กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 955

"ลูกสามคนแรกของท่านก็ไม่ได้ถูกคนอื่นฆ่าตาย แต่เป็นท่านเองที่ฆ่าพวกเขา ท่านทำเพื่อได้ขึ้นครองบัลลังก์ จึงได้ฆ่าลูกแท้ๆ ของตัวเองทิ้ง และโทษพี่น้องคนอื่นๆ ที่แก่งแย่งตำแหน่งจักรพรรดินีกับท่านใช่หรือไม่"

จักรพรรดินีเงยหน้าขึ้นมองกู้ชูหน่วนอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

อย่างไรก็นึกไม่ถึงว่าเพียงได้พบเจอกันครั้งเดียว นางก็รู้เรื่องราวของนางมากมายเช่นนี้

เรื่องราวเหล่านี้ แม้แต่ไป่หนิงคนสนิทของนางก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

"อยากรู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงรู้เรื่องเหล่านี้?"

จักรพรรดินีตัวจริงจ้องมองนางอย่างคาดหวัง ทว่ากลับคาดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนเพียงแค่ยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยันและกล่าวประชดประชัน "ข้าเดาเอาเอง"

เพียงคำเดียวก็สามารถทำให้จักรพรรดินีสีหน้าแย่ลง

"เจ้า......เจ้าออกอุบายต่อข้าอย่างนั้นหรือ"

"หากท่านไม่ได้ทำอะไรไม่ดี เหตุใดถึงต้องกลัวคนอื่นออกอุบายต่อท่านอย่างนั้นหรือ"

กู้ชูหน่วนรู้สึกดูถูกเหยียดหยามผู้หญิงตรงหน้าคนนี้อย่างมาก

นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางถูกกักขังนานเกินไป และถูกทรมานนานเกินไป เมื่อเพียงได้เห็นลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองก็ทำให้ลืมความเป็นจักรพรรดินีที่ควรเป็นไปอย่างสนิท

หรือเป็นเพราะเดิมทีนางเป็นเพียงจักรพรรดินีที่ไร้ความสามารถเท่านั้น

ทว่านางอยู่ในตำแหน่งจักรพรรดินีมาหลายปี กลับไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อประชากรและต่ออาณาจักรเลยสักนิด

"และที่ท่านไม่ได้ฆ่าข้าทิ้ง นั่นเป็นเพราะตอนนั้นท่านไม่ได้ถูกข่มขู่เท่าไรนัก และรวมถึงท่านรู้สึกผิดที่ได้ฆ่าลูกสามคนก่อนหน้าไป ฉะนั้นท่านจึงปล่อยให้ข้ามาแทนที่มู่หน่วนตัวจริงและใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลมู่ต่อไป"

จักรพรรดินีตัวจริงนิ่งเงียบ

นางคิดมาเสมอว่านางเป็นเพียงคนไร้ความสามารถที่ไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น

นางคิดว่านางจะรู้สึกละอายแก่ใจ

ทว่าเมื่อได้มาเห็นวันนี้แล้วนั้น ลูกสาวของนางไม่เพียงจะไม่ใช่คนที่ไร้ความสามารถคนหนึ่งเท่านั้น หากนางได้ขึ้นเป็นจักรพรรดินี นางอาจได้เป็นจักรพรรดินีที่มีความสามารถและยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคสมัย

"หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป ท่านสามารถรักษาตำแหน่งจักรพรรดินีเอาไว้ได้ แต่ก็ไม่คิดจะรับข้ากลับเข้าไปในวัง นี่หมายความว่าอย่างไรน่ะหรือ หมายความว่าท่านไม่คิดอยากจะมีลูกสาวที่ไร้ประโยชน์อย่างข้าที่ไม่เก่งทั้งด้านวิชาการและด้านการต่อสู้เลยด้วยซ้ำ"

"ลูก......"

"แต่ก็ไม่เป็นไร ท่านไม่ต้องการข้า และข้าก็ยิ่งไม่ยอมรับท่าน ข้าเป็นลูกสาวของมู่ซินและเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลมู่ตลอดไป"

จักรพรรดินีตัวจริงรู้สึกตื่นตระหนก นางพยายามตะเกียกตะกายจะคว้ามือของกู้ชูหน่วน ทว่านางไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ จึงทำได้เพียงมองไปยังนางด้วยใบหน้าที่น้ำตาคลอและรู้สึกผิดเสียใจต่อการกระทำของตัวเอง

"ขอโทษ ข้าขอโทษ ข้า......ข้าปล่อยให้เจ้าต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานมามากมาย......"

"คนที่ท่านควรขอโทษก็คือมู่หน่วนตัวจริง คือท่านพ่อของข้า คือทุกคนในตระกูลมู่ทั้งหมด ท่านได้ฆ่าลูกสาวแท้ๆ ของท่านพ่อไป ตามหลักแล้วข้าควรจะแก้แค้นแทนท่านพ่อ แต่ตอนนี้......ท่านก็คงไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้อีกนานเท่าไรนัก เช่นนั้นก็ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตาของท่านเอง"

"ข้ารู้ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ขอร้องให้เจ้ายกโทษให้กับข้า แต่อาณาจักรรัฐปิงไม่อาจตกไปอยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้น เจ้าสามารถ......"

"ไม่ได้ รัฐปิงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า คนในราชวงศ์มีเป็นจำนวนมาก เกี่ยวข้องอะไรกับข้าด้วย สิ่งที่ข้าต้องการก็คือขอให้เซี่ยวอวี่เซวียนและอาม่อปลอดภัยดี และรวมไปถึง......สังหารฆาตกรคนที่ลงมือฆ่าคนในตระกูลมู่ให้หมดทุกคน"

"พวกเขาล้วนไม่ใช่สายเลือดของราชวงศ์ตัวจริง"

กู้ชูหน่วนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้

"อะไรนะ......บ้าไปแล้ว เพื่อตำแหน่งจักรพรรดินี ท่านสามารถทำได้ทุกอย่างอย่างนั้นหรือ"

จักรพรรดินีตัวจริงรู้สึกผิดอย่างมาก แม้ว่าไม่มีมือก็คิดอยากจะใช้แขนของตัวเองตบตีศีรษะของตัวเองไม่หยุด

เดิมทีนางก็กำลังจะตาย

และเมื่อทุบตีไปเช่นนี้ทำให้ร่างกายรับไม่ไหว จึงทำให้กระอักเลือดออกมาอีกครั้งและทรุดตัวล้มลงกับพื้นโดยไม่สามารถขยับได้ และปากก็เอาแต่พูดพร่ำ

"ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว เพื่อตำแหน่งจักรพรรดินีข้าได้ฆ่าคนไปจำนวนมากเหลือเกิน แม้แต่ลูกสาวของตัวเองข้าก็ฆ่าตาย ข้าผิดไปแล้ว.......ข้าผิดไปแล้ว.......ข้าสมควรตาย ข้าสมควรตาย......"

กู้ชูหน่วนหยิบยาอายุวัฒนะขึ้นมาหนึ่งเม็ดและยัดเข้าไปในปากของนาง ทำให้สีหน้าของจักรพรรดินีตัวจริงดีขึ้นเล็กน้อย

นางไม่สามารถบอกตัวเองให้พูดปลอบใจนางหรือเข้าใจความรู้สึกของนางได้

ทว่านางรู้ทักษะการแพทย์ และรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

เดิมทีนางสมควรตายไปตั้งนานแล้ว ทว่าไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงยังฝืนทนมีชีวิตอยู่ต่อได้จึงถึงตอนนี้

และตอนนี้ ร่างกายภายในของนางก็กำลังฝืนทนกับการสูญสลายของลมหายใจ และหากลมหายใจดับสิ้นลงทั้งหมด นางก็จะจบชีวิตลง

"หน่วนเอ๋อร์......"

"อย่างแตะต้องตัวข้า"