พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 128

คืนนี้เป็นคืนที่ฉันกับสีชิงชวนอยู่ร่วมกันอย่างสันติ ในที่สุดก็กลับมาถึงบ้านตระกูลสีซะที ฉันอำลากับเขาหน้าประตูห้องนอนตัวเอง พร้อมทั้งช่วยเฉียวอี้พูดด้วย

“ฉันขอโทษแทนเฉียวอี้เรื่องเมื่อวานด้วยนะ เธอเป็นคนแบบนี้แหละ แต่เธอก็น่าจะเก็บกดมาเลยนะ ที่ต้องเก็บแผนร้ายๆ ตั้งหลายวัน ฉันขอโทษคุณด้วยนะ”

ใบหน้าเขาไร้คลื่นอารมณ์ใดๆ “ผมง่วงแล้ว”

จากนั้นเขาก็กลับเข้าห้องตัวเองแล้วปิดประตู

ฉันทอดถอนใจ หวังว่าสีชิงชวนจะใจกว้าง ไม่ถือสาหาความเฉียวอี้

ฉันจับลูกบิดประตูของห้องนอนตัวเอง ทันใดนั้นก็มีคนโผมาด้านหลังฉัน จนฉันสะดุ้งโหยงไปเลย

“เซียวเซิง” สีจิ่นยวนตบไหล่ฉันแรงๆ ฉันเกือบล้มไปกองกับพื้นแล้ว

“ให้ตายสิ ฉันตกใจหมดแล้ว” ฉันเปิดประตู “มีอะไร?”

“ทำไมกลับดึกแบบนี้?”

“เกี่ยวอะไรกับนาย?” ฉันไม่หัวเสีย

“ไปงานเลี้ยงกับพี่ชายผมมาเหรอ?”

“แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย?”

“ทำไมพี่ดุจังเลย?”

“นายจะไปเรียนที่ต่างประเทศเมื่อไหร่ นายอยู่ที่นี่แล้วพี่จะบ้าตายแล้วเนี่ย””

“เซียวเซิง หม้อไฟหมาล่าครั้งก่อนอร่อยมาก พี่จะพาผมไปกินอีกเมื่อไหร่?”

“ไม่ต้องเลย พี่โกหกครั้งแรก พี่สามของนายก็จับได้แล้ว เขาทำหน้าบึ้งใส่พี่หลายวันเลยนะรู้ไหม”

“พวกพี่ไม่ได้นอนห้องเดียวกันสักหน่อย ช่างเขาสิ” เขาเบียดเข้าห้องนอนของฉัน “ผมซื้อเกมใหม่มา พวกเราเล่นด้วยกันนะ”

ฉันหาวหลายวอดติดต่อกัน “พี่ง่วงจะตายอยู่แล้ว พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก นายปล่อยพี่ไปเถอะ”

“เล่นครึ่งชั่วโมงเอง”

“นายไปชวนเฉียวอี้เล่นเกมไป เธอถนัดด้านนี้”

“ใช่เหรอ?” เขาตั้งใจครุ่นคิด “แล้วเบอร์ของเฉียวอี้ล่ะ?”

ฉันยกนาฬิกาข้อมือดู นี่มันตีอะไรแล้ว

“ดึกมากแล้ว ถ้านายโทรไป เธอต้องเฉือนนายทิ้งแน่ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” ฉันใช้แรงดันสีจิ่นยวนออกไป

เขาทำหน้าไม่ยินดีปรีดา ฉันออกแรงเยอะไปหน่อย จึงดึงชุดนอนบริเวณแขนเสื้อของเขาขึ้น จากนั้นก็เห็นผื่นสีม่วงอมแดงบนแขนของเขา

เขารีบดึงแขนเสื้อลง “ผมไปละ”

เขาวิ่งเร็วยิ่งกว่าจรด จากนั้นก็เข้าห้องนอนตัวเอง

ที่แท้โรคผิวหนังของเขาร้ายแรงเพียงนี้เลย มิน่าล่ะ เขาถึงต้องกลับมารักษาตัวที่บ้าน

ฉันกลับเข้าห้องไปอาบน้ำ ตอนเด็กฉันก็มีปัญหาด้านโรคผิวหนังเช่นกัน เป็นโรคที่เกิดจากภูมิต้านทานต่ำ

มันเป็นโรคเรื้อรัง ยากนักที่จะรักษาให้หายขาด

ฉันหาทั่วร่างกายแล้วก็หาร่องรอยไม่เจอสักจุด

เหมือนตอนเด็กฉันหายด้วยสูตรยาตัวหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ฉันยังเก็บสูตรยานี้ไว้ในกล่องด้วย เพราะคุณแม่ฉันเป็นคนเขียนสูตรยานี้เก็บไว้ ฉันจึงเก็บลายมือของคุณแม่ไว้ดูต่างหน้า

ฉันอาบน้ำเสร็จก็ไปค้นกล่องเล็กๆ ใบนั้น และก็หาเจอดังคาด

ตอนนี้กระดาษเริ่มซีดเหลืองนิดหน่อยแล้ว แต่ลายมือของคุณแม่ยังคงชัดเจนมาก