พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 99

“ห๊ะ?” เขาชำเลืองมองฉันอย่างประหลาดใจ

เรื่องที่ทำให้สีชิงชวนตกตะลึงได้นั้นมันช่างน้อยนิดเหลือเกิน ฉันพยักหน้า “เก่งไหมล่ะ ฉะนั้นคุณควรจะประจบประแจงเฉียวอี้ให้มากกว่านี้หน่อยนะ”

“ถ้าฉินกวนไม่ทำธุรกิจกับผม คนที่เสียเปรียบจะต้องเป็นเขา”

“คุณอย่าคิดจะเอาเรื่องของฉินกวนไปบอกเฉียวอี้เชียวนะ”

“คุณก็ขอร้องผมสิ” ดวงตาของเขาส่องแสงประกายแวววับ

“ฉันขอร้องคุณล่ะนะ”

เขามีท่าทีเมินเฉย “คุณมันซื่อบื้อชะมัด สั่งให้คุณขอร้องก็ดันขอร้องขึ้นมาจริงๆซะงั้น”

“คุณให้ฉันขอร้องไม่ใช่หรือ ผู้ชายอย่างพวกคุณชอบหญิงสาวที่ว่านอนสอนง่ายไม่ใช่หรือยังไง?”

“คุณไม่ได้ว่านอนสอนง่ายหรอก แต่ป็นเพราะไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเองต่างหาก”

เอาเถอะ ฉันไม่มีจุดยืนจบไหม

ฉันพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้า “อันที่จริงฉันมีจุดยืนนะ แต่จุดยืนของฉันก็คือการที่ไม่มีจุดยืนนั้นเอง”

พอเอ่ยจบก็รู้สึกว่ามันน่าขำยิ่งนัก ฉันอ้าปากค้างหัวเราะฮาฮาเสียงดังอยู่คนเดียว

“ผมมีลางสังหรณ์ว่าคุณจะต้องถูกแม่เลี้ยงปอกลอกเข้าสักวันไม่ช้าก็เร็ว”

พอเอ่ยถึงสิ่งนั้นฉันก็หมดไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา สีชิงชวนตบบ่าของฉัน “พ่อคุณเขียนไว้ในพินัยกรรมแล้วไม่ใช่หรือว่าจะให้ผมสอนคุณน่ะ?”

“ยังไงล่ะ?”

“ผมซื้อหุ้นส่วนห้าเปอร์เซ็นต์ในมือของคุณด้วยราคาที่สูงกว่าราคาตลาดเท่าตัว โอเครไหมล่ะ?”

ถ้าไม่ใช่เพราะฉันง่วงมากนะ ฉันจะฆ่าเขาให้ตายไปเลย จนป่านนี้แล้วยังคิดจะทำธุรกิจกับฉันอีก

“ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันขายหุ้นบริษัทของพ่อเป็นอันขาด คุณทำใจเสียเถิด”

ฉันเงยหน้าลงฟุบกับเตียง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาห่ม

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันนอนบนเรือ พอนึกได้ว่าข้างใต้ไม่ใช่ภาคพื้นดินแต่กลับเป็นภาคพื้นสมุทร ก็เกิดความรู้สึกพิเศษขึ้นมา

หลังจากนั้นไม่นานฉันก็เผลอหลับไป และตื่นขึ้นมาอีกทีกลางดึก พบว่าสีชิงชวนไม่ได้นอนอยู่ข้างกาย ฉันเห็นเขาอยู่บนดาดฟ้าของเรือ เขาสวมชุดนอนตัวสีฟ้ายืนอยู่ท่ามกลางสายลมพัดโชยของลมทะเล บนศีรษะมีหลอดไฟส่องสว่างอยู่ดวงหนึ่ง ทำให้เขาดูมีออร่าขึ้นมาทันตา

ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะมีเรื่องกลุ้มใจอยู่ เขากลุ้มใจเรื่องอะไรกัน เรื่องในบริษัทเหรอ? หรือเรื่องความรักล่ะ?

ลูกที่ถูกประคบประหงมอย่างเขาอยากได้อะไรก็ได้หมด หากว่าเขาอยากได้เซียวซือ ขอแค่เขาเอ่ยปากพูดออกไป เซียวซือจะต้องกระโจนเข้าใส่เขาอย่างแน่นอน

ส่วนป๋ออวี่ก็น่าจะยอมอยู่ข้างกายเขา ทว่าหากเขาต้องการทั้งคู่ เซียวซือคงไม่ยอม

เป็นมนุษย์ทางที่ดีก็อย่าละโมบให้มันมากนัก

ฉันไม่ละโมบเลยสักนิด ขอเพียงแค่คืนพ่อแม่ฉันกลับมา ฉันก็พร้อมแลกมันด้วยทุกสิ่ง ขอแค่พวกเขากลับคืนมาฉันก็พอใจแล้ว

เออ ใช่ ยังมีเฉียวอี้และหนีอีโจวอีก

ในตอนเช้าฉันตื่นนอนเพราะแสงอาทิตย์แยงตา เนื่องจากไม่ได้ปิดผ้าม่าน แสงอาทิตย์จากทางด้านนอกสาดส่องไปกระทบกับผิวน้ำทะเลจนเกิดเป็นแสงสว่างสะท้อนเข้ามา จนฉันแทบจะลืมตาไม่ขึ้น

ขณะเดียวกันสีชิงชวนก็ไม่ได้อยู่ในห้อง มีแค่ฉันเพียงลำพัง

หลังจากที่ฉันบ้วนปากล้างหน้าเสร็จสรรพก็ได้เดินออกมาจากห้องเพื่อหาของกิน เห็นสีชิงชวนก็กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่กับฉินกวน

ฉินกวนโบกมือเรียกฉัน “เซียวเซิง”

ฉันเดินเข้าไปหา เขาสวมเสื้อเชิ้ตหลวมๆสบายๆลายทางสีฟ้าสลับขาวเทา ซึ่งเขามีรูปร่างทั้งผอมทั้งสูง พอได้ใส่เสื้อตัวนี้แล้วทำให้ดูดีมีสง่าราศรีขึ้นทันตา ถ้าเป็นคนอื่นใส่อาจจะแลดูเหมือนเสื้อของคนไข้ในโรงพยาบาลศรีธัญญาก็เป็นได้

“คุณฉิน” ฉันทักทายเขาอย่างมีมารยาท

“คุณเรียกผมว่าฉินกวนก็ได้ครับ”