทำไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่านางต้องการทำอะไร

เมื่อเห็นว่าขาของตัวเองถูกนางลูบคลำไปมาโดยไม่พูดอะไร จึงทำให้เยี่ยจิ่งหานรู้สึกโมโหขึ้นมา

"เอามือสกปรกของเจ้าออกไป"

"รังเกียจที่มือของข้าสกปรกอย่างนั้นหรือ หากเจ้าคิดอยากจะยืนให้ได้อีกครั้ง ก้ยังจำเป็นต้องพึ่งมือสกปรกของข้า จะอายอะไรกัน"

กู้ชูหน่วนอ้าปากของเขาและยัดยาเข้าไปหนึ่งเม็ดจนเกือบทำให้เยี่ยจิ่งหานสำลัก

แววตาที่เปล่งรัศมีอาฆาตจับจ้องไปที่กู้ชูหน่วน เมื่อมองออกไปก็สามารถมองเห็นแผ่นอกที่เต้นแรงและเห็นได้ชัดว่าโมโหอย่างมาก

"ฟื้นตัวได้ไม่เลว น่าเสียดายที่ถูกโซ่เหล็กมัดไว้ ไม่เช่นนั้นก็สามารถขยับไปมาได้ ไหนลองลุกขึ้นเดินสิ"

แววตาของเยี่ยจิ่งหานเปล่งประกาย "เจ้าหมายความว่า ขาของข้าสามารถเดินได้แล้วอย่างนั้นหรือ?"

"ไม่รับปาก แต่หากต้องการยืนขึ้น จำเป็นต้องหมั่นออกกำลังกายเคลื่อนไหวไปมา ตอนนี้เจ้า......" กู้ชูหน่วนมองไปยังสองขาสองแขนที่ถูกมัดไว้และไม่พูดอะไร

"มีพลุไฟวางอยู่บนโต๊ะข้างๆ นำมันออกไปจุด"

"อันนี้หรือ?"

"ใช่"

"เจ้าคิดจะขอกำลังเสริม? ไม่สิ หากเจ้าต้องการกำลังเสริมก็คงทำไปนานแล้ว พลุไฟเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องแอบซ่อนไว้ เจ้าไม่มีทางวางไว้บนโต๊ะ เสี่ยวเย่เย่ เจ้ามีข้อตกลงหรือความลับอะไรกับจักรพรรดินีอย่างนั้นหรือ"

"บอกให้เจ้าทำก็ทำเถอะ จะมัวพูดมากอะไร"

"เจ้าเป็นอะไรกับข้าอย่างนั้นหรือ เหตุใดข้าต้องเชื่อฟังในสิ่งที่เจ้าพูด? ข้าได้ประโยชน์อะไรอย่างนั้นหรือ?"

"......"

"เจ้าสัญญากับข้าแล้วว่าเจ้าจะช่วยทำให้วรยุทธ์ของข้าเพิ่มไปถึงระดับห้า"

"เจ้าไม่กลัวตายเลยหรือ"

"ไม่กลัว เช่นนั้นเรามาเริ่มกันตอนนี้เลยเถอะ"

"......"

เยี่ยจิ่งหานหลับตาลงและยังคงหายใจแรงด้วยความโกรธ และเป็นเวลานานกว่าที่เขาจะพูดอะไร "หากเจ้าไม่จุด เช่นนั้นจะต้องมีคนแย่งจุดอย่างแน่นอน"

"จุดพลุไฟเป็นแค่เรื่องเล็ก แต่ขาที่พิการของเจ้ายังจำเป็นต้องใช้ตัวยาของข้า เรื่องนี้ต่างหากที่เป็นเรื่องใหญ่"

"หากอาหน่วนของข้าตื่นขึ้นมา นางจะต้องรักษาขาของข้าให้หายดีอย่างแน่นอน"

"เกรงว่าขาของเจ้าจะไม่หายดี และอาหน่วนของเจ้าจะไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้อีก"

"เจ้ากำลังข่มขู่ข้าอย่างนั้นหรือ?"

"เจ้าคิดเช่นนั้นก็ตามใจ"

"ข้ารู้เบาะแสของเซี่ยวอวี่เซวียน"

แค่คำพูดสั้นๆ ไม่กี่คำกลับทำให้รอยยิ้มของกู้ชูหน่วนหยุดนิ่งลง

"เขาอยู่ที่ใด?"

"นำพลุไฟไปจุดก่อน"

"ปัง......"

กู้ชูหน่วนหยิบพลุไฟขึ้นมาและนำไปจุดที่นอกหน้าต่าง สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ บนท้องฟ้ากลับไม่ปรากฏสิ่งผิดปกติขึ้นหลังจากที่จุดพลุเสร็จ

นางนึกว่าทำไม่สำเร็จจึงลองอยู่อีกหลายครั้ง ทว่ากลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

"พอได้แล้ว พลุไฟได้ถูกปล่อยออกไปแล้ว"

"มีคนในราชวงศ์ด้วยหรือ? เช่นนั้นก็แสดงว่าฝ่าบาท......"

"ก็ใช่น่ะสิ บรรดาเสด็จอาได้ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทกันหมด ไม่รู้เหมือนกันว่าฝ่าบาทจะฆ่าเสด็จอาทิ้งเลยหรือไม่"

"คงไม่เป็นเช่นนั้นกระมัง เสด็จอาเป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ และถือเป็นผู้มีเกียรติอย่างมากในดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง ฝ่าบาทจะฆ่าเขาทิ้งได้อย่างไร"

"ก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อไม่กี่วันมานี้ฝ่าบาทก็ฆ่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ไปหลายคนเลยไม่ใช่หรือ? แม้แต่มหาราชาจารย์ก็ถูกบังคับให้ออกจากราชการ พูดถึงมหาราชาจารย์แล้ว เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ว่าตอนที่มหาราชาจารย์อยู่ที่บ้านเกิด เขาได้ถูกคนบาดคอ"

"อะไรนะ......มหาราชาจารย์เป็นถึงผู้อาวุโสมากว่าสี่ราชวงศ์ ใครกันเหตุใดถึงกล้าลอบทำร้ายมหาราชาจารย์ได้เช่นนี้ พวกเขาไม่กลัวว่าฝ่าบาทจะทำการลงโทษฆ่าเก้าชั่วโคตรอย่างนั้นหรือ?"

"ชู่ว เบาๆ หน่อย หากคนอื่นได้ยินที่เราสองคนแอบวิพากษ์วิจารย์เรื่องนี้เข้า เกรงว่าเราสองคนต้องถูกตัดศีรษะอย่างแน่นอน"

"ขอโทษด้วย ข้าตกใจมากเกินไปหน่อย มหาราชาจารย์เป็นคนดีเช่นนั้น ใครกันช่างโหดร้ายฆ่าเขาได้ลงคอ กระทำเช่นนี้มีโทษถึงประหารศีรษะเก้าชั่วโคตรเชียวนะ"

องครักษ์มองไปรอบๆ เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครจึงได้กล่าวกระซิบ "ได้ยินมาว่า คนที่ฆ่ามหาราชาจารย์ก็คือฝ่าบาทนั่นเอง"

"อ๋า......"

"ชู่ว เจ้าดูเจ้าสิ พอแล้ว ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว จะได้ไม่ถูกตัดหัวเสียบประจาน"

"อย่าสิๆ ข้าระวังให้มากกว่านี้ก็ได้ อย่างไรเสียที่นี่ก็ไม่มีคน เจ้าเล่าให้ข้าฟังอีกสิ มหาราชาจารย์เป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณของฝ่าบาท และมหาราชาจารย์ก็สั่งสอนฝ่าบาทมาตั้งแต่เด็ก การที่ฝ่าบาทได้ขึ้นครองตำแหน่งจักรพรรดินีก็ถือเป็นพระคุณของมหาราชาจารย์ทั้งสิ้น ใครๆ ก็รู้ว่าฝ่าบาทให้ความเคารพต่อมหาราชาจารย์มากที่สุด ฝ่าบาทจะฆ่ามหาราชาจารย์ได้อย่างไรกัน?"

"เมื่อก่อนฝ่าบาทก็เคารพต่อมหาราชาจารย์ แต่หลายปีมานี้นิสัยของฝ่าบาทได้เปลี่ยนไป และก็มีปัญหากับมหาราชาจารย์มาตั้งนานแล้ว"

"เช่นนั้นก็ไม่มีหลักฐานว่าฝ่าบาทได้ส่งคนไปฆ่าเขานี่นา"

"เจ้าไม่รู้อะไร ก่อนที่มหาราชาจารย์จะกลับบ้านเกิดไปได้เขียนจดหมายลับฉบับหนึ่งให้กับเสด็จอา ใจความว่าหากเขาถูกลอบทำร้ายระหว่างทาง เช่นนั้นแล้วคนร้ายก็คือฝ่าบาท เพราะมหาราชาจารย์ต้องการให้เสด็จอาเฝ้าระวังฝ่าบาทเอาไว้"

"เหตุใดเจ้าถึงรู้เรื่องราวมากมายเช่นนี้ เจ้าไม่ได้แต่งเรื่องไร้สาระใช่หรือไม่"

"เรื่องใหญ่ออกเช่นนี้ ข้าจะกล้าพูดพล่อยๆ ได้อย่างไร"

"เช่นนั้นแล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?"

"เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าพี่สาวของข้าเป็นคนใช้อยู่ที่จวนท่านอ๋อง"

"อ้อ......ใช่ ข้าลืมไปสนิทเลย เช่นนั้นวันนี้ท่านอ๋องเสด็จมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อถามไถ่ ฝ่าบาทคงไม่ทำร้ายเขาไปด้วยอีกคนหรอกหรือ"