พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 191

สีชิงชวนกลับหัวเราะร่า หัวเราะจนพนักงานต้องจับมือกันถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

อย่าว่าแต่พวกหล่อนเลย ฉันเองก็ยังไม่เคยพบเคยเจอสีชิงชวนหัวเราะร่าขนาดนี้มาก่อน หัวเราะจนเห็นฟันกรามหลังของเขาที่ก็ขาวมากอยู่ดี

เขาใช้ยาสีฟันยี่ห้ออะไรกันทำไมฟันขาวขนาดนี้?

“คุณแปรงฟันบ่อยไหม?” จู่ๆ ฉันก็ถามเขา

“ก็ไม่นะก็แค่พื้นฟันดีตั้งแต่เกิดน่ะ” สีหน้าไม่เคยเปลี่ยนเลยเวลาเขาพูดชมตัวเอง

“เหอะ” ฉันทำได้เพียงหัวเราะแห้งเพื่อแสดงความรู้สึกของฉัน “เหนื่อยแล้วอ่ะ ไม่ลองแล้ว”

“อืม…งั้นก็เอาหมดนี้เลย” สีชิงชวนหันไปพูดกับพนักงาน “คิดเงินเลยครับ”

สีชิงชวนไปจ่ายเงินส่วนฉันก็กลับไปเปลี่ยนชุดตัวเองในห้องลองเสื้อ

ขณะที่ออกจากห้องลองเสื้อก็ได้ยินพนักงานหลายคนกำลังพูดคุยกันเสียงเบาพลางห่อเสื้อที่พวกเราซื้อไป

“สีชิงชวนดีกับคุณนายของเขามากเลยแหละ อิจฉาจริงๆ”

“อิจฉาทำไมสีชิงชวนเป็นเกย์นะ พวกนี้เป็นแค่การแสดงเท่านั้นแหละ!”

“เป็นฉันถึงฉันจะรู้ว่าเป็นการแสดงฉันก็สมยอม”

“เธอไม่รู้หรอกว่าการเป็นภรรยาทางกฎหมายของเกย์น่ะทรมานขนาดไหน ขนาดอยู่ในห้องเดียวกันก็ไม่สนใจกัน นี่แค่แสดงให้คนนอกเห็นเท่านั้นแหละ ฉันมั่นใจได้เลยว่าในชีวิตจริงสีชิงชวนไม่มีทางสนใจหล่อนแน่นอน”

“งั้นหล่อนก็น่าสงสารเหมือนกันนะ”

“สงสารอะไรกัน พวกเขาต่างก็ได้ในสิ่งที่ต้องการทั้งนั้น”

ฉันยืนอยู่ข้างๆ มาโดยตลอด มีคนหนึ่งเห็นฉันเข้าเลยสะกิดคนข้างๆ อย่างไวถึงได้เงียบลง

ความจริงคนที่พวกหล่อนพูดถึงคือสีชิงชวนไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อยเนอะ

ยังไงฉันกับสีชิงชวนก็ต้องหย่ากันสักวันอยู่ดี ต่างคนต่างอยู่ฉันไม่สนหรอกว่าคนอื่นจะพูดยังไง

แต่ในใจก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองมีภารกิจพิเศษอย่างไรอย่างนั้น

ฉันเดินไปยืนตรงหน้าพวกหล่อน “มีบางอย่างที่ต้องชี้แจงหน่อยนะ”

“หา…เรื่องอะไรเหรอคะคุณนายสี?” พวกหล่อนเงยหน้ามองฉัน

“สีชิงชวนไม่ใช่เกย์เป็นเรื่องกลั่นแกล้งของฉันกับเขาเท่านั้น เขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับป๋ออวี่เลย เขาชอบผู้หญิงค่ะ”

“แน่นอนค่ะๆ” พวกหล่อนพยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม “พวกเราไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ พวกเราทราบดี”

“เรื่องที่ไม่รู้จริงก็อย่าพูดไปมั่วซั่ว สีชิงชวนเป็นเกย์จริงไหมฉันรู้ดีที่สุด พวกคุณอย่าพูดความเท็จเลย”

“ค่ะ พวกเราทราบแล้วค่ะ”

ฉันรู้ดีถึงแม้ปากของพวกหล่อนจะตกลง แต่ในใจไม่คิดอย่างนั้นหรอก

“คุณนายสีเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ รบกวนขอที่อยู่ไว้หน่อยนะคะทางเราจะได้ส่งเสื้อผ้าไปให้ค่ะ” พวกหล่อนเบนบ่ายหัวข้อสนทนา

ฉันหันกลับไปเตรียมไปถามที่อยู่บ้านพักตากอากาศจากสีชิงชวน แต่เมื่อหันกลับไปก็เห็นสีชิงชวนกำลังมองฉันยิ้มไม่ยิ้มแหล่อยู่

ฉันไม่รู้ว่าบทสนทนาที่ฉันพูดกับพนักงานเมื่อครู่นี้เขาได้ยินหรือเปล่า

เขาจ่ายเงินเสร็จสรรพพวกเราก็เดินออกจากร้านไป

เขาพูด “เราไปซื้ออย่างอื่นเพิ่งดีกว่า”

“ทำไมไม่เอาห้างไปเปิดที่เกาะสุริยาเลยล่ะ?” ฉันหมดอารมณ์ “ไม่อยากซื้อแล้ว”

“อะไรทำให้คุณไม่มีความสุขงั้นเหรอ?” เขาเอียงหน้ามองฉันอย่างสงสัย “เพราะว่าพนักงานบอกว่าผมเป็นเกย์เหรอ?”

“เกี่ยวอะไรกับฉัน?”

“ไม่ยักคิดเลยนะว่าคนป๊อดอย่างคุณจะรู้จักช่วยผมพูดด้วย”

“เหอะ โลกนี้ต้องการคนมีน้ำใจ”

จู่ๆ เขาก็เอาแขนโอบไหล่ฉัน “ทำดีขนาดนี้ให้รางวัลเลี้ยงคุณกินมื้อดึกดีกว่า”