พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 208

“สีฟ้าหมดเลย?” ฉันเงยหน้ามองเขา

เขาดึงฉันขึ้นแล้วรวดหยิบเสื้อไปใส่หนึ่งตัว

“เซียวซือล่ะ?” ฉันถามเขา

“ข้างนอกมั้ง”

ฉันชะเง้อมองออกไปข้างนอก เธอกำลังยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ในห้องรับแขกคนเดียว

ฉันคิดว่าสีชิงชวนจะออกไปคุยกับเธอหลังใส่เสื้อผ้าเสร็จ แต่ใครจะคิดว่าเขากลับหยิบคอมแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงเฉยๆ

ฉันเตือนเขา “เซียวซือยังอยู่ข้างนอกนะ”

“อืม คุณไปคุยกับเธอสิ ไม่รบกวนผมหรอก” เขาก้มหน้ามองคอมโดยไม่เงยขึ้นมาอีกเลย

คนอื่นเค้ามาหาเขาไม่ได้มาหาฉันสักหน่อย ฉันเพิ่งจะเดินออกไป เซียวซือก็พูดขึ้น “เดี๋ยวฉันกลับห้องก่อนดีกว่า ไม่รบกวนพวกเธอแล้ว”

เซียวซือเดินออกจากห้องของเราไปพร้อมกับปิดประตูเบาๆ

ฉันสังเกตเห็นจุดสำคัญอะไรบางอย่างคือ สีชิงชวนจงใจทำตัวเย็นชาต่อเซียวซือมาก

ทำไมต้องทำแบบนี้กับเซียวซือด้วย?

เพราะอยากประชดเธอหรือเพราะอยากหลบหนีกันแน่?

ฉันนั่งมองสีชิงชวนเหม่อลอยอยู่ตรงโซฟาเดี่ยวที่อยู่ปลายเตียง เขาใส่แว่นกันแสงสีฟ้า แต่ดวงตาที่อยู่ใต้แสงสีฟ้านั่นก็ยังคงลึกล้ำอยู่เช่นเคย

ตาของเขาบวมแล้วจริงๆ ฉันไม่เคยพบเคยเจอคนที่ไม่รักตัวเองขนาดนี้มาก่อน รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกินอาหารทะเลไม่ได้ก็ยังจะกิน

“สีชิงชวน” ฉันโยนยาที่เซียวซือนำมาให้กับเขา “ตาคุณบวมเป็นลูกพีชเน่าแล้ว”

เขาเงยหน้าขึ้น “ใครให้คุณไม่สนใจผมล่ะ”

เขาพูดคำนี้ออกมาไม่อายปากเลยจริงๆ

ถึงจะโยนยาไปข้างมือเขา เขาก็ไม่แม้แต่จะมองเลยด้วยซ้ำ “ยาทาของเซียวซือช่วยอะไรผมไม่ได้หรอก”

“แล้วคุณจะเอาอะไร?”

“ดอกซ่อนกลิ่น”

คราวก่อนยังบอกว่าฉันเป็นแม่มดอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับติดใจเสียอย่างนั้น

“ไม่มี” ถึงฉันจะตอบไปแบบนั้น แต่ก็ไปค้นกระเป๋าเดินทางอยู่ดีแล้วเจอมันจริงๆ

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพกยาสกัดจากดอกซ่อนกลิ่นมาด้วยแล้วได้ใช้มันจริงๆ

เขาหลับตานอนรอให้ฉันทายาให้กับเขาอยู่บนเตียง จากนั้นฉันก็ใช้สำลีค่อยๆ ทายาให้เขา

เมื่อเหลือบตาไปเห็นยาที่เซียวซือนำมาให้เขา ฉันก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “ฉันว่าคุณเย็นชากับเซียวซือไปหน่อยนะ”

“แล้วคุณอยากให้ผมเฟรนลี่กับเธอมากแค่ไหนล่ะ?”

“คุณทำแบบนี้กับแฟนเก่าทุกคนเลยเหรอ?”

“ผมมีแฟนเก่าแค่คนเดียว” ยาสีเขียวติดอยู่บนเปลือกตาของเขาเหมือนกับกบแปลงร่างตัวหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

ดีที่เขาหลับตาอยู่ เพราะการที่เขาไม่สบตาฉันโดยตรงมันทำให้ฉันรู้สึกใจเย็น

“คุณรู้ไหมว่าทำไมเซียวซือถึงถอนหมั้น?” ฉันรู้เหตุผลแล้ว และฉันคิดว่าในเมื่อเซียวซือบอกกับฉันได้ก็ไม่มีเหตุผลที่จะบอกสีชิงชวนไม่ได้เช่นกัน ฉันว่าเหตุผลส่วนหนึ่งคือเธออยากให้ฉันบอกกับสีชิงชวนด้วยตัวเองสินะ!

ในฐานะที่เป็นคนส่งต่อคำพูด ฉันต้องรับผิดชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว

“คุณรู้?” เขาตอบเหมือนไม่ใส่ใจ

“ที่คุณยังเย็นชาใส่เซียวซืออยู่ เพราะเรื่องที่เธอหายตัวไปแบบไม่บอกไม่กล่าวในตอนนั้นน่ะเหรอ?”

“ผมไม่ยักรู้มาก่อนเลยนะว่าคุณเป็นคนอยากรู้อยากเห็นมากขนาดนี้น่ะ” เขาส่งเสียงไม่พอใจออกทางจมูก “คุณสนใจเรื่องเซียวซือหรือว่าเรื่องราวระหว่างผมกับเธอกันแน่?”

“ถ้าเกิดว่าเซียวซือหายตัวไปเพราะเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจเลี่ยงได้…คุณจะให้อภัยเธอไหม?”

“ผมให้อภัยเธอแล้ว ผมแต่งงานกับน้องสาวของเธอก็เจ๊ากันพอดี”

“สีชิงชวน” ฉันจับชายเสื้อเชิ้ตของเขาเอาไว้ “ฉันรู้เหตุผลที่เซียวซือจากคุณไป”

“เธอเป็นโรคร้ายเหรอ?”