พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 201

ฉันหยุดยืนอยู่ห่างจากเธอไม่ไกล มือหนึ่งของเซียวซือจับราวกั้นไว้ ฉันเห็นว่าหน้าเธอแดงเล็กน้อย เพิ่งสังเกตว่าในมือข้างนั้นของเธอถือเหล้าอยู่แก้วหนึ่ง

เซียวซือดื่มเหล้าเหรอเนี่ย เหมือนฉันจะเพิ่งเคยเห็นเธอดื่มเหล้าเป็นครั้งแรก

มันอันตรายมากที่เธอยืนอยู่ข้างๆ ราวกั้น ถ้าไม่ระวังก็อาจจะตกลงไปได้ คลื่นลมแรงขนาดนี้ มันอันตรายมากจริงๆ

“เซียวซือ” ฉันเสียงสั่นทุกครั้งที่รู้สึกตื่นเต้น “พี่อย่าเดินไปไหนมั่วๆ นะ มันอันตราย พี่ยืนนิ่งๆ”

ฉันเดินไปหาเธอ เสียงของเซียวซือลอยมาตามลม “เธออย่าเข้ามานะ!”

“อย่าไปยืนใกล้ๆ ราวกั้น ช่องว่างระหว่างราวกั้นมันกว้างมาก ถ้าไม่ระวังจะตกลงไปได้นะ”

ท่ามกลางลมทะเลที่เกลียวคลื่นโหมกระหน่ำ เราสองคนยืนคุมเชิงกันอยู่บนดาดฟ้าเรือ

ดูเหมือนเซียวซือจะค่อนข้างกระวนกระวาย ตอนค่ำฉันเห็นท่าทางเธอยังสบายๆ อยู่เลย

ฉันหันหลังกลับไปมองรอบๆ อย่างกังวล หวังว่าจะมีใครสักคนหนึ่งมา เซียวซือทำแบบนี้มันอันตรายเกินไป…แต่ก็ไม่มีใครเลยสักคน

เซียวซือยกแก้วขึ้นแล้วทำเหมือนชนแก้วกับพระจันทร์ จากนั้นก็ดื่มลงไปรวดเดียวหมดแก้ว

เหมือนเธอกำลังเมา มือข้างหนึ่งของเธอจับราวกั้นไว้แล้วยกเท้าขึ้นเหมือนกำลังเต้นบัลเลต์อยู่อย่างไรอย่างนั้น

ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเซียวซือเคยเต้นบัลเลต์ ตอนเธอไปรายงานการแสดง คุณพ่อยังพาฉันกับเซียวหลิงหลิงไปดูด้วยกันอยู่เลย ท่าทางที่เซียวซือเต้นรำอยู่บนเวทีเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นเหมือนหงส์ขาวผู้สูงศักดิ์จริงๆ

ต่อมาเธอก็เลิกเต้นไป แต่บุคลิกเธอก็ยังดีเหมือนเดิม

ฉันแอบขยับเข้าใกล้เธอโดยไม่ให้เธอรู้ตัว อาศัยจังหวะที่เธอไม่ทันระวังคว้าข้อมือเธอไว้แล้วดึงตัวเธอมายืนกลางดาดฟ้า แต่เธอเมาจึงดิ้นรนอย่างสุดกำลัง เราสองคนแทบจะเล่นมวยปล้ำกันอยู่แล้ว

“เซียวซือ พี่อย่าเดินมั่วสิ พี่มาทางนี้หน่อย ทางนั้นมันอันตราย”

เธอออกแรงผลักฉัน หลังของฉันจึงกระแทกเข้ากับราวกั้นจนมันรู้สึกเจ็บไปหมด ที่กระดูกสะบักร้าวตอนนั้นก็ยังไม่หายดี ตอนนี้พอไปกระแทกเข้าตรงนั้นก็เจ็บจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

เซียวซือก็ยืนพิงอยู่ที่ราวกั้น เธอจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ เหมือนกำลังจะร่วงลงไปได้ในทันทีทันใด

ฉันยื่นแขนออกไปดึงมือเธอไว้ เธอออกแรงดึงทันที เพราะแรงเฉื่อยทำให้ฉันชนเข้ากับเธอ ทันใดนั้นเธอก็พลิกตกจากราวกั้นลงไปทันที

ฉันรีบคว้าแขนเธอเอาไว้โดยอัตโนมัติ เธอตกไปอยู่นอกราวกั้นและห้อยอยู่นอกตัวเรือแล้ว มันเหมือนกับพวกซีนอันตรายๆ ในภาพยนตร์อย่างไรอย่างนั้น

ด้านล่างคือน้ำทะเลที่กลายเป็นสีดำในยามค่ำคืน คลื่นลมกำลังพัดโหมใส่พวกเราอยู่

แขนฉันใกล้จะขาดเต็มทน และตอนนี้เซียวซือเองก็เริ่มสร่างแล้ว แววตาเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัว

เธอรีบจับมือฉันไว้แน่น ฉันก็จับแขนเธอไว้แน่นเช่นกัน แต่แรงฉันมันพอแค่จับเธอไว้อย่างนี้เท่านั้น มันไม่พอที่จะดึงเธอขึ้นมา

ฉันอยากร้องของความช่วยเหลือมาก แต่ก็ตะโกนไม่ออก แรงทั้งหมดมันไปอยู่ที่แขนหมดแล้ว ในคอตอนนี้ราวกับมีต้นหญ้างอกออกมาเต็มไปหมด ไม่สามารถส่งเสียงออกไปได้เลย

เมื่อคิดถึงซีนในภาพยนตร์พวกนั้น ทั้งสองคนจับมือกันอยู่แบบนี้แถมยังพูดกันอีกตั้งหลายประโยค แค่ดูก็รู้แล้วว่าปลอม

เลือดฉันจะแทบจะไหลลงสมองและรู้สึกเหมือนแขนถูกดึงจนมันเกือบจะหลุดอยู่แล้ว เซียวซือร้องไห้ น้ำตาหยดโตๆ หยดแล้วหยดเล่าไหลส่องแสงอยู่ภายใต้แสงไฟประดับหลายสีที่พันอยู่บนราวกั้น ราวกับอัญมณีใสหลากสีอย่างไรอย่างนั้น

น้ำตาพวกนั้นตกกระทบไปในทะเลแล้วก็หายไป

ไม่รู้ว่าจะอธิบายความหวาดกลัวในใจฉันยังไงดี

ร่างกายของเซียวซือไร้เรี่ยวแรง นิ้วของเธอกำลังจะจับฉันไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว

ความจริงฉันก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้วเช่นกัน แต่ถ้าฉันปล่อย เซียวซือก็จะตกลงไปในทะเลทันที คลื่นลมแรงขนาดนี้ ใครจะช่วยเธอได้กัน?

ฉันตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งและใช้แรงทั้งหมดที่ฉันมี “เซียวซือ จับฉันแน่นๆ จับฉันไว้!”

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร จากนั้นแขนที่แข็งแรงและทรงพลังก็กอดฉันเอาไว้ แล้วฉันก็ได้กลิ่นเย็นฉ่ำจากสบู่เหลวอาบน้ำบนตัวสีชิงชวน

“ชิงชวน ช่วยฉันด้วย” เซียวซือส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างอ่อนแรง

จากนั้นก็มีใครหลายคนเดินเข้ามา พวกลูกเรือดึงเซียวซือขึ้นมา แล้วฉันก็ล้มลงในอ้อมกอดของสีชิงชวนด้วยอาการชา

ฉันเอนตัวลงนอนบนดาดฟ้าเรือ มองดูหมู่ดาวมากมายที่มีอยู่เต็มท้องฟ้า