พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 180

ฉันหลบไปรับสายที่ขั้นบันได

“ฮัลโหล”

“คุณอยู่ไหน? หายไปจากโลกมนุษย์แล้วหรือไง?”

“ฉันไม่ได้หายไปจากโลก ฉันแค่หายไปจากบ้านพักของคุณเท่านั้นเอง” ฉันยิ่งกวนเขา

เขาดูอารมณ์เสีย “คุณไปไหนแล้ว?”

“เฉียวอี้มีเรื่องพบฉันหน่อยน่ะ” ฉันทำได้เพียงโยนความผิดให้เฉียวอี้ไหนๆ หล่อนก็ร้อยพิษไม่กล้ำกรายอยู่แล้ว

“หล่อนมีเรื่องอะไร?”

“มาโรงพยาบาลเป็นเพื่อนหล่อนน่ะ”

“หล่อนป่วยเป็นโรคอะไรถึงต้องให้คนบาดเจ็บอย่างคุณไปเป็นเพื่อนด้วย? สมองพิการเหรอ?”

“สีชิงชวน ขอร้องเป็นคนดีหน่อยเถอะ”

“คุณกลับมาเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวผมให้ป๋ออวี่ไปเป็นเพื่อนแทน”

“ตอนเย็นฉันจะไปกินข้าวที่บ้านเฉียวอี้อีก”

“คืนนี้บ้านหล่อนปิดซอยเลี้ยงฉลองหรือไง?” สีชิงชวนใจดำจริงๆ มิน่าเฉียวอี้เจอหน้าเขาทีไรต้องมีเรื่องกันทุกที

“ฉันหายดีแล้ว ไหล่ก็ไม่ได้เจ็บมากแล้วด้วย”

“เพิ่งหายก็หนีออกไปแล้ว?” เขาส่งเสียงหึเย็นชา “อย่าลืมว่าคุณต้องพักผ่อนดีๆ อีกสามวันยังต้องไปเกาะสุริยาอีก”

“รู้แล้วน่า”

ฉันคิดว่าแค่นี้เขาก็จะปล่อยฉันไปแล้ว ฉันกำลังจะพูดลาเขา จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น “ทำไมคุณออกจากบ้านไปโดยไม่บอกผมเลย? คราวหน้าผมคงต้องใช้โซ่ล่ามคุณไว้แล้วมั้ง?”

“ฉันคิดว่าคุณนอนกลางวันอยู่”

“ผมเคยนอนกลางวันซะที่ไหน?”

“ฉันไม่รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเราจะสนิทกันถึงขั้นเข้าออกก็ต้องบอกกันนะ”

“อย่างน้อยคุณออกจากบ้านก็ควรให้ผมรู้บ้างสิ ไม่งั้นผมคงคิดว่าคุณจมน้ำในอ่างอาบน้ำตายแล้วเสียอีก”

“ฉันควรตายด้วยวิธีที่พร่างพราวกว่านี้รึเปล่า?” เถียงกับเขาจนลิ้นฝืดคอแห้งไปหมด ฉันพูดสั้นๆ “สีชิงชวนฉันขอลาหยุดชดเชยกับคุณได้ไหม?”

สีจิ่นยวนถือใบแจ้งผลรอฉันอยู่หลังบันไดด้วยท่าทางน่าสงสาร ฉันพูดกับสีชิงชวนว่า “แค่นี้นะ ฉันวางละ”

“อืม”

ฉันวางสายแล้วเดินเข้าไปหยิบใบแจ้งผลจากมือของเขา “นายไปห้องเจาะเลือดมาเหรอ?”

“ไม่ครับ เครื่องตรงนั้นปริ้นซ์ออกมาได้น่ะ”

“อ่อ” ฉันพลางเดินพลางดูผล “ว้าว ค่าเลือดของนายปกติหมดแล้วนี่ ยานั่นได้ผลมากใช้แค่ยาทาภายนอกต่อให้หมดก็พอ ไม่ต้องใช้ยากินแล้ว”

“คุณดูพวกนี้รู้เรื่องด้วยเหรอ?”

“ตอนฉันเด็กๆ ก็เคยเป็นโรคผิวหนังนี้มาก่อน ได้ใบแจ้งผลกลับมาก็ศึกษาด้วยตัวเองทั้งนั้น”

แน่นอนว่าที่ฉันพูดไม่มีประโยชน์ยังไงก็ต้องให้หมอดูก่อน

คุณหมอยิ้มตาหยี่ แล้วพยักหน้า “อื้ม ดีๆ ดูท่าแล้วยาพิเศษนี้สามารถโฆษณาได้”

“หมอครับอย่าโฆษณาเลยครับ” สีจิ่นยวนพูด “ผมไม่ได้หายเพราะกินยาของหมอหรอกครับ”

“หา?” คุณหมอขมวดคิ้ว “อะไรนะ?”

“ผมหายเพราะกินยาสมุนไพรครับ”

“ยาสมุนไพรอะไร?”

“ไม่หรอกค่ะหมอ เขาพูดไปมั่ว สมองเขาไม่ค่อยดีน่ะค่ะ” ฉันลากตัวเขาออกมาจากห้องทำงานของหมอ แต่เขายังไม่ทำท่าไม่พอใจอีก “ทำไมต้องลากผมออกมาด้วย? เขายังคิดว่าเป็นเพราะฝีมือเขาอีก ยาบ้าบอที่เขาให้มาไม่มีประโยชน์เลยด้วยซ้ำ”

“เป็นฝีมือใครก็ช่าง สำคัญคือตอนนี้โรคผิวหนังของนายหายแล้ว ไปกันเถอะไปกินหม่าล่าหม้อไฟกับปูผัดผงกะหรี่ที่บ้านเฉียวอี้กัน”