พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 100

ฉันอ้าปากหวอพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มไปที่ตัวเลขทีละตัวๆเพื่อนับมัน “สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน สิบล้าน ร้อยล้าน ทำไมมีศูนย์เยอะแยะขนาดนี้?”

หลังจากที่นับเสร็จก็เกิดอาการวิงเวียนศีรษะ “เงินมากมายมหาศาลขนาดนี้เลยเชียวหรือ?”

“คุณมีอยู่แล้ว” เขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง “อย่ามองแค่เงินที่จะนำไปลงทุนในปัจจุบันอย่างเดียวสิ แต่ให้มองถึงผลกำไรที่จะได้รับในอนาคตด้วย”

“เอิ่ม ฉัน” ฉันส่งเสียงฮึดฮัด “ฉันต้องกลับไปครุ่นคิดก่อน”

“เมื่อวานผมเพิ่งพูดอะไรไปนะ?” เขาเลิกคิ้วขึ้น “ที่ผมบอกว่าคุณจะโดนแม่เลี้ยงปอกลอก ตอนนี้ผมคืนคำและกัน”

ฉันไม่คิดว่าสิ่งที่เขากำลังจะพูดต่อไปเป็นคำชม

เขาพูดต่ออย่างไม่ผิดเพี้ยน “ไม่เกินสี่เดือน คุณคงจะสิ้นเนื้อประดาตัว”

เขาย่างฝีเท้าเดินไปข้างหน้าอย่างฉับไว ส่วนฉันวิ่งตามตูดต้อยๆอยู่ข้างหลังมาตลอดทาง “การลงทุนที่ใช้เงินจำนวนมาศาลเช่นนี้ คุณต้องให้ฉันครุ่นคิดก่อน”

“พาคุณเที่ยวก็ถือเป็นบุญคุณอันใหญ่หลวงแล้ว เห็นว่าคุณเป็นภรรยาผมหรอกนะ”

“งั้นฉันจำเป็นต้องทำงานวิจัยสำรวจก่อนแล้ว ตัวอย่างเช่นเกาะกลางทะเลแห่งนี้อยู่ห่างไกลจากพื้นแผ่นดิน ถ้าจะต้องสร้างสวนสนุกและรีสอร์ท ผู้คนจะมาเที่ยวเกาะยังไง จำเป็นต้องคำนึงถึงยานพาหนะที่ใช้ในการเดินทางใช่ไหม? ในเมื่อคิดจะสร้างอยู่บนเกาะ งั้นทำเลที่ตั้งถือเป็นจุดหลัก กลุ่มลูกค้าที่เจาะจะต้องเป็นวงจำกัดแคบๆเท่านั้น ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะขบคิดให้ละเอียดถีถ้วน”

จู่ๆเขาก็หยุดชะงักฝีก้าวทันที จนฉันเกือบจะชนเขา

เขาก้มหน้ามองฉัน “นับว่าคุณยังมีสมองอันน้อยนิดอยู่บ้าง สิ่งเหล่านี้ไม่ต้องคิดให้มากนักเพราะมันไม่จำเป็นเท่าไหร่” เขายื่นนิ้วมาดีดหน้าผากของฉัน

ฉันสังเกตุเห็นหน้าผากของเขา เมื่อวานชนเข้ากับประตูอย่างจัง จนบวมเป่งเป็นลูกซาลาเปากลมโต แต่ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้เร็วมาก จนตอนนี้ไม่มีร่องรอยอันใดหลงเหลืออยู่แล้ว

ฉันขอบคุณในคำชมของเขา ทว่าหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ชมอะไรอีก

“สิ่งที่คุณกำลังกังวลอยู่นั้นเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว คุณคิดว่าพวกเราไม่ได้คำนึงถึงสิ่งเหล่านี้หรือยังไงกัน?”

“แผนธุรกิจล่ะ ขอฉันดูหน่อย”

“ตอนนี้ยังไม่มี ต้องกลับไปที่ออฟฟิศก่อน”

“งั้นคุณจะมาให้ฉันตัดสินใจอะไรตอนนี้ ฉันต้องดูแผนธุรกิจถึงจะตัดสินใจได้”

เอาตามตรง ที่สีชิงชวนเอ่ยอยากจะร่วมลงทุนกับฉันมันน่าสนใจมากนะ ในเมื่อสีชิงชวนและฉินกวนต่างก็เป็นนักลงทุนรายใหญ่ ร่วมมือกับพวกเขาคงจะไม่ขาดทุนแน่

ก็เหมือนกับที่เขากล่าวไป คนที่อยากร่วมลงทุนกับเขามีเยอะแยะถมไป ฉะนั้นโอกาศทองเช่นนี้ฉันต้องคว้ามันเอาไว้

ฉินกวนเอ่ยกับฉันอย่างนุ่มนวล “ไม่รีบร้อน คุณก็ค่อยๆคิดไป หลังจากกลับก็ไปดูแผนธุรกิจซะ เดี๋ยวพวกเรารอคุณตัดสินได้แล้วค่อยเซ็นสัญญา

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันเดินเตร็ดเตร่ไปบนเกาะได้เพียงครึ่งรอบก็รู้สึกอิดโรยแล้ว ถือว่าเกาะนี้ค่อนข้างใหญ่เลยทีเดียว บวกกับมีทัศนียภาพที่งดงามยวดยิ่ง ข้างหลังเป็นหาดทรายเหลืองทองขนาดใหญ่ มิหนำซ้ำเม็ดทรายยังนิ่มนวลอีกต่างหาก แม้กระทั่งก้อนกรวดยังแทบจะหาไม่เลย

“ระบบนิเวศของที่นี่ถูกรักษาดูแลไว้เป็นอย่างดี ผู้คนบนเกาะต่างก็มีจิตสำนึกกันทั้งนั้น” ฉินกวนกล่าวอธิบายให้ฉันฟังอย่างอดทนอดกลั้น “ถึงแม้เกาะจะแลดูใหญ่ ทว่าจะสร้างสวนสนุกให้ใหญ่พอๆกับในเมืองก็ต้องใช้งบไม่ต่างกันมากนัก แต่ที่นั่นกลับมีสภาพที่ไม่เอื้ออำนวยแก่การสร้างรีสอร์ท ที่นี่ไม่เพียงแต่จะมีทิวทัศน์ที่สวยงาม แม้แต่นักท่องเที่ยวยังสามารถมาดื่มด่ำกับบรรยากาศค่ำคืนแห่งการพักผ่อนนั่งเรือสำราญได้อีกด้วย”

ฉันก็รู้ว่ามันโอเครมากเลย ยิ่งชมก็ยิ่งรู้สึกดี

“ใครเป็นคนเสนอให้ซื้อเกาะแห่งนี้?”

“ทานข้าวกับสีชิงชวนเมื่อครั้งก่อนเขาเป็นคนเสนอความคิดนี้ขึ้นมา”

คนอย่างสีชิงชวนสมองใช้การดีมาก สามมารถเชื่อมโยงถึงเรื่องธุรกิจได้ตลอดเวลา หากว่าฉันเก่งได้สักครึ่งของเขาให้บริหารบริษัทเซียวกรุ๊ป จำกัดก็คงจะไม่มีปัญหา ทว่าเขาเป็นคนโอหังและตระหนี่ และมักจะโหยหาสิทธิผู้ถือหุ้นของฉันอยู่เสมอ คงจะไม่สอนฉันง่ายๆหรอก