กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 954

ผู้หญิงคนนั้นปริริมฝีปากที่แห้งผากเหมือนต้องการพูดอะไร ทว่ากลับมีเสียงไอกระแอมที่ดังออกมาอย่างทุกข์ทรมาน

กู้ชูหน่วนหยิบน้ำออกมาจากวงแหวนอวกาศให้นางดื่มเพื่อบรรเทาอาการกระหายน้ำ

ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ดื่มน้ำมานานเท่าไรแล้ว นางจับกระบอกน้ำเอาไว้แน่นและแทบอยากดื่มให้หมดทั้งกระบอก

"ช้าๆ เจ้าขาดน้ำมาเป็นเวลานานเช่นนี้ ไม่สามารถดื่มเยอะเกินไป"

กู้ชูหน่วนก้มศีรษะลงและมองไปยังมือของนางที่ถือกระบอกน้ำเอาไว้

ข้อมือทั้งสองข้างของนางได้ถูกตัดขาด และตอนนี้ก็เหลือเพียงแขนทั้งสองที่ไร้มือ

แม้แต่ขาของนางก็ถูกตัดขาด

ไม่รู้ว่าใครกันที่มีจิตใจโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพียงแค่ตัดแขนตัดขาของนางไปจนหมด แต่ยังเจาะร่างกายของนางให้เต็มไปด้วยรูและปล่อยให้มีเลือดไหลออกมา

"ขอบ......ขอบคุณ......อะแอ่ม......."

"ที่นี่นอกจากเจ้าแล้ว ยังมีคนอื่นอีกหรือไม่? เช่นชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลา อายุประมาณยี่สิบต้นๆ ที่สวมชุดผ้าไหมสีฟ้า"

"ข้าไม่รู้ ที่นี่มีห้องลับเป็นจำนวนมาก และแต่ละห้องก็ไม่สามารถไปมาหากันได้ อีกทั้งยังห่างออกไปไกล แอ่มๆ......"

"เช่นนั้นข้าจะลองไปค้นหาดู"

"อย่า อย่าไป ไม่เช่นนั้นนางจะหาเจ้าเจอ นางไม่มีทางปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน......แอ่มๆ......"

แต่ละคำที่หญิงคนนั้นกล่าวออกมา ราวกับนางได้ใช้เรี่ยวแรงและพลังทั้งหมดที่มียังไงยังงั้น

แม้ว่าไม่มีมือ ทว่านางก็จับกู้ชูหน่วนเอาไว้แน่น เพราะกลัวว่ากู้ชูหน่วนจะถูกผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นจับได้

"ผู้หญิงคนนั้นที่เจ้าพูดถึงคือใครอย่างนั้นหรือ? จักรพรรดินี?"

"เจ้าบอกข้ามาก่อนว่าเจ้าเป็นใคร และเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?"

"ข้าเป็นเพียงหมอหญิงคนหนึ่ง และเข้ามาที่นี่โดยบังเอิญเท่านั้น"

"เข้ามาโดยบังเอิญ? เส้นทางลับนี้เป็นเส้นทางลับที่ลึกลับซับซ้อนมากที่สุดในอาณาจักรรัฐปิง ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ในอดีต และหากคิดจะเข้ามาที่นี่ได้ นอกจากเข้ามาทางห้องตำราหลวงที่มีองครักษ์คุ้มกันอย่างหนาแน่น แม้ว่าเจ้าจะมีความเก่งกาจมากเพียงใดก็ไม่สามารถเข้าไปยังห้องตำราหลวงได้ นอกเสียจาก.....นอกเสียจากว่าเจ้าจะเข้ามาจากเรือนด้านข้างที่อยู่ไม่ไกลออกมาจากห้องตำราหลวง"

ดวงตาที่ดูสิ้นหวังของหญิงวัยกลางคนผู้นี้ดูเปล่งประกายแวววาวขึ้นอีกครั้ง และมองไปยังกู้ชูหน่วนอย่างจริงจังราวกับจะพุ่งไปยังกู้ชูหน่วน

"เจ้า.....เจ้าเข้ามาจากเรือนด้านข้างใช่หรือไม่?" นางดูตื่นตระหนกอย่างมาก ตื่นตระหนกจนหัวใจเต้นแรง

กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงรู้สึกตื่นตระหนกอะไร

และทำได้เพียงพยักหน้ายอมรับ "ใช่ ข้าเข้ามาโดยบังเอิญจากเรือนด้านข้าง"

"จากเรือนด้านข้างมาถึงตรงนี้ จำเป็นต้องผ่านกำแพงผนังหินที่ปิดกั้นมาให้ได้ กำแพงหินนั้นมีน้ำหนักกว่าห้าพันกิโล ซึ่งไม่สามารถเปิดออกได้ด้วยกำลังของมนุษย์ เจ้าเปิดออกมาได้อย่างไรกัน"

กู้ชูหน่วนมองดูเลือดที่กำปั้นของตัวเอง

หญิงวัยกลางคนสังเกตเห็นท่าทางของนาง และหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง ความอ่อนล้าหมดเรี่ยวแรงก่อนหน้านี้ก็หายไปโดยสิ้นเชิง ทว่ากลับพูดขึ้นมาด้วยความตื่นตะลึง "คือเจ้า เจ้าใช้เลือดของตัวเองในการเปิดผนังกำแพงหินนั่นใช่หรือไม่"

"มีอะไรหรือ?"

"ผนังกำแพงหินนั้นจดจำเจ้าของได้ นอกเสียจากคนในราชวงศ์แล้ว คนอื่นไม่สามารถเปิดออกได้ เลือดของเจ้าสามารถเปิดผนังกำแพงหินนั้นได้ เช่นนั้นก็หมายความว่าเจ้าเป็นคนหนึ่งในราชวงศ์ และเป็น......เป็นลูกสาวของข้า......"

กู้ชูหน่วนพูดไม่ออก

"ลูกสาวของท่าน?"

"ใช่ ลูกสาวของข้า ลูกสาวของข้าที่หายตัวไปตั้งแต่ยังเล็ก ลูก......ลูก......แม่......"

"เดี๋ยวก่อน ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อยด่วนสรุป หากข้าคาดเดาไม่ผิดละก็ ท่านก็คือจักรพรรดินีแห่งอาณาจักรรัฐปิงตัวจริงใช่หรือไม่"

"ใช่ ผู้หญิงคนนั้นปลอมตัวเป็นข้าเพื่อเข้ามายึดครองบัลลังก์และนำข้ามากักขังไว้ที่นี่ และยังตัดแขนตัดขาของข้า นางไม่ใช่จักรพรรดินีตัวจริง ข้าต่างหากที่ใช่......"

"พูดมาเดี๋ยวนี้ ข้ามีเวลาไม่มากนัก"

"ก็ได้ เมื่อสิบกว่าปีก่อนที่ข้าขึ้นครองราชบัลลังก์ ข้าได้ให้กำเนิดองค์หญิงสามคน แต่ทั้งสามคนกลับเสียชีวิตลงอย่างปริศนา ข้ารู้ว่ามีคนจงใจลอบทำร้าย แต่ไม่ว่าจะตรวจสอบอย่างไรก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ ข้ากลัวว่าเจ้าจะโชคร้ายและถูกฆ่าตายอีกคน ฉะนั้นตอนที่เจ้าเกิดออกมาข้าก็ได้ส่งเจ้าไปที่ตระกูลมู่ และให้เลี้ยงดูเจ้าจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ จากนั้นค่อยส่งเจ้ากลับมา แต่คาดไม่ถึงว่าข้ายังไม่ทันจะรับเจ้ากลับมา ข้าก็ถูกผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นทำร้ายเสียก่อน"

"เหตุผลของท่านฟังไม่ขึ้นเลย หากข้าเป็นคนที่ท่านนำตัวไปยัตระกูลมู่จริง เช่นนั้นตระกูลมู่ก็ควรปฏิบัติต่อข้าอย่างเคารพนอบน้อม เช่นนั้นแล้วข้าก็คงไม่ถูกรังแกมากมายเช่นนี้ตั้งแต่ยังเล็ก"

"ข้าได้ยกเจ้าให้กับซั่งกวนหมิงหล่างไปแล้ว"

"นั่นเป็นเพราะว่าท่านแม่ของข้าทำไปเพื่อช่วยชีวิตของพวกเขาจนต้องตายอย่างน่าอนาถ ทำให้พวกเขาคิดเรื่องแต่งงานนี้ขึ้นมา จะว่าไปแล้ว หากเป็นเพราะแผนการของท่าน เช่นนั้นแล้วเหตุใดตระกูลซั่งกวนจึงต้องยกเลิกการแต่งงานกับข้า อีกทั้งยังทำให้ชื่อเสียงของข้าพังยับเยิน"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ ตระกูลซั่งกวนยกเลิกการแต่งงานกับเจ้า? พวกเขากล้า......อะแอ่ม......"

เพราะความตกใจ ทำให้จักรพรรดินีตัวจริงกระอักเลือดออกมา และร่างกายสั่นคลอน แม้แต่การพิงกำแพงก็เป็นเรื่องยากมาก

อาการตกใจของนาง และท่าทีสีหน้าของนางไม่ได้ดูปลอมหรือเสแสร้งเลยสักนิด

กู้ชูหน่วนก็เข้าใจอะไรขึ้นมาได้ทันที

จักรพรรดินีตัวจริงกล่าวออกมาอย่างเจ็บปวด "ข้าจะอธิบายอย่างไรเจ้าถึงจะเชื่อข้า"

นางอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา "ไม่ต้องแล้ว ข้าเชื่อว่าสิ่งที่ท่านพูดมาเป็นเรื่องจริง"

"ลูก......"

"แต่ข้าไม่อาจยอมรับท่านได้ ข้าเป็นคนของตระกูลมู่ ท่านแม่ของข้าก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้น และนางก็ตายไปตั้งนานแล้วเมื่อหลายปีก่อน"

"ข้า......ข้าต่างหากที่เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเจ้า......."

"แม่ที่ให้กำเนิด? เอ่อ......หากข้าเดาไม่ผิดละก็ ท่านเป็นคนที่ฆ่าลูกสาวแท้ๆ ของท่านพ่อของข้า จากนั้นสับเปลี่ยนตัวพวกข้า ท่านพ่อของข้าคิดมาตลอดว่าข้าคือลูกแท้ๆ ของเขา ทุกคนในตระกูลมู่ รวมไปถึงตระกูลซั่งกวนก็ไม่มีใครรู้ว่าข้าคือองค์หญิง ฉะนั้นพวกเขาทุกคนจึงกล้ารังแกข้า ใช่หรือไม่?"

จักรพรรดินีตัวจริงไม่พูดอะไร ทว่าหัวใจกลับเต้นเร็วและแรงขึ้น