พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 202

ฉันลองขยับแขนเบาๆ เหมือนมันจะไม่เจ็บแล้วจริงๆ ด้วย

“ทำไมเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เลยล่ะ แขนหลุดแล้วยังต่อได้” ฉันไม่เจ็บแล้วจึงรู้สึกว่ามันแปลกประหลาดมาก

“แค่ไหล่หลุดเองครับ ไม่ได้โดนฟันจนหัก ต่อกระดูกกับเอ็นให้เข้าที่ก็ไม่เป็นไรแล้ว” หมอที่มีอายุมากกว่าห้าสิบปีเอ่ยอย่างมากประสบการณ์

ฉันเอ่ยชื่นชมความชำนาญในการรักษาของเขา “หมอคะ มีคุณอยู่บนเรือด้วยฉันก็หายห่วงแล้วล่ะค่ะ”

“เรื่องแบบนี้ยิ่งมีน้อยก็ยิ่งดีครับ”

หมอไม่ได้จ่ายยาอะไรให้ฉัน เขากำชับอยู่ไม่กี่ประโยคก็เดินออกไป

ป๋ออวี่ก้มลงมามองฉัน “เซียวเซิง คุณยังโอเคไหม?”

“ค่ะ โอเคมาก”

“สีหน้าดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลย ช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งยกของหนักนะครับ”

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ”

“พรุ่งนี้ถึงเกาะแล้วผมช่วยคุณยกกระเป๋าเดินทางนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ป๋ออวี่ช่างเอาใจใส่จริงๆ ดีกว่าสีชิงชวนเป็นพันเท่าเลย

ตอนที่ฉันเจอเรื่องลำบากตอนอยู่ที่นี่ เขาหายหัวไปไหน?

อ้อ เขาไปดูอาการเซียวซือ ก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ

เปรียบเทียบฉันกับเซียวซือ เซียวซือสิถึงจะเป็นยอดดวงใจของเขาน่ะ

ป๋ออวี่ห่มผ้าห่มให้ฉัน “คุณทนนอนสักคืนนะครับ ถ้ากลัวผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่”

กลัวน่ะฉันไม่กลัวหรอก แค่เหงาน่ะ

ฉันก็ไม่ได้เกรงใจเขาเช่นกัน จึงทำเพียงยิ้มให้เขาอย่างอ่อนแรง “ค่ะ”

ฉันหลับตาลง ทันใดนั้นก็ปรากฏภาพใบหน้าขาวซีดนั้นของเซียวซือขึ้น

ทำไมเธอต้องไปดื่มเหล้าตรงนั้นด้วย มันอันตรายมากเลยนะ

มีเรื่องอะไรกวนใจเธอเหรอ?

เพราะสีชิงชวนเหรอ?

เป็นเพราะช่วงกลางคืนฉันกับสีชิงชวนดูสนิทสนมกันมากทำให้เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า?

ฉันกับสีชิงชวนไม่ใช่แค่ดูสนิทสนมกันมากเท่านั้น ความจริงมันก็เกิดเรื่องสนิทสนมกลมเกลียวสุดๆ ด้วยเช่นกัน

ฉันควรอธิบายให้เธอฟังยังไงดีนะ?

เฮ้อ…วุ่นวายชะมัด

ฉันหลับไปด้วยความสะลึมสะลือ หลังฉันยังเจ็บอยู่จึงออกแรงทั้งหมดพลิกตัว แต่ก็เห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหัวเตียงไม่ใช่ป๋ออวี่ แต่เป็นสีชิงชวนแทน

ฉันเอ่ยอย่างอ่อนแรง “หืม คุณกลับมาแล้วเหรอ ”

“ต่อแขนแล้วเหรอ?”

“อืม”

เขานี่นะ แขนฉันต่อเสร็จแล้วถึงเพิ่งกลับมา

“ยังเจ็บไหม?”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” ฉันส่งเสียงครางในลำคออย่างไม่พอใจ “ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ ตอนนี้เจ็บหลังมากกว่า”

“หมอได้ตรวจหลังให้คุณไหม?”

“เห็นบอกว่าไม่เป็นไรมาก” ฉันมองเขา สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยดีเช่นกัน เหมือนว่าจะตกใจกับสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้

“เซียวซือล่ะ เป็นไงบ้าง?”

“เธอหลับไปแล้ว”

อ้อ ไม่น่าล่ะเขาถึงมา เซียวซือหลับแล้วเขาก็เลยกลับมา

“ทำไมคุณไปอยู่ที่ราวกั้นได้ล่ะ?”

“ฉันออกไปเดินสูดอากาศน่ะ”

“สูดอากาศซะจนไหล่ตัวเองหลุดเนี่ยนะ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ