พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 15

ฉันมองตามสายตาสาวที่คลั่งไคล้เขาไปที่ประตูของงาน จึงเห็นสีชิงชวนในชุดราตรีสีดำขลับ เนคไทสีม่วง มิน่าล่ะ คุณย่าถึงให้ฉันใส่ชุดราตรีสีม่วง ที่แท้ก็จะให้ฉันใส่เสื้อคู่กับเขานี่เอง

คนบางคนจะพกความความสดใสมาด้วยจริงๆ อาทิเช่นสีชิงชวนเป็นต้น ทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้าสู่งาน ห้องโถงที่สว่างแพรวพราวก็ยิ่งละลานตามากขึ้น

ฉันได้ยินสาวๆแอบกระดี๊กระด๊ากันด้วย

“สีชิงชวน สีชิงชวน สีชิงชวน” เสียงร้องอันเป็นจังหวะนี้เปี่ยมไปด้วยความหลงใหลอย่างล้นหลาม ทว่าฉันฟังแล้วเหมือนมีเสียงโครงเคร้งอยู่ในสมอง

ฉันถอยเข้าไปในฝูงชน หวังว่าเขาจะไม่เห็นฉันนะ

จากนั้นฉันก็ถอยมาถึงโซนของว่าง จุดนี้มีแต่ของอร่อยๆ ทว่าชุดราตรีของฉันรัดรูปมาก ฉันเลยไม่กล้ากินตะกละตะกลาม ไม่งั้นพออิ่มแปล้แล้วหน้าท้องจะโผล่ และชุดก็จะขาดลุ่ยได้ แบบนั้นจะขายหน้ากันไปใหญ่

ฉันกำลังเดินเล่นท่ามกลางอาหารเลิศรส ทันใดนั้นเซียวซือก็ปรากฏตรงหน้าฉัน ต่อด้วยมองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สุดท้ายก็พยักหน้าหงึกๆ “สวยมาก”

“ขอบคุณ”

“ฉันไม่ได้มาเพื่อชมเธอโดยเฉพาะหรอกนะ คุณป้าสีให้ฉันมาถามเธอว่าถ้าเธอเต้นเพลงเปิดงานไม่ได้ ฉันจะช่วยเต้นแทนให้ แน่นอน ฉันไม่ได้คิดจะแย่งซีนเธอนะ แต่คุณป้าสีท่านไหว้วานฉันน่ะ”

“ดีๆๆ พี่ช่วยฉันเต้นเลย” ฉันปรารถนาสิ่งนี้สุดหัวใจ

เซียวซือกล่าวจบก็หมุนกายจากไป แผ่นหลังของเธอช่างงดงามราวกับภาพวาดรูปหนึ่ง

ทันใดนั้นบริเวณเอวของฉันก็ส่งกระแสความเจ็บปวดมา ฉันหันขวับไปมองก็เห็นเฉียวอี้กำลังหยิบเอวของฉัน

“เจ็บนะ เธอทำอะไรน่ะ?”

“ทำไมเธอถึงให้ยัยเซียวซือเต้นแทน?”

“ฉันไม่เต้นนานแล้ว ถ้าเต้นผิดขึ้นมาแล้วขายหน้าจะทำยังไง?”

“ไม่ขายหน้าหรอก อีกอย่างสีชิงชวนจะนำเธอเต้นด้วย”

“ไม่เอาแล้ว” ฉันนวดจมูก “ทางนี้มีของอร่อยๆ เต็มไปหมดเลย”

“ไม่ได้เรื่องเลยเธอ” เฉียวอี้กระเทือนเท้าอย่างไม่สบอารมณ์ ท่าทางเธอราวกับอยากโผเข้ามากัดฉันสักคำอย่างไรอย่างนั้น

เมื่องานเลี้ยงเริ่มแสงไฟในงานก็มืดสลัว จึงมองใบหน้าของผู้อื่นไม่ค่อยชัดเจนนัก

ตั้งแต่ที่สีชิงชวนมาถึงก็ไม่ได้มาทักทายฉันเลย มันจึงเข้าทางฉันเลย ฉันรู้สึกผ่อนคลายและทำตัวได้อย่างสบายๆ

ทันทีที่เสียงดนตรีเริ่มบรรเลง ผู้คนก็แหวกทางตรงกลางของห้องโถงให้มีช่องว่าง จากนั้นก็มีแสงชุดหนึ่งฉายบนฟลอร์เต้นรำ

สีชิงชวนเดินเข้าไปในฟลอร์เต้นรำ เขาพึ่งยืนนิ่ง เสียงปรบมือก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย

พิธีกรพูดเสียงร่าเริง “คุณชายสีจากสีซื่อกรุ๊ปให้เกียรติเต้นเปิดงานครับ แล้วคู่เต้นของท่านจะเป็นใครครับ?”

แสงไฟอีกสายหนึ่งหมุนเหนือศีรษะ ทุกคนพากันแหงนหน้ามอง คล้ายกับกำลังเล่นพนันที่เครื่องหยอดเหรียญ ดูว่าวงล้อจะหยุดที่ภาพใด

ส่วนฉันแค่แฝงตัวเข้าฝูงชนแล้วแอบมองสีชิงชวนเงียบๆ เขายืนใต้แสงไฟอันสว่างเจิดจ้า ฉันจึงเห็นทุกอารมณ์ทางสีหน้าเขาอย่างละเอียด

เขายังคงสุขุมเช่นเดิม สุขุมจนเหมือนพวกเราไม่ได้อยู่ ณ ที่แห่งนี้

ฉันยอมรับว่าสีชิงชวนโดดเด่นและเก่งกาจมาก ทุกคนที่เอ่ยถึงเขาต้องรู้สึกเลื่อมใสหรือไม่ก็อิจฉาริษยากันทุกราย

เหมือนอย่างที่เฉียวอี้ตำหนิฉันว่ามีแค่ฉันคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดสีชิงชวน แต่ยังทำหน้าจะเป็นจะตายอีก คนเป็นโชคดีแล้วไม่รู้จักภาคใจซะเลย

เธอไม่เข้าใจฉันหรอก หากคนข้างกายสว่างเกินไปมันจะทำให้ฉันยิ่งไร้แสงประดับกายมากขึ้น