พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 207

ปกติฉันไม่ใช่คนอ่อนไหวง่าย แต่วันนี้กลับไม่มีความสุขเลย

บ้านของวิศวกรคนนี้ใหญ่อยู่เหมือนกัน เขามีลูกทั้งหมดสามคน คนโตสุดอายุหกขวบ ส่วนคนเล็กสุดเพิ่งจะขวบเดียว

พวกเขากำลังกระโดดโลดเต้นเท้าเปล่าอยู่บนพื้นไม้

บ้านเรือนบนเกาะจะเป็นบ้านยกสูง โดยห่างจากพื้นประมาณ 30 เซนติเมตร เพื่อป้องกันน้ำท่วม ดังนั้นพวกเขาจึงจะใช้เบาะรองแล้วนั่งบนพื้นแทน

ลูกคนสุดท้องของเขาเป็นผู้หญิง ผมของแกหยิกงอไปทั่วศีรษะ ดูแล้วน่าจะเพิ่งหัดเดิน ตอนวิ่งก็โซซัดโซเซคล้ายจะล้ม ทำเอาฉันใจหายใจคว่ำ

แต่ครอบครัวของวิศวกรคนนี้กลับนิ่งเฉย เจ้าตัวน้อยผมหยิกดูคล้ายจะล้ม แต่ก็พยุงตัวเองกลับมาได้ทุกครั้ง

แกดูเหมือนจะชอบฉัน และแกจะวิ่งมาหาฉันทุกครั้ง แต่เมื่อฉันจะยื่นมือไปจับ แกก็จะวิ่งหนีทันที

ในกระเป๋าของฉันมีขนมอยู่หนึ่งกล่อง แต่เพราะแกเด็กเกินไปจึงแบ่งให้กับคนพี่สองคนเท่านั้น แกเลยมองตาปริบๆ อยู่ข้างๆ

ฉันนึกขึ้นได้ว่ามีที่ห้อยโทรศัพท์อยู่อันหนึ่งก็เลยถอดออกมามอบให้แก “ให้หนูจ้ะ”

มืออ้วนป้อมอันนุ่มนิ่มของเจ้าตัวน้อยรับที่ห้อยโทรศัพท์ไปจากมือฉันแล้วยัดเข้าปากในทันที

ฉันตกใจรีบดึงกลับมา ที่ห้อยโทรศัพท์เป็นทรงกลมเล็กๆ ถ้าแกเกิดกลืนเข้าไปล่ะก็…ต้องซวยแน่ๆ

โชคดีที่ฉันดึงกลับมาได้ทัน เจ้าตัวน้อยอึ้งอยู่สักพักแล้วร้องโฮออกมาทันที

สีหน้าของวิศวกรไม่พอใจนัก เขาเรียกชื่อภรรยา “เอาลูกออกไปทีซิ แกรบกวนคุณสีกับแขกแล้ว”

ภรรยาของวิศวกรรีบวิ่งเข้ามา แต่สีชิงชวนเข้ามาอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นก่อน “เรามาจับไฟเพดานกันเถอะ”

เขาตัวสูงเลยอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นได้อย่างง่ายดายแล้วให้เธอจับไฟประดับคริสตัลทรงกลมที่ห้อยลงมาจากเพดาน

เมื่อเจ้าตัวน้อยจับโดนไฟ แกก็หัวเราะร่าออกมาด้วยความดีใจ

“ขออภัยด้วยนะครับคุณสี เด็กแกไม่รู้เรื่องน่ะ” วิศวกรยิ้มเขินๆ

“ผู้ใหญ่บางคนเดี๋ยวนี้ก็ไม่เห็นจะรู้เรื่องเหมือนกันนี่” ท่าทางที่สีชิงชวนอุ้มเจ้าตัวน้อยนี้ ทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่เซียวซือพูดกับฉันเมื่อเช้า

เธอบอกว่าสีชิงชวนรักเด็กมาก

ทีแรกฉันยังไม่ค่อยเชื่อ แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว

สายตาที่สีชิงชวนมองเจ้าตัวน้อยนี่มันเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดูจริงๆ!

เขาให้เจ้าตัวน้อยขี่คอของเขา แกเลยดึงผมของเขา แต่ดึงไม่ขึ้นเพราะมันสั้นเกินไป แกส่งเสียงร้องหงุดหงิด แกอ้าปากไว้จึงทำให้น้ำลายไหลยืดลงบนศีรษะของสีชิงชวน

คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่รักความสะอาดความดูดีอย่างสีชิงชวนจะยอมให้เด็กคนหนึ่งขี่คอ ถึงแม้น้ำลายจะยืดใส่ก็ไม่โกรธอีกด้วย

วิศวกรส่งสายตาให้กับภรรยา ภรรยาของเขาจึงรีบเข้ามาอุ้มเด็กไปแล้วยื่นผ้าเปียกให้กับสีชิงชวน

เขาไม่รับผ้ามาแต่อย่างใด แต่สายตาหมุนไปตามเจ้าตัวน้อย

บางคนแม้จะไม่ใกล้ชิดกันก็รู้ได้ว่าเขาคิดอะไร แต่สำหรับสีชิงชวนแล้วยิ่งใกล้ชิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรกันแน่

อาหารกลางวันเยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นอาหารทะเล

หรืออาจเป็นเพราะฉันทานมื้อเช้ามากเกินไปก็เลยไม่ค่อยอยากอาหารสักเท่าไหร่

สีชิงชวนถามฉันทุกอย่างที่กินเหมือนเด็กน้อย “ผมกินกุ้งได้ไหม?”

“ปลาอินทรีย์ล่ะ?”

“สาหร่ายล่ะ?”

“แล้วหอยโข่งล่ะกินได้ไหม?”

ถามจนฉันรำคาญ “ทำไมต้องถามฉันด้วยเล่า?”