พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 14

เหมือนคุณย่าจะไม่ชอบเซียวซือ ท่านเป็นคนตรงไปตรงมา เวลาที่ต้องเจอหน้าคนที่ตนไม่ปลื้ม ท่านจะไม่เผยรอยยิ้มบนใบหน้าสักนิด แม้เซียวซือจะเอาของว่างที่ท่านชอบทานมาให้ แต่ท่านก็ไม่สนใจ แค่ดึงมือของฉันแล้วพูดว่า “เสี่ยวเซิงเซิง ที่นี่น่าเบื่อมากเลย พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

ฉันส่งยิ้มเชิงขอโทษให้เซียวซือ จากนั้นก็เข็นเก้าอี้วีลแชร์ของคุณย่าไป

อันที่จริงคุณย่าก็เดินเหินได้อยู่นะ ทว่าท่านพึ่งออกจากโรงพยาบาล ร่างกายยังคงอ่อนแออยู่บ้าง ดังนั้นการนั่งวีลแชร์จึงเรื่องที่ปลอดภัยกว่า

ฉันเข็นวีลแชร์อยู่ด้านหน้า ด้านหลังก็มีคนตามหลังต้อยๆ เป็นกลุ่ม

แม่ของสีชิงชวนเดินตามด้านข้าง และกำลังคุยเรื่องงานกาล่าการกุศลของคืนนี้กับเซียวซือ ดูจากรูปการณ์แล้วเหมือนพวกเธอสองคนจะไปร่วมงาน

คุณย่าพูดแทรกกะทันหัน “งานกาล่าคืนนี้เสี่ยวชวนจะไปร่วมด้วยไหม?”

“เขาไปอยู่แล้วค่ะ” แม่ของสีชิงชวนตอบ

“แล้วส่งชุดราตรีของเสี่ยวเซิงเซิงมาหรือยัง?”

“ชุดราตรีอะไรคะ?” เธอชะงักงัน

ฉันรีบเข้าไปกระซิบบอกคุณย่าว่า “หนูไม่ไปค่ะคุณย่า”

“แล้วใครเป็นคู่ควงของเสี่ยวชวนล่ะ?”

“คืนนี้ชิงชวนจะเต้นรำเพลงแรกของงานค่ะ แล้วเซียวซือก็เต้นได้ดี พวกเขาเต้นเข้ากันด้วย ดังนั้นแค่ให้พวกเขาซ้อมก่อนงานเริ่มนิดหน่อยก็ได้แล้วค่ะ”

“เสี่ยวเซิงเซิงของบ้านเราก็เต้นเป็นใช่ไหม?” คุณย่าใช้นิ้วจิ้มเอวของฉัน พลางส่งสายตาคะยั้นคะยอมาให้

ความจริงฉันก็เต้นเป็นอยู่ และเต้นได้ดีมากด้วย แต่ประเด็นคือฉันไม่อยากไป

ฉันเม้มปาก “เต้นไม่ดีค่ะ”

“ซ้อมแป๊บหนึ่งก็ได้แล้วนี่ เดี๋ยวคืนนี้ย่าจะให้เสี่ยวชวนกลับเร็วหน่อย คนมีเมียจะไปหาผู้หญิงคนอื่นมาเต้นคู่ มันแปลกๆ ชอบกล” คุณย่าพูดเน้นเสียงว่า “รีบไปเตรียมชุดให้เสี่ยวเซิงเซิงเดี๋ยวนี้ ต้องให้ชุดเข้ากับชุดของเสี่ยวชวนด้วยนะ ตกลงตามนี้แล้วกัน”

แม่ของสีชิงชวนฝืนยิ้มฝืดๆ ส่วนเซียวซือกลับยิ้มเอ่ยอย่างธรรมชาติว่า “คืนนี้หนูมีคู่ควงแล้วค่ะ เป็นแฟนหนุ่มของหนูเอง”

เซียวซือพูดแบบนี้ถือว่าให้ตัวเองกับคุณแม่ของสีชิงชวนผ่านพ้นสถานการณ์อันกระอักกระอ่วนไป

คุณย่าออกคำสั่งแล้ว ฉันจะทำอะไรได้อีก?

ฉันกำลังคิดว่าพอสีชิงชวนเห็นหน้าฉันคืนนี้ เขาต้องโมโหควันออกหูแน่ เขายังคงมโนไปไกลว่าคืนนี้จะได้เต้นคู่กับเซียวซือ ทว่ากลับเปลี่ยนเป็นฉันอย่างคาดไม่ถึง

บอดี้การ์ดอุ้มคุณย่าขึ้นรถ ฉันก็ขึ้นไปด้วย และมีคุณแม่ของสีชิงชวนกับเซียวซือนั่งแถวหลังของรถ

ฉันทำหน้ากลุ้มแล้วตบถั่วเคลือบช็อคโกแลตในมือของท่าน “กินได้แค่หนึ่งเม็ดนะคะ”

ท่านรีบยัดเข้าปากตัวเอง เคลิบเคลิ้มราวกับขึ้นสวรรค์เป็นทวยเทพก็ไม่ปาน “มีเพียงตอนที่ได้กินช็อกโกแลตนี่แหละถึงจะรู้สึกว่ายังมีชีวิตอยู่”

“กินยาดีๆ แล้วอาทิตย์หน้าคุณย่าจะได้กินสองเม็ดค่ะ”

คุณย่ายิ้มตาหยี “ดีๆๆ”

ฉันคว้าโอกาสตอนที่คุณย่าอารมณ์ดีเจรจากับท่าน “คุณย่าคะ หนูไม่ไปงานเลี้ยงราตรีคืนนี้ได้ไหมคะ?”

“ไม่ได้” ท่านปฏิเสธอย่างหนักแน่น “ไม่ได้”

“หนูเต้นรำไม่เป็นและไม่ชอบไปที่แบบนั้นด้วยค่ะ”

“เสี่ยวเซิงเซิง คนอื่นอยากไปที่แบบนั้นใจแทบขาด เจ้างั่งเอ่ย” มือเหี่ยวย่นของคุณย่าจับมือของฉัน “อีกอย่าง คืนนี้เซียวซือก็ไปด้วยนะ หรือหนูอยากให้พวกเขาอยู่กันสองต่อสอง?”

“คุณย่า เซียวซือมีแฟนอยู่นะคะ”

“งั้นไปกันเถอะ”

เธอไม่มองฉันเลย พี่สะใภ้รองประคองเธอแล้วเดินออกจากห้องโถง

เธอไม่ชอบฉันก็เป็นเรื่องปกติ เพราะถึงฉันจะเป็นคนตระกูลเซียว แต่คุณแม่ฉันก็ไม่ได้มีสถานะอะไร ทว่าฉันไม่คิดว่าแม่ของฉันจะเป็นเมียน้อยหรอกนะ ดังนั้นคุณแม่สีจึงชอบเซียวซือ แต่ไม่ชอบฉัน

ฉันนั่งรถไปอีกคัน ระหว่างทางเฉียวอี้ก็โทรหาฉัน “เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะพาเธอไปกินปิ้งย่างนะ”

“หา?”

“แต่ฉันต้องไปร่วมงานกาล่าดินเนอร์การกุศลกับพ่อฉันก่อน น่าเบื่อจะตาย” เธอลากเสียงยาว “ฉันไม่ชอบใสชุดราตรี ไปยืนจุดไหนฉันก็สูงสุดในงาน เป็นนกกระสาในฝูงไก่จะไปสนุกอะไร”

ฉันยิ้มเอ่ย “เธอนี่พูดเองชมเองเลยนะ คืนนี้คงไม่มีโอกาสปิ้งย่างแล้วแหละ พวกเราคงต้องไปย่างเหล้าค็อกเทลแทน”

“หมายความว่ายังไง?”

“ฉันไปร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ด้วย”

“จริงเหรอ?” เฉียวอี้ดีใจจนกรี๊ดสนั่น

ฉันไม่ได้ดีใจเหมือนเธอเลย เพราะฉันไม่รู้ว่าหากสีชิงชวนเห็นหน้าฉันแล้วจะทำหน้ายังไง

พอฉันไปถึงงานเลี้ยงก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยเฉียวอี้ท่าเดียว เพราะฉันไม่รู้จักคนในงานสักคน

จะว่าไปก็ขายหน้าเหมือนกัน ถึงฉันจะกลับมาอยู่ในบ้านตระกูลเซียวเมื่ออายุได้สิบหกปี ทว่าฉันยังไม่เคยมาร่วมงานเลี้ยงแบบนี้เลย

ฉันเห็นเซียวซือในฝูงชน เธอถือเหล้าค็อกเทลแล้วยืนคุยกับคนอื่น ชุดราตรีของเธอเป็นสีขาวนวล ประหนึ่งดอกลิลลี่เบ่งบาน สวยทว่ายากจะเข้าถึง

ฉันมองเธอปราดหนึ่งแล้วก็ละสายตากลับมาอย่างหมดอารมณ์ ทว่ากลับได้ยินสาวด้านข้างกระซิบกระซาบ “สีชิงชวนมาแล้ว”